Monique Meijer schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 11:20:


Dit is echt heel erg om mee te maken! Voor Indy, omdat zij het moet ondergaan en het niet kan begrijpen waarom, maar zeker ook voor jou, omdat je totaal machteloos staat. Die IJslander bij mij op stal met Ataxie heeft dan zeker een wat minder progressieve soort. Al moet ik wel even erbij zeggen dat ik haar niet vaak zie en haar, omdat de paarden op de wei staan, al een paar maanden niet met hem bezig heb gezien. Zij had geleerd (weet niet welke methode) om zijn achterbenen één voor één te buigen en naar achteren te strekken om hem als het ware 'bewust' te maken van zijn achterhand.

Maar met Indy gaat dit niet meer werken denk ik. Ze gaat zo te horen sneller achteruit. Pijn hebben ze bij Ataxie geloof ik niet. het is juist een verlammende ziekte.

Ik weet heel goed waar je doorheen gaat. Onderga op het moment al weer enkele weken hetzelfde proces, alleen dan met mijn fretjes. Hier gaat het om de zeer aggressieve bacterie Helicobacter Mustelae, een variant van de Helicobacter die wij mensen in onze maag hebben en bij stress of ziekte maagproblemen zoals zweren kan veroorzaken.

precies een maand geleden mijn oudste fretje Bibi verloren, na een medische strijd die niet gewonnen kon worden. Nu is mijn laatste fretje Jinca aan de beurt. Vorige week maandag is haar galblaasje verwijdert. Die heb ik gezien en was echt naar de knoppen. De operatie is verder goed gegaan en het herstel lijkt wat dat betreft ook goed. Alleen had DA Hanneke Moorman tijdens de operatie gezien dat Jinca's maagwand nogal dun was. Helicobacter begint dan ook altijd vanuit de maag te donderjagen, dus haar maag is hoogst waarschijnlijk ook niet in orde.

Hele rits medicamenten mee, inclusief maagbeschermers. Een aantal dagen geleden begon Jinca aan te geven bepaalde medicijnen die ze normaal vrijwillig wegwerkt niet meer te willen. Waarschijnlijk werd ze er misselijk van. Gisteren had ik ze verwerkt in een speciaal papje wat je kunt kopen bij de DA's om zieke of herstellende dieren op te peppen (Waltham), maar ze is natuurlijk niet gek, en ik kon haar niet eens meer in haar nekvel vast blijven houden om haar te dwangvoeren, zo ging ze met haar lijfje te keer. Ze wrong zich in allerlei bochten...

Toen was het voor mij genoeg geweest. Schluss! Over! Gedaan!
Bij Bibi heeft die hele medische rompslomp ook niet geholpen, en aangezien stress een grote trigger is voor Helicobacter en ik jinca stress met dwangvoeren stress aandoe, vond ik het genoeg.

Ze krijgt nu geen medicijnen meer. Ze is nog steeds goed op gewicht en hopelijk blijft ze dat. Ze slaapt overdag en 's nachts heel veel. Maar 's morgens als Wout er vroeg uitkomt voor zijn werk komt ze te voorschijn, dan maakt hij speciaal voer voor haar, en eet ze, gaat haar 'territorium' verkennen en daarna weer slapen. Totdat ik eruit kom. Dan komt ze omdat ik de tijd heb om haar het hele toegestane deel van het huis te laten verkennen. Dan rent ze in de rondte, vanalles besnuffelend. Eten wil ze dan niet. Gaat als ze klaar is weer slapen, en komt dan 's avonds nog eens. Dan eet ze nóg een keer.
Haar ontlasting ziet er redelijk goed uit, ze toont geen tekenen van misselijkheid meer.

Zolang dit zo blijft, en hopelijk duurt dit nog een tijdje, laat ik haar. Zie ik dat ze af gaat vallen, haar ontlasting tekenen van problemen laat zien, ze geen eten meer kan verwerken en ze dus ook weer misselijkheid vertoond (pijn kan ik helaas niet doorzien) wordt ze thuis ingeslapen. Ik ga niet eens meer met haar naar een DA hiervoor, ze komen maar thuis! Dit is mijn derde fretje met deze gezondheids problemen, de twee daarvoor ben ik er al aan verloren.'Ondanks alle behandelingen.

Na Jinca komt er voorlopig geen fret meer in huis. Ik moet eerst bijkomen van alle stress en verdriet die dit alles veroorzaakt heeft.
Mike staat al die weken op de wei, en zo'n 1x in de week ga ik even naar stal om een bakkie met mijn vriendin daar te doen, even ons leed spuien (zij heeft een Fjord die regelmatig in de lappenmand zit), en dan ga ik even bij Mike in de wei buurten, hem even aaien, kijken of hij in orde is, en dan weer weg. Rot is dat hij dan achter me aan komt lopen en mee wil, maar ik kan het geestelijk even niet opbrengen om met hem aan de slag te gaan. Zoals iedereen hier wel weet moet je zelf dan goed in je vel zitten.
En dan: terug naar het verdriet, machteloosheid en de zorg thuis...

