Mijn paarden verkiezen afalt boven bevroren en bobbelig gras of berm. Ik veronderstel omdat het vlakker is en zeker Dixie nog gevoelig is aan de zool. Lijkt me ook makkelijker, je moet je benen minder optillen en vooral Piablo is een eerste klas energiespaarder.
Draf op asfalt geen enkel probleem, galopje doe ik ook soms alhoewel ik zelf liever op gras galopeer. Op beton dan weer niet, dat lijkt me echt veel harder.
Geen ijzers, dus betere schokdemping. En verder draven koetspaarden ook volop op straat, als dat echt zo slecht zou zijn zouden die allemaal kreupel zijn...

Maar jullie zien geen probleem in galop op asfalt? En wat denken jullie van beton (veel stratenen fietspaden hier zijn van beton) om op te rijden?

Wel, mijn Piablo staat buiten, met andere paarden, zonder ijzers, wordt bitloos gereden, wordt als ik er op zit bewust recht gereden MAAR blijft scheef, zelfs heel erg scheef. Vandaag een andere ruiter er op en ik op Dixie er achteraan (die is trager, dus ik kon heel goed zien hoe hij liep van achter) langs het kanaal en hij loopt gewoon heel erg scheef als de ruiter niet goed genoeg rijdt om hem recht te houden. Ook in rust altijd op het zelfde been steunend,...
Maar absoluut 100% zeker een echt happy paard en geen ongelukkig zoals die van jou zonder recht te zijn...
Ik ben het er absoluut mee eens dat hij rechtgericht hoort te worden en ik werk er ook aan, maar ik ben het er niet mee eens dat een niet rechtgericht paard per definitie een ongelukkig paard of een paard met pijn is!

Deze morgen eindelijk Dixies eerste langere buitenrit met de andere paarden mee, dus in hoger tempo dan het zijne.
Voor wie hem nog niet kent: in juni gekocht voor mijn man (is gestopt met rijden ondertussen), zwaar hoefbevangen geweest en opgegeven dor de dierenarts, hoefzweren allerlei gehad, bij de vorige eigenaar voor zijn 3e ingereden en alleen maar thuis en in een manege getraind, trial en pleasure, en wedstrijd gereden, langzaam bij ons gerevalideerd en buitenrijden heel traag opgebouwd.
En dan blijkt eerst dat hij sloom is, dat hij niks van buitenrijden kent maar wel 100% verkeersmak is. De eerste steilere helling af naar het kanaal ging het bijna mis. Het is een smal, uitgesleten paadje, beetje glad, eerste deel vrij steil en dan zacht hellend. Niet bij stilgestaan, Piablo en Conny gingen voorop en hebben daar totaal geen probleem mee. maar Dixie wilde niet op het pad, maar in de berm er langs, dus na vijf passen zaten we vast in het struikgewas en een meter lager lag het pad waar we zouden moeten op geweest zijn. Tja. Terug achteruit, omdraaien, gleden half weg achter, dan een voorbeen in een kuil en toen had ik een paard in de freeze modus maar wel plaats genoeg om af te stappen (eerst niet) en aan de hand ging het wel weer.
Dan langs het kanaal, brave, trage Dixie zoals gewoonlijk. Toen de anderen draafden moest ik een galopje boven halen om te kunnen volgen. Iets verder weer een smal bospaadje, lichte hellingen op en af, blaadjs op de bodem, lekker verdend, Dixie vond het raar en moeilijk, ik voelde hem zoeken naar evenwicht.
Maar toen op de terugweg, Conny en Piablo vertrokken in galop (beetje ongecontroleerd laten racen eigenlijk), ik hobbel er op 't gemakje achteraan, en plots begint Dix te briesen, hoofd laag, wel 10 keer na elkaar, en na elke bries begint hij ruimer en ruimer te galoperen, controleerbaar en stuurbaar, maar voorwaarts, ongelooflijk! Heerlijk gevoel, ben zelfs gaan staan in de beugels want ik kon het niet meer netjes zitten . Nog een stukje voorbij de racebeesten gereden zelfs, en de rest van de rit had hij er toch lol in!!! Voorop lopen, spontaan even aandraven, rondkijken, en maar briesen en maar briesen, geen pasje kreupel ook. Na anderhalf uur nog voorwaarts en zin om te gaan, mag ik nog even? En ook voor het eerst echt meedenkend bij het rijden ipv enkel bijna mechanisch op alle hulpen te reageren.
We hadden alle drie het gevoel dat hij eigenlijk nu pas mentaal wakker was geworden en plots merkte dat hij in een hele wereld kon lopen, super! En eindelijk, eindelijk voelde ik ook een soort klik met hem, had ik het gevoel echt kontakt te krijgen met de persoon binnen in hem.

