Piet schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:18:
> Het is een dilemma wat we zelf scheppen.
> Als het een hond of poes was geweest dan hadden we dit
> probleem niet.
> Het wordt als normaal gezien dat we onze hond niet
> verkopen. Zo'n dier blijft bij ons tot hij sterft.
> Wanneer het anders is , is het een afwijking op de
> regel.
> Omdat wij een paard steeds minder als gebruiksvoorwerp zien,
> met de slagzin "had ie maar geen paard moeten worden
> voorop", maar de status van een huisdier geven, veranderen
> ook de normen die golden voor hoe je met dat huisdier
> omgaat.
Hm, dan gaat het dus om de maatstaaf die we er zelf aangeven?
Een paard heb je voor het leven en "mag niet verkocht/weggeven worden" om wat voor reden dan ook (iets wat ik hier op het forum opvang bij sommigen)
Hanteren we ook die maatstaaf bij moelijk opvoedbare kinderen, geestelijk/lichamelijk gehandicapten die vanwege alle tijd/energie/moeite die ze vergen in een speciaal tehuis worden gestopt (even kort door de bocht)
Hanteren we ook die maatstaaf bij onze ouders wanneer ze niet meer 'alleen' thuis kunnen zijn vanwege dementie of allerlei andere 'gebreken' of stoppen we ze maar liever in een verzorgingstehuis (wederom kort door de bocht)
> Als ik bij mezelf ga graven dan denk ik dat ik om te
> kopen ben, dat mijn norm bij, zeg eens, 100000 euro ligt.
> Als je morgen dat bedrag biedt is Shiny van jou, mits
> je hem "normaal" gaat houden. Weliswaar met pijn in mijn
> hart, maar toch. Voor een ton kan ik meerdere Shiny's in
> de knop een goed paardenleven - en mijn vrouw nog een
> leuk cabrioletje- geven.
Ook ik zou hier zeer gevoelig voor zijn. Dit terwijl de beide haflingers die we nu hebben een plaatsje in mijn hart veroverd hebben en ik ze het liefst tot aan hun of mijn dood hier op de boerderij zou willen hebben.
Hmmzzz.. moet even denken aan het bod dat Albert Zoer vorige jaar volgens mij kreeg op Okidoki.. 4 miljoen euro.. Hij deed het niet!
> Voor elk lager bedrag zou ik passen, je zou er naast
> piesen want je kon hem niet kopen.
> Andere mensen hebben een andere norm, maar als ik weet van
> mezelf dat ik bereid zou zijn hem voor een gigantisch
> bedrag te verkopen, mag ik niet oordelen over een ander.
Mee eens en kunnen tal van redenen zijn die kunnen maken dat je toch je paardje verkoopt. Ervaar dat sommigen hier op dit forum wel heel erg hard zijn in hun oordeel.
Ik ben blij dat ik als kind een eigen pony heb gehad, een klein welshje van 1.31 die na een bepaalde tijd wegmoest omdat ik te groot werd. Daarna een New Forest van 1.47 die werd verkocht vanwege meerdere factoren.
In die tijd was 18 jaar de maximum leeftijd om op de ponyclub mee te mogen rijden en er gold een verbod om met een pony lid te worden van de paardrijvereniging.
Plus dat ik werk kreeg waarbij ik het huis uit ging (vanwege de afstand), op kamers en mijn vader en moeder geen geld hadden om het beestje goed te verzorgen. Hun bedrijf/boerderij ging failliet (er ging meer dieren de deur uit) helaas...
Sinds die tijd (tot ik zwanger werd op 25 jarige leeftijd) altijd gereden bij een ander en sinds 2 maanden 'sinds die tijd' 2 eigen paardjes. En.. ik vind het geweldig (zo ook mijn 3 dochters, zelfs mijn echtgenoot begint het leuk te vinden)
> Als ik echt in nood zou zitten en geen wei meer voor hem
> kon vinden, of betalen, dan gaf ik hem gratis weg aan
> degene van wie ik nu al weet dat die het best voor
> hem zou zorgen. Maar blijft alles zoals het nu is, dan is
> hij mij me tot hij sterft..... of ik.....
Precies, zo denk ik er ook over... of het te realiseren is is een 'ander verhaal'.
Warboel
