Gisteravond was het zo lekker afgekoeld, ik dacht ik ga even een kort ritje maken. Lily liet zich duidelijke goed gehumeerd opzadelen, bleef staan zonder vastgebonden te zijn. Thuis opgestapt, bleef keurig staan, bleef van de planten bij de voordeur af, knieen niet in gevaar terwijl we onder de carport door gaan, oortjes naar voren. EN DAN BIJ HET EIND VAN DE OPRIT OP DE REM EN RECHTSAF GAAN TERWIJL IK NAAR LINKS WIL. EEN BROK BETON; NIET TE STUREN.
Mevrouw had in haar hoofd dat we ook naar het weiland zouden kunnen gaan. Lekker eten en niet te veel bewegen. Door haar steeds weer nadrukkelijk de goede kant op te zetten ging ze er tenslotte mee accoord naar links te gaan. Ze mocht van de kinderen die haar gereden hebben altijd haar gang gaan, geen wonder dat ze uittest hoever ze bij mij gaan kan.
Onderweg ging het heel goed, mevrouw schrok nergens van, liet zich verrassend goed sturen aan een losse teugel, draafde onmiddellijk met gespitste oortjes aan. Bij de brug aangekomen waar Indy een keer zo verschrikkelijk van een reiger geschrokken was, kwam ineens pal naast ons een mevrouw met een hark uit de coniferen storten. Ze hakte de hark met kracht in de hoger gelegen berm en trok zich omhoog. Ik schrok me werkelijk te pletter. Lily schrok ook, bleef met een vreemd geknor staan, bekeek het gevaar, besloot dat het heel eng was, draaide zich om en liep met ferme stap en schuddend hoofd richting huis, een onbestuurbaar brok beton, geen paniek, maar meer het type op hol geslagen stoomwals. Ik kon haar al gauw omdraaien, maar Lily was niet van plan langs de hark te gaan en bleef draaien.
De mevrouw bleef met open mond staan en merkte op "Hij wil niet he?" ondertussen lekker verder harken, steeds dichter bij ons komen, met de hark wijzen in de richting van Lily en haar woorden met harkgezwaai onderstrepen. Ik deed ondertussen verwoede pogingen mevrouw te overtuigen dat we toch echt langs dat gevaarlijke mens met die hark zouden gaan en verzocht de vrouw niet steeds met de hark te zwaaien. De vrouw bleef echter babbelen en maar zwaaien met de hark.
Lily dacht er niet aan daar langs te gaan en ging achteruit lopen richting sloot, om zo ver mogelijk bij die hark vandaan te komen. Even kon ik haar achteruit langs de vrouw met de hark sturen, toen draaide ze abrupt om en dreigde achteruit naast de brug de sloot in te glijden. De slootkant brokkelde al af, ze gleed al weg, toen heb ik maar een mep uitgedeeld met de leadrope, het begon nu gevaarlijk te worden. Lily stond met een grote sprong weer op de weg en stond toen gewoon stil, niet meer paniekerig te draaien. Gelukkig maar. De sloot is aardig breed en diep met een steile wal en er ligt allerlei troep in, daar wil ik liever niet in.
Ondertussen was de moeder van de vrouw ook opgedoken met een bezem waar ze mee zwaaide en ze praatte onophoudelijk op me in. "Wat doe je nou dan? Waarom wil die niet? Je ging toch net de andere kant op? Waarom sta je nu omgekeerd? Wat gemeen om haar te slaan, je kan toch ook de andere kant op!" En ondertussen maar met die bezem zwaaien en steeds dichterbij komen. Lily begon nu echt te paniekeren en wilde nog maar een ding: weg, desnoods weer achteruit de sloot in. Ik heb de vrouw verzocht op te houden en niet met die bezem in onze richting te zwaaien. Maar nee hoor, doorgaan..... Ik ben toen geweldig uit mijn slof geschoten: HOU AUB JE KLEP DICHT; VERDWIJN MET DIE BEZEM; ZE DENKT DAT JE HAAR GAAT SLAAN; JE DRIJFT HAAR ZO DE SLOOT IN EN IK WIL NIET OP MIJN RUG IN DE SLOOT TERECHT KOMEN.
De moeder verdween mokkend richting huis. Wat was ik een onvriendelijk persoon, met zulke lui wilde ze niets te maken hebben. Niet eens een praatje maken wilde ik..... Toen de vrouw uit het zicht verdwenen was, keerde de rust weer en durfde Lily wel weer verder, maar ze keek in elke oprit en was er niet echt gerust op.
Lily is ontzettend bang voor harken, bezems, alles wat op stokken lijkt. Ze draait dan onmiddellijk om en gaat weg. Het is dan niet zo dat ze op hol slaat, ze gaat gewoon rustig weg met platliggende oren en je doet er niets tegen. Probleem is dat ze altijd met onzettend veel druk benaderd en ingereden is, ze is waarschijnlijk ook vaak geslagen. Ik probeer zo weinig mogelijk druk te gebruiken. Ze is heel wat lichter geworden met sturen, dat pakt ze goed op, ze reageert heel goed op kleine beenhulpen. Wijken doet ze nu ook goed, een hand op de kont of tegen de buik is niet eng meer. Maar in zo'n situatie merk je gewoon hoe ze in het verleden behandeld is. Ze is pas zo kort bij ons, in die korte tijd is ze zo in haar voordeel veranderd, de stoomwals krijgen we er ook nog wel uit. Ik was in ieder geval al lang blij dat ze niet in een wilde gallop er vandoor ging. Wel interessant hoe verschillend Lily en Indy reageren op iets engs.
Op terug weg hebben we een stuk gedraafd aan een los teugeltje, mevrouw genoot zichtbaar, ze was weer gewoon Lily, goed gehumeurd, goed te sturen, samen op pad. Lily was nauwelijks bezweet, alleen wat onder het zadel. Thuis aangekomen drukte ze haar neus in mijn gezicht, de schat. Zij kan het ook niet helpen dat ze zo behandeld is. We komen er samen wel uit!
Tenminste breekt ze niet meer bijna mijn kaak als ze toenadering zoekt, maar drukt ze heel voorzichtig. Een olifant in een porcelein kast....
Groeten,
Monique
Warboel
