Peter Donck schreef op donderdag 27 september 2007, 19:09:

Je zit vandaag vroeg aan de borrel, Peter!

Ik nam Cadiz mee voor een wandelingetje aan het halster: stukje straat, breed betonpad en weer terug, 20 minuten, lang niet gedaan. Ik had een stokkie bij me omdat hij in deze situatie nogal eens om zich heen bijt en rondjes om me heen reest en door het stokje voor zijn neus heen en weer te zwaaien kan ik dat verhinderen. Voor de duidelijkheid: hij is er niet bang van.

Deze keer was het erger dan ooit. Hij ging finaal door het lint. Beet in zichzelf, in het touw, in de lucht (niet eens in mij), galoppeerde op de plek, schoot elke 10 seconden verschrikt weg alsof er overal marsmannetjes waren, maar trok daarbij geen enkele keer het touw strak, waanzinnige ogen, draafde in een stampvoetende passage om daarna weer 5 meter naar opzij te exploderen, een snelkookpan.
Ik probeerde alles: concentreerde me op het punt waar ik naar toe wilde, negeerde hem, gaf hem opdrachten (langzamer, stilstaan, achterwaarts, wachten, kalmeren), deed streng, beloonde voor hoofd stilhouden, maar niets hielp, ik kon slechts even doordringen en daarna sloeg de vlam weer in de pan.

Thuisgekomen zette ik hem vast, hij wreef zijn hoofd wat onbehouwen tegen me aan (hij zoekt zelden aanraking) en hij leek zo ongelukkig! Ik troostte hem, ook al wist ik niet waarvoor, zijn ogen stonden groot en open en bereidwillig.

Dus nam ik het bitloze hoofdstel (wat dus nauwelijks anders voelt dan een halster), deed de lange lijnen eraan en ging dezelfde route, dit was dus 5 minuten later! Ook het stokkie ging weer mee.
HET WAS EEN ANDER PAARD. Liep fier in de makkelijk opvraagbare krul, fijne aanleuning, bereidwillig, super verzamelend zonder te stampen, voorwaarts op een zucht, schouderbinnenwaarts, halbe tritte, een droompaard met wie 100% contact mogelijk was, zo open.

Snapt iemand dit? Ik pieker me althans suf. Is het de aanleuning die het verschil maakt? Het kader dat hij zo hard nodig heeft? Maar is dat kader aan een slap touwtje dan zo afwezig dat hij er gek van wordt?!

Is het mijn positie? Bij gewoon wandelen loop ik naast zijn schouder, bij langeteugelen naast zijn achterhand.

Hij heeft zichzelf bij de spaanse pas cursus ooit erg opgefokt, dus het kan zijn dat het ernaast lopen aan een halster met een stokje die associatie opwekt. (Hoewel hij in zijn idioterie niet gaat spaanse-passen wat je zou verwachten). Maar blijkbaar triggert het wandelen aan een touwtje iets waardoor hij dit extreme gedrag vertoont. En kan hij bij het langeteugelen juist zijn energie steken in het fraai draven met de hals erop en desgewenst verzoekfiguurtjes uitvoeren, wat hij duidelijk leuk vindt.

Het is een stugheid in zijn hoofd die hem doet blijven hangen in de associatie "als zij ernaast loopt ga ik gek worden", iets wat hij wellicht uit die spaanse pascursus heeft overgehouden (of iets onnavolgbaars van vroeger). Denk ik. Die mentale stugheid zie ik in meerdere dingen terug: hij legt één keer een associatie en die wordt dan de blauwdruk voor alles wat daarna komt. Hij is daar dan haast niet meer van af te brengen.
Maar als dat zo is, hoe buig ik dit gedrag dan om?

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 28 september 2007, 11:53:


Waarom zou ik gapen, zo vroeg is het niet!
De spaanse pascursus was in Nederland, hij kon het nog niet, ik heb het hem geleerd, dus dat is geen overblijfsel uit Spanje. Het verliep heel relaxed met puur belonen, maar hij maakte toen al vreselijke stampij, gaf niets om wortelstukjes. Iets in deze methode maakte hem vreselijk gefrustreerd. Omdat het in alle rust verliep heb ik de 4 lessen wel volgemaakt, hopende dat ik hem eroverheen kon krijgen. Onder de man spaansepast hij beheerst, maar ernaast staande brengt het hem extreem veel opwinding. Ook wanneer ik met hem aan de hand in de bak werk raakt hij erg opgefokt, maar daar zit tevens een soort gretigheid in, wat ik positief vind en wat ook prachtig in banen te leiden is, goede energie. Maar de reactie die hij met (ernaast) wandelen laat zien is pure frustratie, negativiteit. "Zijn manier om zijn woede te uiten zonder afgestraft te worden," dat klopt.

Wat jij beschrijft met Ilias heeft te maken met teveel druk die is uitgeoefend, waarin het paard geen uitweg ziet. Wellicht heeft Cadiz ook zo'n soort associatie, er wordt in Spanje nu eenmaal nogal eens met veel druk gewerkt.
Het gekke is echter dat het verschil zo groot is, dat wanneer ik 50 cm verder naar achteren sta en hem aan twee teugels begeleid, het een totaal ander paard is dan wanneer ik naast zijn schouder met een slap touwtje loop!

