En na een tijdje, bij een "dominant" paard moet je van fase 1 meteen naar fase 4(44).
Fase 2 en 3 gewoon overslaan. Mottig wordt ik daarvan.

Ik begrijp wel dat wanneer je met je eigen paardje werkt, en zijn reakties goed kent, en je dan het principe "as long as it takes" van Dorrance toepast en met hele lichte druk werkt, je hele mooie resultaten met de Parelli methode kan bekomen.

Maar niet bij alle paarden. "As long as it takes" is bij Apache "very long", hij gaat een gewoon een dutje doen. 3 korreltjes spelt dat is het geheim!.

Marianne

Apache is trouwens zonet nog even op strooptocht geweest en heeft de nieuwe balen voordroog opengeprutst. Hij is blijkbaar niet akkoord met het resultaat van de nieuwe voedselcalculator. Sela weet nu ook hoe het moet alleen Indy stond erbij, keek ernaar en deed... niets.

En na een tijdje, bij een "dominant" paard moet je van fase 1 meteen naar fase 4(44).
Fase 2 en 3 gewoon overslaan. Mottig wordt ik daarvan.

Ik begrijp wel dat wanneer je met je eigen paardje werkt, en zijn reakties goed kent, en je dan het principe "as long as it takes" van Dorrance toepast en met hele lichte druk werkt, je hele mooie resultaten met de Parelli methode kan bekomen.

Maar niet bij alle paarden. "As long as it takes" is bij Apache "very long", hij gaat een gewoon een dutje doen. 3 korreltjes spelt dat is het geheim!.

Marianne

Apache is trouwens zonet nog even op strooptocht geweest en heeft de nieuwe balen voordroog opengeprutst. Hij is blijkbaar niet akkoord met het resultaat van de nieuwe voedselcalculator. Sela weet nu ook hoe het moet alleen Indy stond erbij, keek ernaar en deed... niets.

Ja Es, dit is echt wel de kern van het "probleem".
Het paard moet altijd RESPECT hebben voor de mens maar omgekeerd.... komt er niet altijd veel van terecht.

Marianne

Joyce Jongen schreef op vrijdag 15 december 2006, 18:52:


Wij zitten ook op zandgrond maar na "nen echten drasch" ziet het er hier ook niet uit.
We hebben al een paar camions Scheldezand laten komen en in het begin leek het ideaal voor beach volley. Nu niet meer...

We hebben nog een lading zand laten komen maar die paarden "bewerken" die ondergrond, ze "doen hun gevoeg" erop en stampen alles eens netjes aan. Hoe meer paarden hoe meer vreugd.

We hebben, in de herfst, drainagebuizen in de grond gestoken, in een cirkel. Greppel graven, kiezels erin, drainagebuis erin, kiezels erop, proper zand erop. Cirkel mondt uit in onze "riool", de gracht.
Tot hiertoe is dat een hele verbetering.

Het is nog niet formidastisch maar echte blubber is er niet meer.
En het droogt wel sneller op. En die schuilstal waar het wel droog is, staat er ook maar bij...

Bij een plotse slagregen loopt Indy er wel eens in, Apache hoogstens met zijn hoofd en Sela, onze jaarling, die in mei nog een snotneus kreeg van in de regen te staan, gaat nu overal inliggen: regenplas of urineplas of mest, maakt niet uit. Gezellig!!!

Marianne

Ik vind het zo interessant om op deze site over al die paardengedragingen te kunnen lezen. In geen enkel boek heb ik dit gevonden.

Ik dacht altijd dat een ruin een "gelijkmatig" karakter had maar na een tijdje leek die van mij wel een schizofreen. Thuis in de paddock een voorbeeld van rust en kalmte.
Op de wei de grote "bewaker" van zijn merries (er staat een hengst in de buurt).
Hij gaat die hengst ook uitdagen en heeft er ook al mee gevochten. (30 opgezwollen beten) Maar de hengst is niet bij Indy geraakt!

De eigenaar van de wei ging eens op de wei met zijn ruin, tussen de paarden rijden. Hij was rap weg want Apache chargeerde hem.

Ik kan goed met hem alleen gaan rijden wanneer hij denkt dat Indy en Sela in de paddock staan, maar wanneer ze op de wei staan, naast die vieze hengst, hinnikt hij ononderbroken.

