Esther schreef :

Bij de Fjorden en de koudies maak ik me geen enkel moment zorgen, die regelen het maar, húp, kont de wind in, kop omlaag en wachten....

Maar zelfs Oakley met haar ponyvacht is heel gevoelig voor aanhoudende regen.
Van Holly snap ik het, zij is ook al ouder, wat stijver en warm blijven kost haar tonnen vol energie. Bovendien heeft ze zeker 15 jaar op stal gestaan voor ze bij ons kwam. Puck is ook ex-stalpaard en dit is haar eerste buitenseizoen, net als Oakley. Hoewel Quarter Docs nergens last van heeft, maar die is dan ook in de Ardennen opgegroeid.

Het lijkt nou eenmaal zeker 2 jaarcyclussen te duren voordat die vacht optimaal is, maar blijkbaar blijven er paarden die er nooit helemaal doorheen komen.

Ik zeur in elk geval niet meer over die deken, als ik zie hoe dankbaar Holly erin kruipt als het nodig is, slaap ik veel rustiger.
Blíjft staan dat ik vind dat het beter is zonder deken want een onnodige deken maakt onnodig gevoelig, dat zien we hier wel weer.

Pien

Piet schreef :


Ik heb het meegemaakt; ik heb een 'aardig' bod gehad op BD in een tijd dat ik zelf heel moeilijk zat en het geld heel erg kon gebruiken.
Wákker heb ik ervan gelegen, maar ik heb het niet gedaan.
Ik wist heel zeker dat ik mijn hele verdere leven naar haar op zoek zou blijven en dat kon ik niet verkroppen. Stel dat ik hier nu op ditzelfde moment zou zitten en denken "hoe zou het met haar zijn, is ze wel gelukkig, hoe zou het zijn als ze nog bij mij was etc" Als ik zie hoe ze letterlijk ongelukkig wordt wanneer iemand anders alleen al grondwerk met haar doet, dat kan ik haar niet aandoen.

Als het geld vervolgens aan iets anders uitgegeven is ben je ook nog je allerbeste maatje kwijt, ik moet er niet aan denken, zo'n paard is onvervangbaar. En ik voor haar!

Nowaynevernooitniet. Ik krijg er gewoon kippevel van.

Pien

Esther schreef :


'Mijn' allereerste ponytje, Sally, een Welsh Mountain van nog geen 1.25 m werd aan iemand anders doorgesluisd toen ik te groot voor hem werd. Maar hij was niet van mij dus ik had niks over hem te zeggen.
Hij is heel oud geworden en nog niet zo heel lang dood.
Wat had ik hem graag bij mij oud laten worden, ik had er alles voor over gehad, maar toen ik hem na 25 jaar terugvond was het nét te laat.

Pien

Esther schreef :

Huh? Blijkbaar kom ik verkeerd over.
Ik zou dat paardje óók een deken op doen hoor!
En vooral niet stoppen met bijvoer. En er inderdaad bietenpulp bijgeven.
Een paard in slechte conditie moet geholpen worden, helemaal mee eens!

Pien

Aafke schreef :

Ah! Nu reageer je op mij omdat ik dat zeg

Een TweedeKans Paard dat al heel veel meegemaakt heeft is een ander verhaal dan een gezond ongetraumatiseerd scharrelpaard dat in zijn leven eens een keer van eigenaar wisselt.

IK heb de regeling met mensen waar ik een paard aan verkoop/weggeef dat ik het eerste recht van terugkoop heb als ze niet meer met dat paard verder willen.
Zo weet ik zeker dat ze contact met mij opnemen als ze niet meer voor het dier willen/kunnen zorgen. Of kan ik verder helpen door ze te bemiddelen.

Ik heb wel eens een paard teruggenomen ja.

Pien

Eva Saegerman schreef :


Mja, misschien komt er een voor Isabel van Nick ook zo'n soortgelijk meisje, dat alleen maar het bos inwilt en verder niks wenst.
Dan is dat een heel goede oplossing voor alle partijen.
Het is nu de kunst om de juiste persoon te vinden voor Isabel, en die komt ook wel.