Ik ga hem straks nog even aan de hand stappen, en morgenvroeg opnieuw, ij zal wel spierpijn krijgen. Morgen ook komt Raf de hoeven verzorgen, ben benieuwd wat hij er van vindt. En dan maar hopen en duimen dat hij die inspanning echt aankon en zich niet geforceerd heeft en dat de verandering zich doorzet, dat zijn hoeven het ook uithouden. Maar dit pakt niemand ons nog af, nu ik weet wie er daar binnen in dat dier woont ga ik door tot hij echt wakker en vrij blijft!

PaardEnSchool schreef op donderdag 27 december 2007, 15:35:


Je weet niet van waar hij komt, geloof me, ik heb hem gezien met pijn in zijn been en in zijn rug, ik heb hem ongelukkig gezien en ik zie en voel het verschil. Ik zie nu bijna een gouden schijn rondom hem waar het eerst dof en donker was. Oh ja, gelukkig is hij! En ik met hem...
Hij kan nu recht lopen, als ik (of een ander ruiter die het verschil voelt) hem rijd.
Ruglast heeft hij op dit moment niet, en ik zorg er wel voor dat dat zo blijft.

Of een paard met hoefijzers ongelukkig is? Ook niet altijd volgens mij. Zonder ijzers is beter, ben ik absoluut van overuigd, en ook gezonder.
Dixie was wel gelukkiger met ijzers dan de eerste 5 maanden zonder, ik heb me vaak afgevraagd of ik het recht had om hem dat aan te doen, van de ijzers af is hij een dag later al bevangen geraakt door de plots erg toegenomen doorbloeding en nadien alle hoefzweren. Met daarbij het besef dat hij waarschijnlijk alleen maar NU pijn had en geen zicht op dat het later beter dan er voor zou worden. En dat NU heeft voor hem 5 maand geduurd, was dat dierwaardig of egoistisch van mij?
Hij lijkt er goed doorheen gekomen te zijn, maar is wel 5 maand diep ongelukkig geweest...

Scheef zijn bekent volgens mij niet per se pijn hebben. Hoeveel mensen zijn niet scheef? Ben jij perfect tweehandig en tweevoetig? Scheef zijn en fout belasten geeft meer risico op pijn, dat wel, maar om daaruit meteen maar te concluderen dat elk scheef paard ongelukkig is vind ik te ver gaan.
Recht is beter, hoe rechter hoe minder kans op letsels, maar er is meer dan recht zijn alleen.

Waarom houdt Angela haar benen er zo stijf vanaf? Zo wiebelt haar zit meer, kan ze niet ontspannen en dat maakt het voor Shiny alleen maar moeilijker.

En geef haar aub ook een leidtouw of iets in handen, nooit een passagier op een paard die niks kan doen of niet kan ingrijpen als er iets gebeurt en jij moet lossen... ik wist dat en deed het ook niet, ben toen mijn dochter bijna kwijtgeraakt toen Piablo met haar op hol sloeg.

Ok, snap ik .
Ik vond het er alleen nog moeilijker uit zien voor Shiny, vandaar.


Ook dat snap ik, en ik kende dat, en Piablo ook. Maar hij schrok toen (nauwe doorgang, had ik achteraf niet moeten doen met Anna op zijn rug, maar ja), schoot naar voor en trapte op mijn hiel, ik viel en hij denderde in paniek over me heen.
Piablo kende de one-rein stop, had Anna teugel/touw gehad dan had ze hem kunnen stoppen en waren ze niet allebei gewond geraakt. En had ik geen brandblaren en geschaafde knieen met steentjes er in door het wanhopig blijven hangen gedurende enkele meters.
Stel dat je om een of andere reden even niet oplet en Shiny schrikt weg, met een touw kan Angela nog altijd zijn hoofd opzij vragen om hem af te remmen.

Ik laat sindsdien niemand op de rug zonder ofwel een touw ofwel het aangeleerd en ingoefend hebben van de nood-afstap.

Ik moet de laatste jaren ook nooit meer lossen.Kwestie van opletten en op tijd neus naar je toe vragen inderdaad. Behalve toen die ene keer...

Inrijden is bij Piablo gewoon met een touwhalster gedaan. Vooruit, achteruit, links en rechts is dan voldoende en lukt daar mee prima, ook op een buitenritje.
Wil je nauwkeuriger rijden of engles, met teugelkontakt, dan vind ik een sidepull met bredere leren riem ipv touw het fijnste voor mijn paard. Rijd je eeerder western, dus met echt doorhangende teugels dan vind ik een gewone sidepull met touw ok.