Dus Monique, ik weet echt waar je doorgaat. Heb je trouwens nog op de Haf van je vriendin gereden? Of iets anders leuks gedaan om even de zinnen te kunnen verzetten?

Monique Meijer schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 14:19:

knip >

Mij niet... helaas... Heb jij dat ook dat als je aan het moment denkt dat je haar leven moet beeindigen je lichtelijk in paniek raakt?! Je weet dat het zal moeten gebeuren, maar je wilt haar niet kwijt....

Jinca begint nu af te vallen. Ze kan niet voldoende meer eten. Heb de beslissing genomen haar a.s. maandag aan huis in te laten slapen. :```(((((
Maar dan zie ik haar rondrennen door het huis alsof vanbinnen alles nog gezond en heel is. Mensen, wat is dát moeilijk... Ze zijn zó kei en kei hard voor zichzelf.

... knip... Ik herinner me die

Ja prachtig dat soort herinneringen! Wat geven dieren ons een hoop plezier in ons leven niet? Maar dat maakt de beslissing om er een einde aan te maken dan ook zo moeilijk.

... knip...

Dat je stiekum hoopte dat de natuur de ontzettend zware beslissing van zelf haar leven te moeten beeindigen van je schouders af had genomen herken ik helemaal! Die gedachte hoef je je niet voor te schamen hoor. Want wát is er moeilijker dan moeten besluiten een ander het 'kaarsje' uit te laten blazen? En vooral ook wannéér! Ik kan één ding bedenken: zelf te horen krijgen dat je terminaal ziek bent en zelf dood gaat!

Het is met Indy een beetje hetzelfde dilemma als met mijn Jinca: allebij willen ze gewoon door! Maar Indy heeft geen pijn maar haar lichaam laat haar langzaam in de steek en Jinca zal waarschijnlijk pijn hebben (denk je maar eens een ontsteking in je maag in...) maar haar binnenwerkje laat haar in de steek... Beiden met een onvermijdelijk einde in zicht.

Een vriend merkte eens op: er is geen betere verzachting van verdriet dan zo snel mogelijk dát weer in je leven halen wat je verloren bent... Okee, dat is natuurlijk niet in alle gevallen mogelijk. Maar in het geval van huisdieren werkt het inderdaad.
En je verraad het overleden dier echt niet want dat is nog steeds aanwezig in je hart. En verwerken moet je het evengoed. Maar als je in jouw geval een fantastisch ander paard aan huis hebt staan, die Indy natuurlijk nooit kan vervangen, want elk dier, elk mens is bijzonder, geeft dat toch een enorme troost.

Helaas werkt dit in geval van een nieuw fretje in huis halen voor mij waarschijnlijk niet meer. Ik ben erachter dat als de Helicobacter te lang zijn werk heeft kunnen doen, er eigenlijk geen genezing meer mogelijk is... Dan is er inwendig al zo veel schade aan gericht. Heb dat nu met 3 fretten mee moeten maken. Alle drie bij de opvang vandaan en dus al met een verleden. Ik ben bang dat ik het niet meer aandurf en iedere keer als er iets aan het nieuwe fretje scheelt ik de hele ellende de revue weer zie passeren in gedachte... Ben zoveel hoop verloren, heel veel euros armer en moet zoveel verdriet doormaken door al die teleurstellingen.

Het zelfde heb ik ook mee gemaakt met het houden van ratten... Hierdoor heb ik geleerd dat een mens niet alles kan oplossen. En met dieren moet je dan op gegeven moment 'Tot zo ver, en niet verder' roepen. Omdat hetgene wat DA's nog willen proberen soms de levenskwaliteit van het dier naar beneden haalt, terwijl de kans dat het nog wat uithaalt miniem is. Daar doe je het dier geen plezier mee.

Daarom heb ik nu sinds jaren weer een cavia... Die mankeren over het algemeen niet gauw iets. En zijn echte knuffeltjes. Super goedaardig van karakter. En zo'n lolbroekje! Springt als een rodeopaardje door zijn kooi als je tegen hem praat! En maar 'babbelen'.

Maar ik mis het speelse en avontuurlijke van de ratten en zal dit ook van de fretjes gaan missen.
Nou gelukkig heb ik cavia Binky en klophengst Mike...

