eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 22 augustus 2009, 21:00:
knip
>
> Hey Katja , britt , van harte bedankt voor jullie commentaren
> en steun . Ik kwam met een héél mixed gevoel terug van die
> avond , de vraag of ik wel ENIG verschil heb gemaakt is
> pertinent aanw. EN ik vrees dat ik de zaak redelijk negatief
> inzie .Mijn resultaten tellen eigenlijk niet mee , de zéér
> snelle verandering in de paarden hun houding ;koppie tellen
> eigenlijk niet mee !Voor het grootste deel van de toeschouwers
> toch niet ................................. PN ers niet
> meegeteld .Men weet gewoon niet waar naar kijken ! Er is nog
> niets verandert in de laatste 30 jaar , het word gewoon erger
> ,met wat ben ik in godsnaam bezig
Ik vind het leerrijk wel hoor! Om het verschil te zien tussen met en zonder bit! Onze merrie reageerde op precies dezelfde manier. Ik vind het fijn om op deze wijze bevestiging te zien dat we goed (nu ja, voor zo ver slechte ruiters goed kunnen zijn) bezig zijn.
En ja, ik kan me heel goed inbeelden dat je gemengde gevoelens hebt.
Ik heb mijn
bitloos hoofdstel eens een keertje uitgeleend aan iemand van de manège en ondanks het feit dat het paard echt veel ontspannender liep heeft ze er verder niks mee gedaan, integendeel. Intussen is dat paard verkocht, is er een nieuw voor in de plaats gekomen, een lust voor het oog en 'uiteraard' veel beter 'materiaal'. En toen ik voorstelde om dat paard ook eens
bitloos te rijden, werd ik bekeken van "zijde gij nu echt helemaal compleet zot geworden?".
En ik... word dus hoe langer hoe voorzichtiger in mijn uitspraken daar.
"De merrie zit momenteel in een erg rustige periode (wat ook wel zo is), en ik MOET momenteel niks bereiken en wil enkel plezier hebben in mijn paarden (wat voor een groot deel ook zo is)".
Besluit: blijkbaar zijn mijn paarden is een knollen geworden, en ik word niet meer voor 'vol' aanzien.
Met andere woorden: ik heb het niet in me om de wereld te veranderen, ben al content als ik mezelf kan veranderen (en geloof me, dat is al een levenswerk). Maar het is wel erg bemoedigend dat er ergens mensen zijn die dit wel doen, die het voorbeeld geven laten zien hoe het anders kan en hun nek uitsteken.
Ik beschouw mezelf nog niet echt als een "volle" PN'er, ik moet ook nog leren "kijken". Ik zie nu wel op dressuurwedstrijden dat de meeste paarden het niet leuk vinden, en dat het er vaak krampachtig uit ziet. Maar ik kan (behalve als je er echt niet naast kan kijken) echt niet zeggen waar het aan ligt. Dat zijn de dingen die ik zou willen leren.
Daarom is het belangrijk dat er mensen zijn die me dat kunnen laten zien, via demo's, of op foto's of filmpjes. En dat die mensen dat ook blijven doen...
Lena
(die het geluk heeft dat haar vergevingsgezinde paarden zoveel geduld hebben met haar)
Warboel
