Monique Meijer schreef op dinsdag 16 september 2008, 14:56:

Nee hoor, hetzelfde gevoel hier. Misschien extra sterk omdat Sieta heel veel problemen heeft (gehad) en mijn zoektocht ontzettend lang is geweest om alles in mijn mogelijkheid te doen om haar er weer bovenop te krijgen. (Met jou en Indy hetzelfde volgens mij).
Het idee dat ik haar naar de slacht zou brengen omdat ik zou willen rijden, breekt mijn hart. Sorry Siet, ik wil rijden, jammer van jouw leven, daar beslis IK nu over. Het maakt me niet uit dat je elke dag je best voor me doet, we samen heerlijk kunnen wandelen, knuffelen, clickeren... we vanalles ontdekken samen. Ik kan niet op je zitten, dus houdt het op.

Paarden zijn ineens alleen nog de moeite waard als je erop kunt rijden. En honden dan? En katten? Alle andere huisdieren? Kun je toch ook niet op zitten?
En ik begrijp dat Michiel niet de eigenaar is van dit paard en dus ook niet de beslissing maakt om hem naar de slacht te brengen. Maar hij zegt wél dat hij nog niet klaar is om niet meer te rijden... Misschien is Jur nog wel niet klaar om dood gemaakt te worden?
Een zogenaamd van liefde getuigende uitspraak als liever naar de slacht dan naar iemand die er toch nog op gaat proberen te rijden.. Sorry dat gaat er bij mij niet in. Je kunt ook tegen de eigenaar zeggen dat hij niet naar de slacht hoeft, omdat jij het heel fijn vindt om met hem bezig te zijn.
IK vind dat élk paard dat verdient, ze hebben tenslotte ook al die dagen moeten doen wat WIJ wilden.

Sieta schreef op dinsdag 16 september 2008, 16:23:


Wat ik ook zo erg vind hier: als Michiel al besloten heeft Jur naar de slacht te laten gaan als hij onberijdbaar schijnt te zijn, dan is de relatie tussen Jur en Michiel nu al definitief verstoord. Hoe kan je nog open en eerlijk tegen je paard zijn als je hem in je achterhoofd al hebt opgegeven en van plan bent hem naar de slachtbank te laten gaan.

joop schreef op dinsdag 16 september 2008, 17:40:

Waar schrijft Michiel ergens dat hij Jur al heeft opgegeven?
Dat kan ik nergens uit zijn bericht opmaken.
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Sieta schreef op dinsdag 16 september 2008, 16:23:


Het zelfde gevoel van mijn kant.
Was het mijn paard, ik zou haar niet meer recht in de ogen kunnen kijken.
Nochtans heeft haar dood ook door mijn gedachten gespookt.
Het uitgangspunt was alleen ietsje anders,....

Kan dit paard een aangenaam leven leiden zonder gereden te worden? Dat zou een beter overweging zijn, bij zo'n beslissing.

Herman schreef op dinsdag 16 september 2008, 17:44:


Jur is niet Michiels eerste leasepaard.
De vorige had ook wat probleempjes en werd plotseling doodgezwegen.

Herman schreef op dinsdag 16 september 2008, 17:44:


Niet letterlijk opgegeven, hij heeft hoop. Maar wat voor hoop heeft het paard met een lease eigenaar die al besloten heeft hem te laten slachten als hij niet meer berijdbaar zou blijken te zijn? Ik vind dat Michiel eigenlijk helemaal geen paard moet hebben als hij zo denkt. Een volgend leasepaard zou wel eens dezelfde weg kunnen gaan, en ik wil dat mensen hun verantwoordelijkheid kennen als ze een dier nemen, je zorgt er voor tot het er niet meer is, en je laat het einde niet versnellen door een dier naar de slacht te laten gaan. Een andere oplossing kost misschien meer maar geeft ook veel meer voldoening.