Janneke Vasse schreef op maandag 7 augustus 2006, 16:27:


Ja super Janneke, doen we een keer.
Mooie plek voor paarden heb je opgebouwd,
paddoc paradise in wording geloof ik hé?
We komen een keertje aan, en dan misschien ook eens voor een grotere meerdaagse tocht.

Groetjes, Michiel

Christel Provaas schreef op maandag 7 augustus 2006, 16:46:


Als ik alleen met hem weg ga dan heb ik wel een ander paard.
Gisterenavond ben ik weer een keer alleen met Jur weg geweest, zonder Tessel dus. Ik was erg benieuwd hoe dat zou gaan, we gaan de laatste maanden altijd samen, en de vorige keer alleen moest ik nog de gehele heenweg lopen.

Jur liep in de wei al naar me toe, los mee naar het hooi. Ook het zadelen en bij de bank opstappen, gaf aan dat hij alles prima vond. Rustig het erf afstappen tot naast de ponywei. En daar bedacht hij zich, stil staan en achteruit lopen. Hier ben ik afgestapt en voorop gaan lopen een eind het bos in. Ik heb het ook niet weer geprobeerd, vermoede al dat hij het niet aandurft.

De terugweg vanuit het zadel was zelfs nog spannend voor hem, de zelfde weg terug ... erg gemakkelijk zou je denken. Het laatste stuk ben ik over de harde weg terug gegaan. Hij leek overal spoken te zien, was erg onzeker. Het was bezig donker te worden, dat is ook wennen, al die rare schaduwen van de lantarenpalen langs de weg. En die witte strepen die fel oplichten en auto's met koplampen.

Kortom dit moeten we veel vaker gaan doen, alleen weg gaan. Geleidelijk zal het wel wennen dan, volgend jaar zomer moet het beslist beter gaan, ha ha ja zo lang trek ik er voor uit. Vandaag is geen vergelijk, met wat je op onze website ziet, met iemand voorop durft hij bijna alles.

Michiel

Esther schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 10:40:



Ja druk verhogen lijkt hier niet de beste weg. Wel kalmte, positiviteit en doen wat leuk is en waar je samen aan toe bent. Uit het gras opkomen, doe ik met eenzijdig trekken en vooral voorkomen, door allert eerder de rem erop te zetten of iets verder van het hoge gras af te rijden. Ook nemen we eenmaal een pauze waar Jur wel mag eten en dan krijgt hij ook nog iets lekkers dat ik extra voor hem meegenomen hebben.

Michiel

Marleen den Arend schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 12:33:


Grappig vind ik het dat zelf het vragen om "op" beloont kan worden met "ga maar grazen".

Belangrijk vind ik het dat ik Jur toestemming geef met "ga maar grazen", telkens elke keer, zodat daar geen verwarring over bestaat. Eigen initiatief onder het wandelen wil ik niet omdat ik het tijdens het rijden ook lastig vind. En wat met rijden niet mag, mag met wandelen ook niet. "Ga maar grazen" geef ik zelden vanuit het zadel, niet uit principe maar voor extra duidelijkheid, te streng kan dit echter ook weer worden zodat Jur er met zijn uitgestelde behoefte er sjaggie van word, dit voorkom ik dan weer door wel vaker de toestemming te geven. Zo is het altijd zoeken naar een balans, wel leuk hoor.

Michiel

Nils Vellinga schreef op maandag 14 augustus 2006, 0:21:



Voor een deel zal het het gewoon geaccepteerd moeten worden.
Voor een ander deel kan een paard er aan wennen om alleen van huis af te gaan, mag ik hopen .

Hoe is dat bij anderen gegaan?
Ik weet dat vele paarden nooit alleen weg gaan, altijd samen met andere paarden. Ook zie ik zo af en toe iemand rustig alleen op pad. De vertrouwensband met je paard zegt wel wat, maar ook weer niet alles. Inge Teblick schreef destijds dat haar clickerpaardje ook een fietser nodig had, toen ze buiten ritten ging maken. Ik weet niet hoe dit zich verder ontwikkeld heeft bij haar? Pien rijd ook meestal in groepen, hoe zou je dit wennen het beste kunnen opbouwen? Politie paarden zie ik ook altijd met z'n 2en. Ik ben van plan 1 maal per week alleen een rit te gaan maken, zonder Tessel. En dan geen strijd aan te gaan en onrust zoveel mogelijk voorkomen, door er naast te lopen en de routes bekend en klein te houden. En Piet veel wandelen samen is geen garantie, naast Jur is hij zo zorgeloos als een bloem, vanuit het zadel zo onrustig als een peuter die zijn moeder kwijt is Ik overdrijf iets, ha ha.