Nu vind ik dat niet meer erg, dat hoort gewoon bij hem. Vroeger dacht ik "wat krijgt die nu!".

Eigenlijk ben ik wel fier op hem...

Marianne

F***-me BOTJES!

Vandaag was er een programma op een Duitse zender met Andrea Kutsch. Zij is de "first lady" van Monty Roberts in Duitsland en heeft een akademie geopend voor de verbetering van de communicatie tussen paard en mens.

Zij sprak heel overtuigend zonder aanvallend te doen en gaf goede voorbeelden uit de praktijk, over prooi- en roofdieren, lichaamshouding, sociale intelligentie van het paard enz. Andere genodigden waren al na enkele minuten paf en zegden: "Waar zijn wij dan eigenlijk al die jaren mee bezig geweest!".

Die vrouw deed dat heel goed.

Waar ik nu nog mee in mijn maag zit, is dat zij vertelde dat in Duitsland 65% van de paarden tussen hun tweede en hun zevende jaar naar de slacht gaan wegens "onaanvaardbaar gedrag"...

Marianne

Hallo, ik ben die Marianne met haar paard Apache (uit Schilde!).

Als ik je berichten zo lees vind ik dat je heel erg in de knoop zit met jezelf en dat je nu heel veel druk aan het opbouwen bent, druk op je paard en druk op jezelf.

Ik heb zelf ook heel erg in de knoei gezeten en wat mij heel erg geholpen heeft is om een periode alles eens LOS te laten en er niet de hele tijd over te piekeren. Gun jezelf en je paard wat tijd en wees niet te perfectionistisch anders wordt dat gewoon een obsessie en wordt alles alleen maar erger.

Voor Apache en mij was het clickeren een oplossing alhoewel het mij ook tegenstond dat er eten bij te pas komt. Maar als je het goed doet, "gebeurt" er wel iets met je paard.

Je wordt interessant zonder te moeten "domineren" en wat de allerleukste momenten zijn is wanneer je je paard ziet nadenken om ergens een oplossing voor te vinden.

Op de grond met Apache werken gaat nu heel goed. Het buiten rijden, daart kan nog veel aan verbeterd worden. Hij is een wandelende vuilbak en ik moet constant met hem bezig zijn. Maar omdat de rest nu zoveel beter is geworden vind ik dat helemaal niet meer zo erg.

Veel succes met je paard en verlang niet te veel op te korte tijd.

Marianne

Chapeau Eva!

Leuk verhaal. Plezant om te lezen.
Bij ons staan de paardjes ook met z'n drieën maar ik kan er eigenlijk geen vast patroon in vinden.

In het begin (toen stonden ze nog met z'n tweeën) begon Apache zo hard te bokken wanneer Indy weg was, dat ik niet buiten durfde komen. Dat is echt waar, ik ging stilletjes terug naar binnen, ik dacht dat hij alles ging afbreken. Die slome Apache draaide gewoon door en smeet zijn achterbenen twee meter de lucht in en niet één keer maar wel 20 keren en naar alle kanten schijnaanvallen! WOW! Ik ben toen zelfs eens de buitenste poort al gaan openzetten zodat hij die niet zou molesteren. Amai wat een emoties!

Indy, die reageerde gewoonweg met wat over en weer rennen.

En nu, is het altijd anders. Apache is wat rustiger geworden met Sela erbij maar Indy staat nu wel de hele tijd te hinniken wanneer Apache weg is. Apache laat zich al wel eens verleiden door zijn eten en Sela die hinnikt als begroeting wanneer we terugkomen maar blijft wel dooreten.

En wanneer we met Apache en Indy samen weggaan dan zie je Sela denken: "OK 'k ga nog eens overal kijken of er nog wat te vreten valt" of die gaat gewoon wat liggen slapen, geen probleem voor dat veulen.

Soms werkt ze zich mee uit de paddock maar dat is dan niet om mee te gaan wandelen maar om vanachter in de tuin te gaan "stropen".

Bij ons is het patroon eigenlijk veranderd, nu heeft Indy echt "last" wanneer Apache weg is.

