Peter Donck schreef op vrijdag, 1 oktober 2004, 15:40:

Nou nee bedankt !!
De ijzerperiode heb ik helemaal gehad (nooit voorstander voor hoefijzers geweest overigens).

Maar widiatopjes ... brrr nee zou ik nooit gedaan hebben.

Geef mij de hoefschoenen maar. Super gripvast onder alle omstandigheden, ook op steengruis, sneeuw/ijs en asfalt en gras.

Groeten,
Ingrid

Niet veel gevonden, maar dit stond ooit in een tijdschrift.
Langzaam opbouwen (versnelde gangen over harde weg), maar niet langer dan een half uur over de weg draven (aan eengesloten). Zal dus voor galop ook wel gelden.

Groeten,
Ingrid

Martien van Schubert schreef op vrijdag, 1 oktober 2004, 21:21:


Isabella plast ook bijna altijd als ik aankom, maar dan niet als ik kom om te voeren. (Ze kent de tijden). Ze plast dus als ze mij ziet op een "niet voertijd", dus daarmee wil ik bijna met zekerheid stellen dat ze het doet om niet met volle blaas wat te hoeven doen (want ik kom dan meestal om wat met haar te doen).

Groeten,
Ingrid

maaikevos schreef op vrijdag, 1 oktober 2004, 22:20:

Ik laat Isabella ook alleen of onbeslagen (maar dat is zelden), of met hoefschoenen (en dat is vaker) galopperen op het harde.
Met hoefschoenen glijdt ze echt niet uit, al zette ik haar in volle galop op een korte cirkel op een natte asfaltweg.

Dat is dus ook zo ideaal aan die schoenen. En het dempt de klappen op de weg.

Groeten,
Ingrid

Spirithorses schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 5:46:

En bijkomend probleem dat ik destijds met Isabella had was scheuren in haar hoef (toen ze nog ijzers had). Ook veroorzaakt met draven op de harde weg. Sterker nog, ze draafde toen bijna nooit. Ze is eigenwijs genoeg om ons heel duidelijk te maken dat het draven op het harde haar helemaal niet beviel en daardoor wist ik dus al dat hoefijzers niet gezond waren; maar het alternatief ontdekte ik jammer genoeg pas na een aantal jaren.

Groeten,
Ingrid

De Weerdt Nicole schreef op Sat, 2 Oct 2004 07:16:50:


Nou dan men jij zeker niet met je paard?

Het gros van de paarden die ik ken waar men mee ment, draven allemaal op de harde weg. Je kunt meestal niet anders. Officieel mogen wij hier zelfs het bos niet eens in. Nu staat er een bordje "verboden voor ruiters" en tja ik ben een menner dus dat negeer ik maar .
Verderop staat een bordje "verboden voor paarden" en dan denk ik maar weer, ik heb een pony.

Overigens trekt niemand zich iets aan van de bordjes .

Groeten,
Ingrid

Ben ik hier nou eigenlijk (op Cornelie na dan) de enige hoefschoenengebruiker?

Als dat zo is, dan zou ik dit alternatief (voor hoefijzers) toch heel graag beter onder de aandacht brengen.

Misschien moest Frans eens een cursus hoefschoenen maken gaan leren bij fa. Smit in Rijssen .
Nu zijn alleen traditionele hoefsmeden daarbij aangesloten die inmiddels ook als de klant geen ijzers wil, natuurlijk kunnen bekappen en hoefschoenen kunnen aanmeten.

Maar omdat dit soort hoefsmeden in ogen van velen hier geen goede zijn voor je paard, betekent dit dus ook dat de hoefschoenen een beetje afgewezen worden. Maar in mijn ogen onterecht. Het zijn echt ideale dingen, zowel voor overbruggingsperiode als voor menpaarden (of gevoelige paarden).

Dus ik roep hierbij de natuurlijke hoefverzorgers op om eens zo'n cursus bij de heer Smit te gaan volgen. Tenzij jullie ook echt tegen hoefschoenen zijn, omdat je dan weer een beetje richting de ijzergedachte gaat denken .

Groeten,
Ingrid

ebby schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 8:44:


Denk dat dit heel lang kan duren. Heb ook gehoord van een vrouw die haar kind nog zelf de borst gaf toen het al 3 jaar (uit geldnood). Maar ja mens en dier is niet te vergelijken natuurlijk, maar DENK dat een veulen best lang kan blijven drinken

Heb dit onderwerp niet helemaal gevolgd, maar heeft iemand ook al opgemerkt dat het voor een veulen na het afspenen belangrijk is met soortgenoten op te groeien?!