Hoe hebben anderen dit gedaan?

Michiel

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 20:57:


Je hebt hier alleen over wedstrijd sport denk ik, anders ...
kan ik haast niet geloven dat jij dit schreef Wil, hoezo mag een paard niet zelf terugvallen van snelheid? Mag hij dan ook niet zelf versnellen als hij daar zin in heeft? Waar blijft de samenwerking dan, als het paard niets in te brengen heeft qwa tempo?

Jur mag altijd zelf zijn tempo mede bepalen, zowel sneller als langzamer, ik vraag wel natuurlijk maar ik eis niet. En dat bevalt ons beide prima, ik heb geen wedstrijd ambities maar kan toch leuk rijden in alle gangen.

Michiel

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 22:29:


Oh gelukkig maar,


Ieder zijn voorkeur niets mis mee, maar dit versnellen en langzamer gaan als reactie op de omgeving vindt ik nu net het leukste van paard rijden. En inderdaad Ina niet bij gras happen zowiezo niet bij alles wat Jur af wil dwingen, dat gaat nooit en te never door.

Jur voldoet bijna altijd aan wat ik aan hem vraag, en omgekeerd dus ook, voldoe ik aan wat hij wil. Zowel met mijn hond als bij Jur is het voldoen aan elkaars tempo en richting de oorzaak van hun vlotte gehoorzaamheid. Mijn hond is ook echt veel vlotter en met meer passie mijn verzoeken op gaan volgen, sinds ik dit veranderd heb tjdens het uitlaten. Ik gehoorzaam ook vlot aan hun, zo simpel is het.


Snap ik, soms zijn er momenten dat je meer vraagt, wil hij terugvallen ... vraag je direct of hij door wil blijven gaan. Dat doet Jur dan ook, alleen buit ik dit niet uit en hou rekening met zijn verzoeken. We hebben ook nog niet zo'n lange relatie als jij met je paard en veel is nog in ontwikkeling. Meer vragen dan hij leuk vind, daar ben ik spaarzaam mee, behalve met de uitdagende routes die we vaak nemen en die op het randje van zijn kunnen liggen.

Michiel

Wil schreef op woensdag 30 augustus 2006, 23:18:


Dat zag ik vandaag en gisteren ook bij Jur zo'n kale plek meer dan 10 cm rond met echt te weinig haar, tezamen met meer verharen op andere plekken. Ik wijt het aan de koude prikels die wintervacht aan gaat maken.

Michiel

sandratien schreef op donderdag 31 augustus 2006, 9:51:


Mee eens natuurlijk, en "dat moet je oefenen" daar gaat het heel vaak mis. Als ik al de adviezen opgevolgd had van goedbedoelende trainers, ook op NH gebied, dan had ik veel vaker de strijd aan moeten gaan met mijn paarden. Heb ik niet gedaan en de weg gezocht van kalmte en meegaandheid en daarmee alltijd paarden kalm en meegaand gekregen. Omdat ik veiligheid wil, ga ik juist geen strijd aan. (Met de genoemde uitzonderingen van gras eten en niets toestaan wat het paard wil afdwingen.)

Neem nu de gewoonte: "om je paard niet de zin te geven, niet direct tenminste en eerst even door te gaan. Wil hij terugvallen uit draf dan vraag je eerst een stuk verder en dan geef je pas de opdracht tot stap. Wil je paard sneller, doe dat dan niet hou hem even in de zelfde gang en pas dan ga je versnellen". Wat leerd een paard daar van? Hij denkt dat je doof bent denk ik, of dat alles heel langzaam tot je doordringt

Hoe dan ook, strijd en irritatie, dat krijg je daar mee, als dit je vaste gewoonte is. Kijk voor zo af en toe is het geen probleem, (daar schrijft Wil ook over) dan heb je gewoon een andere mening en vraag je om door te gaan. Je paard zal daar geen probleem mee hebben. Is het negeren van je paard zijn wensen je gewoonte, dan vraag je slavernij en bijna elk paard zal zich daar zijn hele leven tegen willen verzetten. Zo simpel is dat. Oefenen om veilig te kunen rijden begint met kalmte in de relatie en daarna is het alleen maar gewenning aan alle prikkels die je tegen kunt komen.

