mirel schreef op zaterdag 5 oktober 2013, 11:52:


Liep je toen niet tegen het slechte (schimmel) hooi voeren aan?????

mirel schreef op maandag 7 oktober 2013, 6:40:


Das beter dan Mirel. Ja sommige shetjes kunnen gemeen bijten zo lekker het velletje beetpakken.
Ik heb in die periode dat ik er met Bo stond tot m'n verhuis naar zeeland 'n hele leuke tijd gehad. Doe Es maar de groetjes

Marlies Sanders schreef op donderdag 10 oktober 2013, 13:22:


Heel leuk dat puppy keb genoten'

Suzanne Graauw schreef op zaterdag 12 oktober 2013, 12:11:


Rubber matten???? :)

Marlies Sanders schreef op zaterdag 12 oktober 2013, 12:38:


Waar Jelle stond hadden ze aaneensluitende dichte matten . In het voorjaar de matten naar buiten en afspuiten, (omdat de urine wat tussen de naden doorliep)
werkte naar volle tevredenheid. :)

Hé Tien op je nieuwe weitje (avatar) super joh

mirel schreef op vrijdag 29 november 2013, 19:11:

De omstandigheden hoe ze daar zijn wist je van te voren.

mirel schreef op zaterdag 30 november 2013, 15:23:


Dan zou ik daar voor gaan :)
Ik herken het zoeken naar altijd het beste te willen voor je paard.

Tineke Nolet-Verdel schreef op dinsdag 3 december 2013, 20:41:


Toen ik Jelle nog had, kreeg hij kurkuma droog door wat voer, maakte ik het nat bliefde meneer het niet

joop schreef op maandag 9 december 2013, 17:35:

Gaaf En heel fijn ook, met nederlandse ondertiteling :)

Coralie schreef op woensdag 25 december 2013, 9:49:


Met mijn vorig paard Bo (engels volbloed) heb ik jaren geleden 'n auto ongeluk gehad, Iemand zag ons niet door de laagstaande zon. We zijn beide vol geschept (ik liep naast Bo) Bo is op z'n borst vol geraakt en over het autodak geschoven en in de naastliggende sloot terecht gekomen. Heeft men mij verteld want ik was bewusteloos) De dierenarts overwoog hem in te slapen, ernstig letsel veel bloedverlies en trauma, gelukkig heeft ze anders besloten. Lichamelijk was hij helemaal opgeknapt.
Toen ik na 3 maanden redelijk hersteld was en m'n eerste wandelingetje met Bo kon maken raakte hij helemaal in paniek van 'n naderende auto. Om 'n lang verhaal kort te maken hebben we met veel geduld o.a met parellitraining om ons wederzijds vertrouwen weer op te bouwen (want ook ik kwam erachter redelijk in paniek te raken als er 'n auto recht op me afkwam.) Het is helemaal goed gekomen. Heeft zeker 'n jaar geduurd, maar daarna reden we weer vrolijk buiten ook tussen de auto's en vrachtwagens, geen centje paniek meer. Terwijl vele mensen zeiden dat komt nooit meer goed in dat koppie van Bo. Ik was zo trots op m'n kanjer, we hebben nog jarenlang plezier gehad. Bo leeft al 'n aantal jaren niet meer, heel veel slijtage door zijn vroegere renverleden.
Hij had oud bij mij mogen worden zonder hem nog te belasten, er zijn zoveel meer leuke dingen om te doen buiten het rijden om. Maar hij had teveel pijn, z'n ogen hadden ook geen blije blik meer. Maar ik vertel dit dat de mogelijkheid er wel is na 'n trauma dat het helemaal goed kan komen. Groetjes Rini

harry11 schreef op donderdag 26 december 2013, 15:34:


Ja veel mensen vergeleken het ermee, vooral ook omdat zijn halve borst open lag.

Maar met vele kleine stapjes en veel geduld We hebben wat aan de kant van de weg gestaan samen, dat ik de andere kant opkeek als er 'n auto aankwam om zo nonchalant als mogelijk probeerde over te komen terwijl mijn hart tekeer ging. Volgende stap was wandelen, na 'n half jaar zat ik er weer op. Ook weer eerst aan de kant van de weg en bij iedere auto die eraan kwam diep zuchten om je spanning te laten afvloeien.
Nu ik het hier weer opschrijf komt weer zoveel boven niet in negatieve zin, maar hoe bijzonder het is (was) dat het volledige vertrouwen terug kwam. Niet alleen voor Bo maar ook voor mij, wij hebben elkaar geholpen.
Ik kan me nog zo voor de geest halen ons eerste echte buitenritje weer, ik was zo blij als 'n klein kind die voor het eerst op haar paard zat

Marlies Sanders schreef op donderdag 26 december 2013, 15:38:


Graag gedaan Marlies , ik krijg nog steeds 'n bijzonder gevoel als ik dit verhaal over mijn kanjer vertel.

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 26 december 2013, 19:39:


Dank je Tien

Els Kleverlaan schreef op maandag 13 januari 2014, 14:45:

groetjes Rini