Marianne

Sinds kort zijn we meer met andere ruiters aan het rijden. Ik was al een paar keer met een buurvrouw met een merrie gaan rijden. Die buurvrouw vindt dat super want Apache heeft een heel kalmerende invloed op haar paard, een zenuwachtige KWPN'er, die ze nog maar een maand heeft.

We zijn al overal gegaan, ook over drukke straten zonder fietspad waar de auto's, autobussen etc. ons voorbij moeten steken. Apache supercool, even mesten op een druk kruispunt, even nadenken, is alles er uit? OK dan gaan we verder. Ik super relaxed op mijn paard.

Galop, fantastisch, de merrie is wel sneller, speelt geen rol, Apache laat zich niet opjagen. Wat heb ik toch een tof paard.

Vandaag, Indy, Apache en een ruintje....

Ik voelde het direct. Apache de "slome" die niet vooruit te branden is, veranderde in een ander soort paard. Hij wilde voorop lopen, niet stappen. Wilde galoperen wanneer de anderen draafden. Niet te doen, hij wilde gewoon met die ruin koersen.

Niet zo fijn, vond ik want ik had met de bosal geen invloed op hem, we moesten dus stappen.

Indy heeft dat lieve ruintje nog een trap verkocht en hem na de rit nog een paar keer gebeten.

Wat hebben wij toch een lieve paardjes...

Marianne

Deze week gebeurde het volgende: Apache staat met een ander paard te grazen, niet op de wei maar "buiten" naast een verlaten illegaal weekendhuisje op de Brechtse Heide.
Apache is los, het andere paard wordt vastgehouden.

Er komt een man met twee Deense doggen. Die honden beginnen te blaffen. Eén hond is los en spurt naar de paarden. Het andere paard begint te hyperventileren. Apache draait zich om en BAF met zijn twee achterbenen een meter de lucht in, rakelings naast het hoofd van die Deense dog. Apache keurt die hond geen blik meer waardig en eet verder.

Die hond kwam er met de schrik vanaf maar het had evengoed helemaal anders kunnen aflopen. Als Apache die hond had verwond of erger, wie was er dan fout?

Het is daar een natuurgebied en in principe mag een hond daar niet los. Maar mag mijn paard dat?

Marianne

Die man brulde naar zijn hond maar die luisterde gewoon niet. Het is daar een verlaten plek waar je normaal niemand tegenkomt, waarschijnlijk de enige plaats waar hij dacht zijn hond nog eens los te kunnen laten.

Hij was niet kwaad, wel geschrokken, en zijn hond ook!

Marianne

Toen ik er gisteren op zat vond ik hem niet zo geweldig. Hij denderde in galop over een vettig oneffen slijkpad. Toen ik hem probeerde in te houden begon hij "vierkant" te galoperen, met zijn kont heel hoog, zo juist voor het bokken. Ik had veel goesting om zijn bit terug in zijn mond te proppen.

We gingen toen bij die man van dat ruintje even iets drinken. Indy heeft dat ruintje daar eerst nog eens gemolesteerd, dat stond te roepen als een speenvarken.

Indy en Apache hebben daar dan nog eens de balk waaraan we ze hadden vastgemaakt tot op de helft gereduceerd. Toen we vertrokken zij de man dat we de volgende keer maar met de auto moesten komen...

Marianne

Piet schreef op zondag 31 december 2006, 14:31:

Die ruinen van ons zijn toch echte kerels hé!

Marianne

marjolijn schreef op zondag 31 december 2006, 15:18>

Apache mag daar wel lopen hoor. Die weekendhuisjes zijn zonder vergunning gebouwd en en liggen er nu verlaten bij. Anders was die man ook in overtreding.

Trouwens Apache is helemaal niet bang van honden. Wij hebben zelf een hyperkinetische Duitse staander die van links naar rechts vliegt, en omhoog om bij de paardenhoofden te komen. No problemo, Apache doet zijn hoofd dan naar de grond en daar wordt de hond dan ook wat rustiger van. Apache heeft de hond ook een tijdje gegroomd maar waarschijnlijk een keer iets te hardhandig want de hond vraagt er nu niet meer om.

Apache is één keer van een klein wit hondje geschrokken dat als versteend tussen de bosjes zat te koekeloeren. Dat was een vies beestje!

Marianne