Pien

Esther schreef op woensdag 22 augustus 2007, 10:51:


Ik denk dat dat kwam door deze zin:

Met hier bedoel ik hier thuis. Niet hier op het forum (alhoewel dat al ene half thuis is voor ons he). Hier thuis zie ik hoe gevoelig sommige paarden altijd zullen blijven, blablabla.
Zo duidelijker?

Pien

Esther schreef op woensdag 22 augustus 2007, 12:36:



Yep, hier ook veulens, maar ik heb er nog nooit één verkocht.
Peter Donck ook niet.

Bij mij gaat dat nu veranderen, ik denk erover om er toch één te gaan verkopen volgend jaar. Maar dan wel een scharrelveulen dat de basisomgangsbeginselen hier bij ons al geleerd heeft als meelopen, volgen, stilstaan, achterwaarts, zich laat poetsen en pootjes geven. Yep, op mijn manier en volgens míjn 'eisen' zodat én paard én nieuwe eigenaar een goede start hebben samen. Dan denk ik dat ik daar geen enkele moeite mee hoef te hebben.

Pien

Lena schreef op woensdag 22 augustus 2007, 14:21:


Dan laat je de staldeur toch open? Kan hij zelf kiezen wattie het liefste wil.
Groet, Pien

Christel Provaas schreef op woensdag 22 augustus 2007, 16:00:


Nou, twee handen vol is genoeg. Dat spul welt zo verschrikkelijk....

Puc schreef op woensdag 22 augustus 2007, 17:46:


Inderdaad, zoals anderen zeggen: Doe maar eens een tijdje niks en laat je paard zelf zijn stand 'bepalen'. In tussentijd wél blijven zorgen voor natuurlijke slijtage, dus niet de hoeven maar ellenlang laten doorgroeien totdat er scheuren ontstaan. Ach, zelfs dát hebben wij allemaal uitgeprobeerd, máánden niet bekapt, wel over het harde en wat zagen we : niet het ideale model, maar de paarden gingen wel over elke ondergrond.

Waarschijnlijk kom je inderdaad uit bij net dat extra randje (halve cm) en wat meer hiel (idem). Vijl dat randje wel rond. Een goede graadmeter is dat de hoeven niet mogen gaan scheuren of flaren, want dan heb je teveel rand laten staan. Snij ook de steunsels niet zo ver weg maar laat de helft staan, ze mogen echter niet dragend worden maar wel blijven zorgen voor stevigheid binnen de hoef. Op harde ondergrond heb je van nature al meer hoefmechanisme, en teveel steunsel wegsnijden kan ook téveel hoefmechanisme geven waardoor het paard gevoelig (korter) gaat lopen. Verder moet je er op harde ondergrond goed op letten dat je de stralen niet te lang laat worden, op harde ondergrond kan dat drukkingen geven.

Wij hebben heel wat moeten zoeken naar de ideale stand, als wij onze paarden bekappen zoals 'in de boeken' staat hebben wij veel te gevoelige paarden. Dat heeft alles te maken met onze knetterharde ondergrond (beton, vuursteen).

Zoals je ziet bekap je een weidepaard (zachte ondergrond paard) anders dan een harde ondergrondpaard, daar zijn wij inmiddels wel achter!

Groet, Pien

Simon Lingbeek schreef :


Klopt!
Jack en ik zijn door de vereniging van natuurlijke bekappers benaderd en wij hebben zelf besloten geen lid te worden, met name vanwege ons drukke bestaan.

Jack en ik nemen verder nergens stelling in, wij kiezen er heel bewust voor om ons nergens mee te bemoeien. Ik wil zowel met Frans, Ilona, Piet, Klaas, Simon, Hans, Wim, Gerrit (Smit) ea (sorry als hier mensen niet genoemd worden) door één deur blijven kunnen gaan. Wij doen ons (paarden)werk, hebben daarnaast inderdaad een aantal bekappingsklanten die wij uithelpen omdat ze zelf het onderhoud van de paardenhoeven niet willen of kunnen doen.