Wat ik weet uit het shetlanderfokwereldje is dat de veulens ca. 6 maanden of iets langer bij de moeder blijven. Moeder is dan al weer zichtbaar drachtig en veulens worden bij elkaar in de weide gezet meestal naast alle moeders, maar ze kijken al snel niet meer naar hun moeder om. Spelen is dan het belangrijkste geworden.

Groeten,
Ingrid

Peter Donck schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 9:05:

Nou moet zeggen dat Isabella het gisteren op zo'n pad met bovengenoemde materialen wonderbaarlijk goed deed.

Wij hebben hier in ons stukje bos nogal wat van dat soort paden liggen. Dit omdat er veel woonhuizen in het bos staan en allemaal een semi-verhard toegangspad hebben, die ook openbaar zijn. Dat zijn dan ook direct de paden waar ik met de kar liever met hoefschoenen overheen rijdt, maar gisteren aan de hand zonder die schoenen en ze stapte vlot door. Sterker nog, op een gegeven moment vond ze het nodig om te gaan draven en heb ik haar even laten gaan (voorzover mijn conditie dat toelaat al naast haar rennend). Geen gevoeligheid en geen hapje uit haar hoef. En je hoorde echt af en toe haar hoef van een brok afkleppen, nog geens glijden, maar echt zo "tak" als ze net niet goed op zo'n brok stond.

Groeten,
Ingrid

jan seykens schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 9:58:

Hoi Jan,

Ze aub als eerste gewoon je (anders voel ik mij met mijn 34 jaar zo oud ).

Maar ik heb inderdaad geen problemen ondervonden tot op heden met de hoefschoenen evenals mijn kennis niet. Althans geen oplosbare problemen.
Graag wil ik wel vernemen wat voor nadelen er zouden zijn aan de Smit schoenen. Ik adviseer ze graag aan mensen, maar wil ook wel eens dan eventuele negatieve verhalen horen, want ik ken ze niet. Wel van de andere hoefschoenen en dat is altijd hetzelfde probleem vnl. uitgaan bij het rijden of zolen die snel doorgesleten zijn en uitglijden op de weg. Nadelen die bij Smit zeker niet voorkomen. Oke die kennis had binnen het jaar 1 doorgesleten schoenen, maar omdat je garantie hebt hierop dat dit niet kan, kreeg hij deze dan ook direct kosteloos vergoed.

Groeten,
Ingrid

Spirithorses schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 11:16:

Kan ik inkomen en ben ik het ook echt mee eens, omdat ik dit zelf in de praktijk ervaar. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen Isabella met pijn voor die wagen te laten lopen. Aan de hand kan ze steentjes en harde wegen omzeilen door gewoon in het zand te gaan lopen of in de berm, maar voor de wagen loopt ze altijd in het midden, dus daar waar in het bospad oa de meeste brokken puin liggen (althans hier bij ons).
En ja niet inspannen ... daarvan weet ik zeker dat OOK Isabella dat NIET leuk vindt als ze niet meer mee zou mogen op een ritje.


Ook mee eens. Ik had zelf ook niet die vergelijking in mijn hoofd die jij nu aanhaalt, want als je het zo bekijkt klopt het helemaal wat je zegt. Ik dacht zelf aan bovenstaande punt; dus ter bescherming van de hoeven en hoeven die nooit 100% worden voor gebruik op harde weg als je altijd met schoenen rijdt. In dat opzicht lijken ze wat op ijzers. En bijkomend nadeel van hoefschoenen is dat het hoefmechanisme toch wat wordt belemmerd omdat ook in de schoen de hoef niet volledig kan uitzetten (is mijn idee). Maar omdat ze hooguit 4 tot 8 uur per week die schoenen aan zou hebben in totaal (en vaak nog veel minder) is het voor mij een verwaarloosbaar probleem. Hoefijzers hebben ze altijd onder en derhalve richten die in dat opzicht veel meer kwaad aan.


Allereerst sorry dat ik het hele verhaal heb weggeknipt, maar anders werd het zo lang. Enorm bedankt voor je voorbeeld. Waarom ?! Omdat ik nu pas begrijp wat Isabella mankeerde in de periode dat ze zo gevoelig liep. Ik wilde perse zonder ijzers, want vervloekte die dingen, maar liet haar normaal bekappen. Echter het ging toen dus keer op keer mis, iedere maand weer en dat maanden aan een stuk. Chronisch bevangen volgens dierenarts, maar op foto's niets te zien. Toen toch maar weer ijzers eronder omdat ik in 2002 nog niet van deze site had gehoord. Nu weet ik beter, maar kon het nooit verklaren wat het nu geweest was; maar dus toch die zwakke witte lijn ... dat heeft ze overgehouden van een echte aantoonbare bevangenheid.

