Piet schreef op donderdag 3 juli 2008, 8:04:


Ik deel de euforie niet zo.
Aanwijzen met een stokje waar je heen wil betekent doorgaans dat je lichaam al een gewichtverplaatsing geeft die voor het paard logisch is en vertaald wordt als: die kant moet ik uit. Zonder stokje gaat het dan net zo goed, dus met een cordeo ook.
"To help her understand..." paard heeft het allang begrepen, die reageert gewoon volgens de eigen biomechanica.

Om de haverklap uit je zadel hangen om er een snoepje in te stoppen... wat een gedoe. Belonend rijden door regelmatig 'braaf' te roepen is een stuk minder storend.

Gudrun schreef op donderdag 3 juli 2008, 10:08:


Precies, het wordt toch een soort van mechanisch rijden (waarij de ruiter doorgaans minder kijk heeft op mechanica dan het paard zelf, wiens lichaam het immers is). Wie weet beter dan het paard zelf waar het hoofd gehouden moet worden? Het hoofd hoort daar te zijn waar het volgens de ontwikkeling en actie van de achterhand kán zijn, niet daar waar mensen het het verstandigst vinden om te houden (da's denken vanuit de voorkant). Zodra een paard werkelijk goed van achter uit aandraaft door een100% inzetbaarheid en aanspreekbaarheid van de achterhand zal het zijn rug niet wegdrukken en heb je geen stokjestrucs nodig.

Dat Eddy op vakantie is?!


Waarin zit het verschil? De kleur? De lengte? Van een wortelstok moeten ze weg en naar een targetstok moeten ze toe? Hoe weten ze dat?

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 3 juli 2008, 9:20:


De piaffe is een oefening waarbij de rugspieren maximaal worden aangesproken. Ik denk dat het staartzwiepen mede voortkomt uit spanning in de rug.
Wat deze mevrouw vraagt is lichamelijk enorm belastend, piaffe-achtig gespring op ook nog eens een kleine cirkel, dus met een gebogen paard (waarom??), waardoor het voor het paard extra lastig wordt om in de oefening recht te blijven.

Bovendien vind ik het mentaal erg belastend want ze weet van geen ophouden (ze piaffeert zelf overigens beter dan haar paard) en beloont álles: halfgoede pasjes, een galopsprong, een huppel. Dat lijkt me onduidelijk voor het paard -elke soort van hobbelreactie op de zweep is immers al snel goed, de noodzaak om het beter te doen valt weg- en van verwarring krijg je ook irritatie/staartzwiepen, plus daardoor vraatzucht. Het slordige huppeltje is nog niet uitgevoerd of RATS daar is het hoofd alweer naar binnen: Kom op met dat voer!
Ik ben dus geen ervaren clickeraar, ik doe zelf ook maar wat, maar dat vind ik als ik het filmpje zie.

Los daarvan hoor je een piaffe niet aan te leren door tegen benen te tikken. De benen moeten niet omhoog getikt worden, de achterhand moet tot dragen gebracht worden. Da's precies het omgekeerde.

Piet schreef op donderdag 3 juli 2008, 10:52:


Ehm... ik denk niet dat dat altijd sowieso het geval is dattie dan vanzelf achter korter wordt. Er zijn genoeg paarden die wanneer ze van voren langer worden (halsstrekken), ook hun achterbenen uitzetten, geschraagd staan/gaan ahw. Het tegenovergestelde van verzamelen dus: veel gewicht op de voorhand, achterbenen alleen maar duwend ipv dragend. Omdat er dan het minste 'trek' op de rugspieren komt. Hals lang en achter ook nog eens onder verlangt meer rugtrek dan hals laag en achter uitzetten.


Het is 'een' methode. Namelijk de duitse methode, zoals die hier voornamelijk gepraktizeerd wordt. Verzameling door beweging. Eerst (hard) voorwaarts en na vele kilometers en oefeningen pas eens verzamelen.
Daar tegenover staat de franse/iberische methode: Beweging door verzameling. Eerst alle verzamelende oefeningen trainen en daarna pas de middengangen, vanuit een getraind achterbeen. Precies andersom gedacht, maar verklaarbaar vanuit het type paard dat in het betreffende land gangbaar is.

Zo hard mogelijk lange enden gaan is niet persé het gezondst. Vraag dat maar aan Antoine de Bodt


Je creëert dan dus zelf druk, paard protesteert, en jij geeft na, niet het paard. Is een omgekeerde werkwijze, want je beloont het paard voor protest.


Ja, dan sla je het drukstadium over plus je draait het nageven niet om.
Dat was niet zozeer mijn vraag. Mijn vraag was of het paard het verschil weet tussen een wortelstok en een aanwijsstok. Iemand vond de ene stok veel prettiger dan de andere, maar ik vroeg me af of een paard dat verschil ook weet. Ik denk dat voor een paard een stok gewoon een stok is. Maar wellicht werd alleen het verschil in gebruik van de stok bedoeld, niet zoeer het wortel- of aanwijskarakter ervan.

Jacqueline v d Berg schreef op donderdag 3 juli 2008, 20:38:


Denk je dat iemand dit doet, niet dat het [paard zelf is uitgebroken? Is die iemand dezelfde die ook tegen het hooi aanpiste?