Jammer dat hier zoveel geruzied wordt en vele discussies uiteindelijk verzanden in ego kwesties. Zonde dat dat zo gaat want wij zitten hier allemaal met hetzelfde doel, namelijk de paarden een beter leven geven.

Ik hoop dat jullie het niet erg vinden als ik het hier verder bij laat.

Groet, Pien

Nu ga ik het toch even voor Eddy opnemen:


Dát is ook niet waar het hier om gaat Trea.
Okke omschreef het eigenlijk beter dan ik: Met paarden omgaan kan een ontdekkingsreis zijn, op zoek naar jezelf, een spiegel.
Durven, geven, ervaren, naar jezelf leren kijken, zorgen voor, discipline, structuur, etc. Verder: bezigzijn in de natuur, met grote dieren die angst kunnen inboezemen maar tegelijkertijd zo zacht aanvoelen, tegen wie je kunt praten, je geheimen vertellen, voor wie je een beetje moet zorgen, mee wandelt, borstelt en nog veel meer.

De tendens van deze tijd is dat ouders vaak de gemakkelijkste weg kiezen; druk, werken, alleenstaand, allemaal in de geest van deze tijd. Ik begrijp het wanneer Eddy zegt dat er kinderen zijn die nog amper een bos van binnen hebben gezien, alle dagen voor de TV mogen doorbrengen in onze gemaksmaatschappij, helaas kom ik dit soort kinderen ook tegen. Vaak ten onrechte met het predikaat ADHD opgeplakt, terwijl het in werkelijkheid misschien een heel gewoon overschot aan energie is dat er met spelen niet meer uit mag komen.

Ik vind ADHD typisch iets van deze tijd en dat durf ik te zeggen als partner van een ADD-er en ADD zoon (beiden zonder de H, hoewel er één ook nog HSP-er is, érg leuke combinatie trouwens).

IK zie wat paarden doen, ik zie welke structuren er ontstaan in de omgang met paarden en ik ben me ook zeer bewust van het helend effect van met name paarden op mensen (kinderen).
Een paard haalt de kwaal er niet uit nee, maar kan wel een zeer positieve bijdrage leveren aan het vinden van een evenwicht.
Dat weet je toch? Jij werkt toch in de zorg?


Ik zie Eddy dat nergens beweren, dat lees jij.

Correctie: Pien geeft geen paardrijles aan kinderen (naja, er rijden er hier een paar, die zijn hier al jaren, maar mijn paarden zijn niet allemaal kinderpaarden alhoewel mijn eigen kinderen wel paardenkinderen zijn)
Pien stuurt áááálle andere kinderen naar de Ponyclub van Okke, die heeft er de paarden wél voor. Pien wil alleen maar paardrijles geven aan volwassenen. Kinderen zijn mijn doelgroep niet , alhoewel ik wel therapeutisch paardrijden heb gedaan voor kinderen.


En dááárom is het Eddy en Pien tegen de rest van de wereld:
Omdat je op de meesta gangbare maneges niets leert over jezelf, over sociale structuren binnen een paardengroep, lichaamstaal, spiegelen, grondwerk, je angsten leert herkennen en aan te pakken, kwetsbaar leert te zijn, en ook nog in je kracht leert komen (zonder zweepje)

Hier hebben we inmiddels het roer dusdanig omgegooid dat ELKE nieuwkomer eerst verplicht de 10 lessenbasiscursus moet doorlopen en pas in les 6 mag hij/zij voor het eerst op de paardenrug plaatsnemen.
Waarom? Omdat er meer is dan ríjden.poetsen, opzadelen en hoeffies krabben alleen, precies zoals HC het opmerkte.

Pien