e m kraak schreef op zondag 23 augustus 2009, 4:39:


Dat snap ik en dat maakt het juist minder bruikbaar in de normale situatie waar de mens de trainer is.


Paarden zijn altijd op hun hoede, ook onderling weten ze voor wie ze meer op moeten passen en in welke situaties. Na een klap grazen ze er toch kort naast en lijkt alles vergeten en vergeven. Dat is een eigenschap die ze overigens met mensenkinderen gemeen hebben. De oorzaak daarvan zie ik soortgelijk. En dat is wellicht interessant.

Het heeft niets te maken met dat dieren en kinderen elkaar niet verantwoordelijk zouden stellen, dat doen ze wel alleen dat gras of mooie steentje is interessanter. Maw hun denkvermogen (hersen delen die betrokken zijn) is eenvoudig en niet dominant aanwezig in hun bewustzijn. De zintuiglijke prikkels van de omgeving (en hun eigen lijf) is dominanter aanwezig en trekt alle aandacht naar het heden. En dat stuurt hun gedrag, niet de herinnering aan iets in het verleden. Dat wil niet zeggen dat die herinnering weg is, met de juiste prikkel is hij er weer volop. Een oor plat, een zweep gepakt, het humeur van de ander die gespannen raakt en het hele verleden met die persoon is weer als waarschuwing aanwezig. Van heftige angst naar kalmte heeft maar een minuut of zo nodig, het lijf moet de stress hormonen kwijt raken, het kinder en dierenbrein kan het nog veel sneller. Het is een kwaliteit van leven dat dieren en kinderen gemeen hebben, volwassen mensen kunnen het weer opnieuw leren ook al is hun brein complexer geworden vooral in de denkstructuren. Helderheid en kalmte leid naar begrip en wijsheid. Een mens en ander paard kunnen slaan, schrikdraad handelt niet actief, dat moet je gewoon per ongeluk aanraken om pijn te voelen.

Kortom mijn 2cents.
Groet, Michiel

Michiel schreef op zondag 23 augustus 2009, 13:55:


Ik vind dat je zo nogal makkelijk mensen(kinderen) en andere diersoorten gelijkstelt, zonder onderbouwing van die aanname. Ik bedoel hiermee niet dat mensen beter zijn, maar alleen dat iedere diersoort van elkaar verschilt. Daarom is een paard kampioen in het paard zijn, een hond in het hond zijn en een mens in het mens zijn.
Uiteraard zijn er veel gemeenschappelijkheden, maar een relatief klein verschil maakt twee species wel voldoende verschillend dat zelfs de oppervlakkige beschouwer het als twee "totaal verschillende soorten" ziet.

De verdienste van juist die geïsoleerde proeven is dat het grondig onderbouwd heeft dat de operante conditionerings circel als model valide is en algemeen bruikbaar, maar óók dat er soortgebonden eigenaardigheden zijn én dat het model niet sluit (Skinner paradox) en dus niet het laatste woord is.
Of het jouw persoonlijkheid nu aanspreekt of niet, het is wel de best onderbouwde en in praktijk geteste theorie die bestaat en de "zwarte doos" vermijdt.
Wellicht dat er theoretisch hier en daar een hiaat is dat nog verbeterd kan worden, maar zover wij vooral geïnteresseerd zijn in praktijk kan gesteld worden dat de resultaten herhaald en herhaald in vele settingen en praktijk verbluffend goed zijn. Daar is gewoon geen ontkomen aan.


Hmm... verleden verstrekt herinnering / correlatie met de persoon of met de zweep? Maar, ik denk, dat het niet om de herinnering gaat (die is er, van álles!). Het gaat om wat er met herinnering gedaan wordt.
.....
Als een andere persoon die zweep pakt wordt dat immers ook herkend.
Pas als een nader bepaald type personen de zweep hanteert ontstaat een correlatie naar het type persoon (veralgemenisering/totemvorming).