Moniek schreef op vrijdag 4 juli 2008, 13:17:

Heb je enig idee hoe iemand aan het reservesleuteltje kan zijn geraakt? Uitgeleend? Als het slot niet geforceerd is, is het dus opengemaakt met een sleutel, wie kan die nog meer hebben behalve jijzelf? Misschien extra/ander slot erop zetten?
Ik zou er ook geen voer meer laten staan, ik zou het voer thuis neerzetten en per keer met een emmer erheen gaan. Volgende keer zit er net een nieuwe zak in en is het echt fataal.
Het zijn rare pesterijen.

Esther schreef op zaterdag 5 juli 2008, 9:03:

Jouw weiland is op veengrond, Es? Want ook al waait het er, het gras staat toch behoorlijk hoog en daar houden die muggen weer wél van. Zou de zuurgraad van veen met de daarbij behorende zuurminnende vegetatie er iets mee te maken kunnen hebben?

Realist schreef op zondag 6 juli 2008, 15:43:

"Hun Alpha"?
Daar bedoel je dan jezelf mee, je vindt dat jij de alphamerrie bent? Als ik een paard was zou ik jou maar een rare alpha vinden, een deeltijdalpha, want je bent het grootste deel van de tijd afwezig...!
Ik denk dat de misinterpretatie zit in het feit dat je jezelf op paardenniveau wil afstellen door jezelf als leidmerrie te betitelen. De mens is geen paard, verre van zelfs, mensenhanden zijn niet vergelijkbaar met hoeven, handelingen van een mens worden doorgaans door het paard totaal anders ervaren. Klopjes op de hals, stemgebruik, zoenen, allemaal erg onplaatsbaar voor een paard. Dat ie er op den duur aan went, is wat anders. Dat een paard de mens een roofdier vindt omdat zijn ogen naast elkaar staan is net zo'n onzin als het lickin' 'n' chewin' van Monty Roberts betitelen als: ik ben een graseter kijk maar.

In mijn optiek ziet het paard de mens als wezen met een raar model, gekke motoriek en afwijkend gedrag waar allerlei vormen van interactie mee mogelijk zijn, maar die wel van een totaal ander slag zijn dan zijzelf.
Mensen willen juist wél graag geloven (en acteren, god bewaar me) dat ze zelf ook een soort paard zijn omdat ze het paard en zijn gedrag dan beter menen te snappen.
Da's een soort omgekeerd antropomorfisme. Zeg maar eh... hippomorfisme.

Peter Donck schreef op maandag 7 juli 2008, 10:34:

Wat je wil: grieks of latijn, mag allebei.

Daisy schreef op maandag 7 juli 2008, 20:05:

Het hoeft niet van binnenuit te komen om van buitenuit opgelost te worden. Mijn paard had het ook aan de achterhoeven toen hij net uit Spanje kwam. Waarschijnlijk altijd vast gestaan met zijn achterbenen in de mest. Hij stond de eerste jaren bij mij gewoon op ijzers, maar de rotstraal ging over nadat ik een keer of 6 Egyptische zalf op/in de stralen smeerde, een keer per week, want het is heftig spul. Het zal voor de gemiddelde lezer hier wel te onnatuurlijk zijn, maar mijn paard was er wel mooi van af na 6 weken en het is nooit meer teruggekomen.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 7 juli 2008, 21:14:


Of de Welkoop, de voerboer, de ruitershop.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 7 juli 2008, 21:56:


Zeg dat wel, wat een grutweer.
Wat een grotweer.

7 juli 2008: de herfst doet zijn intrede.
Bak als vanouds een modderpoel, baggerzooi, blubberbende, reeds 1 bibberend paard (dus deken aan en vannacht naar binnen), hooi waait alle kanten op, gatver de gatver.
Ik denk dat ik het maar op een drinken ga zetten.
Lekker met de hond op de bank narrig zitten wezen, boekje erbij.

Grut-herfst.

Wil schreef op dinsdag 8 juli 2008, 0:51:

O Wil, was ik maar bij jou. Hoewel ik die eeuwige wind hier ook gratis heb.
Vanochtend heb ik geulen gemaakt in de paddock, zodat er enigszins afgewaterd kan worden. Daar zul jij niet snel last van hebben.

Esther schreef op maandag 7 juli 2008, 22:56:


Misschien een rare vraag, maar opereren is geen optie bij Cushing? Ik heb er iig nooit van gehoord, dus dat zal wel niet. Kun je Mo om hulp vragen? dat die Björk eens onder handen neemt? Misschien brengt ze wat licht in de duisternis?
Wat is het toch een ellendige ziekte en wat is het bij haar aggressief, omdat ze jong is waarschijnlijk.
Mijn oude pony Blackie had er feitelijk weinig last van, krulhaar, ringen op de hoeven, veel plassen, wat depressief, maar ze is geëuthanaseerd wegens degeneratie van het ruggenmerg. Tot die tijd functioneerde ze als gezelschapsdame goed.
Appelsap had je al geprobeerd he. En zelf suikerklontjes maken (met water oplossen) met de pil in het midden? In een emmer doen en weglopen, zodat ze het zelf moet pakken?

van lennep schreef op dinsdag 8 juli 2008, 6:18:


Nog heel veel goede jaren gewenst Piet!