Piablo was toen welgeteld een maand onder het zadel, niet echt beleerd te noemen.
Maar de situatie is inderdaad anders, ik liep toen noodgedwongen voor hem en was er vrij gerust in. Achteraf gezien had ik achteruit moeten lopen (en Anna er af halen voor dat stukje), dan had ik het misschien net op tijd zien aankomen om hem te stoppen.

Daarnet het ganse filmpje gekeken, ziet er veel mooier uit dan dat korte stukje . En Shiny is heel erg veranderd sinds ik hem zag, hij doet me aan Piablo denken (dus ...).
De scheefheid likt mee te vallen, Angela knikt nu en dan haar linker (binnen) heup in, maar ik kan niet zien of het door haar komt of door Shiny's scheefheid, zou het op de andere hand ook moeten kunnen zien. Maar da's iets voor later, als hij echt bereden kan worden. Een paar stapjes verder...

Diana Gerritsen schreef op zaterdag 29 december 2007, 20:29:


Succes!
Gewoon doen, lukt zonder probleem. Ik realiseer me nu ik je bericht lees dat ik Dixie ook bitloos buiten heb mee genomen na 8 jaar met bit gereden te zijn bij de vorige eigenaar. Gaat gewoon helemaal vanzelf (en waarschijnlijk meer relaxt dan met een bit er in), zeker als je in de bak al geoefend hebt en je paard het systeem snapt.

Benieuwd naar je verslagje morgen .

Eva Saegerman schreef op zondag 30 december 2007, 10:53:


En toch vind ik het mooi...
De galop onder de ruiter zou wel wat vrolijker mogen, dat paard heeft niet vanzelf zo'n lage halsdracht. Maar ik doe het absoluut niet na hoor!
Tweede filmpje, bruine paard wat met bal speelt, ook.

Hoe reageert hij buiten met verandering van terrein? Overgang asfalt-keizel, rand stoep ed? Trailer overgang klep-binnenkant? Of is het alleen met de ruif dat hij zo doet?

Michiel schreef op zondag 30 december 2007, 18:45:


Hij kan het dus wel, maar durft niet goed? Zie ik dat juist?
Piablo is ook heel erg op zijn hoede voor elke kleur/samenstelling verandering in het terrein. vb in en uit de schuilstal in het begin (van klinkers naar rubbermatten) vond hij doodeng. Het enige wat hielp was hem er tot in den treure toe heen en weer over leiden want aan de hand deed hij het, spontaan niet. Tot hij het zo gewoon was dat hij er geen acht meer op sloeg.
Met clickeren kan hij zichzelf overwinnen om het te doen, voor de click. Het moet echter een gewoonte worden door heel veel herhaling, zonder er belang aan te hechten. Eerder naar het desensitizen toe dan naar het trainen.
Met clickeren bij een clickerwijs paard kan je vb bekomen dat hij het alleen doet als je het vraagt, ik weet niet of dat meespeelt bij jullie?

Piet schreef op maandag 31 december 2007, 11:50:

Tja, moeilijk. Arabier zie ik er zeker in, maar zijn staartinplant is wat lager. Misschien new forest er bij? Alhoewel hij vrij tenger is... Hoe groot is hij nu ongeveer?

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 1 januari 2008, 11:42:

Mijn paarden staan gewoon naar het vuurwerk (op zo'n dikke km afstand) te kijken elk jaar. Zouden ze dat mooi vinden of gewoon raar?

Van ons in elk geval ook een heel fijn 2008 toegewenst, zonder ongelukken, geen erge ziekten ed en veel mesnen en paardenplezier.

Nu heb ik me toch echt wel krom gelachen.
Oude F waar mijn paarden nu tijdelijk staan (zeer tradi, ex-LV commandant) is naar jumping Mechelen geweest. Hij heeft daar zondag een show van Pignon gezien, was er nog stil van. Hij wilde me vertellen wat die man deed,weet ge, kam eert neit uit zijn woorden, kwam niet verder dan: "een beetje zoals gij dat met die van u doet maar dan met meer", ik lachen, hij echt diep onder de indruk.

Misschien slaat alles daarvoor zo tegen, misschien moesten mijn paarden een paar maand tradi staan, even de boel wakker schudden en "bekeren".

Want: "als ge nog een keer met die van u gaat spelen, moet ge me toch eens zeggen hoe ge dat doet" , en ik moet hem ook eens voordoen hoe ik zijn moeilijke merrie "vang".

En dan te bezien dat ik nog maar zo weinig kan en zo veel meer wil kunnen...
Hij zegge het voort!