Je kunt nooit weten wat er in het verleden gebeurd is. Om het probleem nu op te lossen, zal ik deze twee uitersten naar elkaar toe gaan brengen, bedankt voor de tip, Piet! Ik ga het proberen: vertrekkend vanuit dat wat goed gaat (de lange lijnen) en dan heel sneaky terrein winnen.

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 21 september 2007, 8:46:

Update: Vandaag weer eens gevijld en het rode 'streepje' is nu verdwenen uit de witte lijn. Vermoedelijk is het dan toch een reactie geweest op de eenmalige toediening van cortico's in juli, omdat het rode streepje één zo'n klein fel oplaaiertje was.
Voor de zekerheid heb ik wat meer afgerond ivm iets verbrede witte lijn.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 28 september 2007, 12:53:

Què?

De afgelopen dagen heb ik met Buck op de Veluwe gebivakkeerd met meerdere paardenvriendinnen en we hebben daar lange tochten gemaakt. Het was heerlijk, prachtig, spannend, etc, helemaal goed, daar wil ik het niet over hebben. Er was iets wat mij opviel, wat misschien interessant is voor iemand.

In het paardengezelschap bevonden zich 6 blootsvoetse paarden met elk een wisselend hoefverleden. Drie daarvan (alledrie Andalusiërs waarvan 2 in Spanje opgegroeid) hebben nooit ijzers gehad en zijn 6,7 en 8 jaar oud. Dan was er nog een gelders paard van 15, nooit ijzers gehad, een haflinger van 12 die heel vroeger 1 jaar ijzers heeft gehad en Buck van 15, die tot 2 jaar geleden 10 jaar lang op ijzers stond. Buck is de enige die nb bekapt wordt, de andere paardenhoeven zien er gewoon goed uit.
Alle paarden vertoonden identiek loopgedrag: zodra het pad hard werd (bv wielgedeelte van menpad), werden de passen verkort. Echt verharde weg zorgde weer voor iets makkelijker lopen en hard pad met stukken steen zorgde voor zeer gevoelig lopen bij alle paarden. De verende bospaden waren het beste voor de gangkwaliteit.

Blijkbaar maakt het dus niet uit of een paard zijn hele leven blootsvoets gaat en is het racen over puin toch een zodanige aanspraak op de hoeven dat er een gevoeligheidsreactie optreedt, ook bij paarden die hun hele leven blootsvoets gaan en hun hoeven goed hebben kunnen ontwikkelen.
Blijkbaar is het continu blootstellen aan een bepaald type bodem dus veel bepalender voor wat de hoef aankan dan het feit dat er ooit ijzers onder gezeten hebben of de rasgebonden aanleg (zoals de harde spaanse hoeven).
Ik vind dat wel interessant.

Esther schreef op donderdag 4 oktober 2007, 13:20:


http://www.youtube.com/watch?v=wt8fIKdRy28&mode=related&search=

carausios schreef op donderdag 4 oktober 2007, 14:34:


Een proefritje maken over verschillende bodems alvorens aan te kopen.

Is er iemand op dit forum wiens paarden probleemloos over alle soorten ondergrond gaan? Dus zonder de pas te verkorten doordenderen van bos- naar grindpad?
Hebben paarden in het wild dat dan niet? Of misschien wel, maar stoort het niet aangezien er niemand op zit die daar iets van vindt?
Een roofdier loopt op steentjes wellicht ook moeilijker dan op zand en wint daar geen terrein mee?

Toen ik mijn proefritje op Buck deed waarna ik hem kocht, was hij 4 jaar en kwam vers uit de Pyreneeën, puurdere hoeven kun je haast niet treffen. Hij liep toen gevoelig over steentjes en kort over het fietspad, herinner ik mij.

Peter Donck schreef op donderdag 4 oktober 2007, 15:40:

Misschien is grip belangrijker dan pijn? Asfalt is minder glad dan een keiharde leemlaag bijvoorbeeld. Over asfalt, of een fietspad wordt iets meer doorgestapt dan op die harde leemlaag van de wielsporen op het menpad. Neem je het rullere middenspoor, dan wordt meteen gretig versneld.

Nog iets wat mij opviel: daar waar de paadjes smal waren met een gladde leem- en bladerenlaag (het had geregend), kozen alle paarden niet de relatief vlakke middengeul, maar juist een hellende zijkant, waarop ze regelmatig uitgleden. Om een onnavolgbare reden vonden ze dat minder erg dan lopen op het in mensenogen makkelijker begaanbare middenstuk. Stuurde je bewust naar het midden, dan liep het paard sneaky door naar de andere schuine kant om daar glibberend en scheef zijn weg te vervolgen. Wegglijden met één been wordt blijkbaar niet als ernstig ervaren. En ze deden het alle zeven, ook de beslagen fries. Wat zal hier de reden van zijn?
(In de duinen maak ik dat ook wel mee, alleen is het daar nooit glibberig, maar zijn de schuine anten juist vaster, minder mul.)

Spirithorses schreef op donderdag 4 oktober 2007, 16:15:


Hebben BD, Winner, Izzy, Eining, Amie en nog een aantal een ijzerverleden?
Maken ze vaak deze buitenritten, ik bedoel: worden hun voeten vaak blootgesteld aan harde bodem?