Maar mede door je verhaal weet ik nu ook wel dat ik dus echt beter met die pony niet over de weg kan gaan draven zonder de schoenen aan. Daarmee zou ik dus zeker nog altijd kans hebben op het "oude" euvel. Dus ik blijf maar doen wat ik nu doe; met schoenen voor de kar, en zonder schoenen aan de wandel.

Nogmaals dank voor je antwoord; ik heb er echt wat aan gehad .

Groeten,
Ingrid

jan seykens schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 12:25:


Als de schoenen ronddraaien zijn de schoenen te groot, dus niet meer op maat. Dat moet je wel in de gaten houden, dat ze wel blijven passen uiteraard.

Niettemin heeft die kennis van mij ook ooit 1 losse schoen gehad in het 4-span. Een achterpaard had in een wending een schoen van het voorpaard uitgetrapt. Dan is het stoppen en opnieuw aandoen. Wat als dit een ijzer was geweest? Dan was die hoef ook kapot gegaan.

Die ski-sluiting is inmiddels vervangen door wat nieuws (weet niet wat precies). Ikzelf heb inderdaad 1x gehad tijdens een rit dat ik een verdacht rammeltje hoorde aan onze pony. Kijkend zag ik dat van een voorschoen de sluiting los was gegaan. Ik kan me indenken dat dit in een wedstrijd inderdaad even erg onhandig is. Maar nogmaals, in het jaar dat ik ze heb is dit 1x gebeurd en waarschijnlijk omdat ik hem zelf niet goed had aangedrukt.

Groeten,
Ingrid

Sanet schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 12:58:

Kijk maar even op www.smit-rijssen.nl

Ik kan niet over andere schoenen oordelen.

Groeten,
Ingrid

Martien van Schubert schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 13:08:


Hoi,
Mooi omschreven Martien.

Gelukkig heb ik nog altijd een beetje dat "een zijn met de natuur". Ik hoor nog die ene verdwaalde vogel fluiten die geen mens meer opvalt. Ik zie nog wanneer er een weersverandering aankomt (maar ook omdat me dit geleerd is door oma hoor), ik neem een gevallen bloempje mee om thuis in een vaasje te zetten omdat het ook zijn best heeft gedaan om te groeien en te bloeien, enz.

Maar jij vraagt je af hoe je paard zich voelt?

Dat voel ik dus ook. Kan het niet omschrijven, maar ik weet of ze happy is die dag of dat moment, of juist helemaal niet. Zelfs zonder haar gezien te hebben weet ik al (horend aan haar roep) of ze echt ziek is. Of dat ze juist vraagt om mee te mogen, mee uit de wijde wereld in.
Heb dat niet alleen bij mijn paard. Voel dit ook vaak bij andere paarden. Vooral bij sommige manege paarden krijg ik bijna een misselijk gevoel in mijn maag als ik naar ze kijk. Zoveel ellende stralen ze uit.
Wil dit geen gave noemen overigens, maar eenheid met de natuur?

Is moeilijk uit te leggen ook. Misschien heb je dit of misschien heb je dit niet.

Zal ook ongetwijfeld wel komen omdat ik op het "platteland" ben opgegroeid (wat inmiddels allang onder bebouwde kom valt en straks zelfs midden in het industriegebied ligt; hetzelfde stukje Oss overigens. Bijna enige boerderij in de straat in 1926 toen hij gebouwd tussen de korenvelden. Korenvelden ... nou niets meer te zien? Daar kan ik soms intens verdrietig onder worden, maar toch ben en blijf ik verknocht aan dat stukje, maar voor hoelang nog?

Groeten,
Ingrid (sorry werd very off-topic geloof ik).

Mariss schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 15:10:


Hoi,
Lang geleden zeg .
Ja met Isabella gaat het goed. Laatste dagen ben ik steeds meer zonder schoenen aan het lopen. De winter komt er weer aan en ze zal toch straks weer in het haar uitloopje ook over de harde hobbelig bevroren zandgrond moeten lopen. Dus even kijken hoe ze het doet nu over de weg en over puin. Tijdje geleden lukte het nog niet overigens.

Hoe is het met Gam? Overigens dat van die slijtage aan de zolen (binnenkant) had ik destijds van jou. Is daar al een oplossing voor van Marquis behalve die inlegzolen die na 14 dagen al weer stuk waren?

Groeten,
Ingrid