Michiel

Spirithorses schreef op vrijdag 1 september 2006, 15:51:


Ja heb je terug geschreven.
Aan het bakrijden ben ik nog niet toe,
als het met doordrukken moet dan liever niet in de bak.
We hebben wel een leuk en werkzaam alternatief
en dat is een megabak met graslanen en graspleinen
waar we onder en rond de bomen kunnen rijden.
Aan de rand daarvan over smalle paadjes een bosje in met
een zandkuit voor heuveltjes op en af.
De aanplant heet het, een gemeentepark naast onze stal
waar enkel paarden komen en een verdwaald iemand met zijn hond, voor ons perfect om daar de eerste beginselen van dressuur
te leren beoefenen. Pas als we daar enthousiast vorderingen
maken durf ik de bak aan ... zonder druk dus.

Michiel

fleur schreef op maandag 4 september 2006, 13:12:


Ik ben wel een voorstander van boomloos, omdat hij altijd goed zit en omdat zowel osteopaten als fysiotherapeuten in de praktijk van alledag er geen kwetsuren of blokkades bij vinden. Een paard wisselt nogal van vorm, zomer en winter, periodes met veel en weinig bespiering. Wil je dan jarenlang met 1 zadel toekunnen, dan is boomloos een goede keuze.

Dat verhaal over drukverdelen, daar kijk ik ook genunceerder naar. Boomloos heeft de druk wisselend op het paardelijf afhankelijk hoe je zit, en welke gang als je rijd, of je doorzit op toch de beugels licht mee gebruikt. Een boomzadel heeft de druk telkens op die 2 stukjes zitten. Sommigen zeggen dat dit een betere drukverdeling is, beter vind ik het niet wel anders.

Het boomzadel heeft geen nadelen mits hij goed past en om dat zadel passend te houden, heb je aan 1 zadel niet genoeg op de lange duur. Vraag het maar aan de mensen, hoeveel zadels ze de afgelopen 5 jaren op hun paard gehad hebben. En hoe meer zadels des te beter zorgen ze voor hun paard, dat wel, mooie paradox en veelzeggend ook.

Michiel

sandratien schreef op dinsdag 5 september 2006, 15:25:


Als mijn paard naar links kijkt is zijn rug plotseling totaal anders van vorm, wat hol was is dan bol. Boomloos voegt zich prima naar elke stand. Dat zegt me genoeg.

Michiel

fleur schreef op dinsdag 5 september 2006, 16:22:


Een bordje neerhangen, liefst ook zo dat het snachts te lezen is als er ietsie licht op valt:

Niet voeren!!
paarden zijn vaak ziek.

Kijk diefstal voorkom je daar mee, en bijvoeren ook.

Michiel

epona schreef op dinsdag 5 september 2006, 22:42:



Goede keus Ina even afstand nemen totdat het weer goed aan voelt.
Eigenlijk is dit iets wat ik en velen al mee gemaakt hebben in emailgroepen. Als je met passie voor iets leeft en anderen zeggen dat je iets helemaal verkeerd doet, dan vreet dat flink. Totdat ik besefte dat het allemaal maar gewoon meningen zijn, woorden en nog eens woorden, gedachten die strijden om de beste plaats. De werkelijkheid is vriendelijker. Maar als de passie blijft komt het meeschrijven ook wel weer eens. Op zijn eigen perfecte tijd ... altijd :)

Michiel

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 5 september 2006, 16:26:



Ik zou de heer Smit eens bellen www.smit-rijssen.nl wat die vindt van dagelijks hoefschoenen gaan dragen. Grote kans dat je dan prima geholpen bent, en dat je vrees daarvoor verdwijnt.

Michiel