Die zullen mij in ieder geval een beetje troost geven! Mike heeft van de ontstekingsoedemen na de schimmelenting affaire gelukkig helemaal niets over gehouden! De bultjes die op zijn borstspieren nog te voelen waren zijn ook weg. Spieren voelen weer soepel aan!
Gelukkig 1 dier dat ik met veel doorzettingsvermogen en verzorging weer helemaal goed heb gekregen! Én... hij heeft geen injectie trauma eraan over gehouden!!!! Mijn 'nieuwe' DA kon gewoon als vanouds hem enkele weken geleden de rino en influenza/tetanus injecties toedienen. Wederom zonder dat Mike maar een (borst)spier vertrok. Maar ik zat wel even in de rats over die vaccinaties: of ze ook geen reactie zouden gaan geven... Maar gelukkig niet meer dan een heel lichte zwelling die weer snel weg trok!

Als je Indy hebt moeten laten gaan, en je hebt een ander fantastisch paard gevonden zal je dat zeker enorm helpen het verdriet over Indy te boven te komen. En natuurlijk is dit paard Indy niet, maar ook met deze zul je fijne en maffe, maar misschien ook wel eens wat moeilijker dingen mee gaan maken. En Indy leeft voort in ieders hart die haar gekend heeft... Net als alle levende wezens waar wij mensen in ons leven afscheid van hebben moeten nemen....

Als je wilt: schrijf op het forum over Indy. Wat je nog mee maakt met haar en zo! Zal je ook nog eens goed doen... Wil zelf graag blijven horen hoe het jullie vergaat.

Peter Donck schreef op zaterdag 1 september 2007, 23:26:


Zie je wat mooi het kan zijn als je mogelijkheid hebt om het dier aan huis te laten inslapen! In hun eigen vertrouwde omgeving met de voor hun bekende mens(en) erbij... Éen keer heb ik er niet bij kunnen zijn, dat was met ratje Biko die binnen 2 uur van lichte ademhalingsproblemen naar zware longproblemen ging... Die was bezig te stikken. De kleine diertjes slapen wel bij de DA in want die komen daar niet eens voor naar je huis. Mijn DA vind de kosten die hij voor zo'n klein beestje in rekening moet brengen dan overdreven hoog... Ik stond al buiten met Biko en Wout kwam mee, toen ik achter huis het ineens gewoonweg niet meer kon opbrengen. Ik had toen al wat aardig rattenleed achter de rug. Wout is toen alleen gegaan met Biko. Ook ik ben uiteindelijk een soort 'gewenning' gaan ondervinden. Eigenlijk iets van nuchterheid denk ik. Net als jij Monique. Iets aanvaarden omdat het gewoonweg niet anders blijkt te kunnen gaan. Alleen bij de fretten nog niet. Had niet verwacht dat die zuke zware gezondheidsproblemen konden krijgen! Maar ook dit is een leerproces geworden. Als ik het aandurf een frettenpup in huis te nemen weet ik nu klontje klaar hoe ik het dán ga aanpakken.

Ik laat ook de kleine beestjes eerst verdoven en daarna de overdosis geven! DA's kunnen de overdosis ook direct in het hartje of de darmen spuiten maar het kan gebeuren dat ze niet in één keur goed spuiten...

Wel gaan mijn dieren óf als ze klein genoeg zijn de tuin in, anders naar het dierencrematorium. Iemand op stal heeft enkele weken geleden haar 30 jarige merrie op het terrein van stal laten inslapen en daarna laten cremeren, dat laatste kan (o.a.?) in Rotterdam. Die mensen zijn er dan ook bij met een speciale aanhanger met bekleding waar het paard op neervalt, daarna wordt de aanhanger overdekt zodat het overleden paard onderweg niet zichtbaar is voor mede weggenoten. Hoorde dat het allemaal heel keurig en respectvol gebeurt is. De as heeft de eigenaresse in een urn zo groot als een voerton meegenomen... Ik geloof dat het alles bij elkaar iets van 1500 euro heeft gekost. Zij koos (en kon dit financieel ook) ervoor om haar merrie na zo'n lang samenzijn via een destructie bedrijf te laten afvoeren.

Kan ik me wat bij voorstellen, maar ik ben ook zo nuchter dat ik geest en lichaam apart van elkaar zie, in die zin dat als dier of mens overleden is je alleen het omhulsel maar overhebt. Je ZIET gewoon dat de 'geest' weg is. Misschien als ik het geld zou hebben laat ik Mike als het ooit zover komt ook cremeren. Maar ik denk niet dat ik alle as mee zou willen. Een beetje in een kleine urn of in een sieraad of zo... Of ik moet tegen die tijd op een boerderij wonen. Dan zou ik alle as op eigen grond kunnen uitstrooien... Misschien heeft die stalgenote ook wel een plek in gedachten...

Zo moet iedereen zijn eigen gevoel volgen.

Peter Donck schreef op zaterdag 1 september 2007, 23:26:

Peter was Lua een Quarter of Appaloosa met een vererving van die loslatende huid? Dat is toch een bepaalde heel bekende (alleen ik weet zijn naam even niet meer) Quarter hengst die zo'n afwijking door heeft gegeven?