amar schreef op maandag 18 januari 2010, 20:27:
> jennet schreef op maandag 18 januari 2010, 10:11:
>
>> amar schreef op maandag 18 januari 2010, 9:01:
> het verhaal dat ik vertelde van die man met zijn paard en de
> duitse staander, wel dergelijke dingen vind ik fantastisch en
> dat zijn dingen die zich gewoon ontwikkelen.
> grtjes
Ja, een "samenlevingsverband" tussen hond en kat! Dat hebben we hier ook gehad.
Wij hadden twee poezen voor dat Basan kwam. Met de komst van Basan, is Molly verhuisd naar de achterburen, daar was het rustiger
. Molly zag Basan helemaal niet zitten.
Maar Flitsy, die pakte het anders aan... Die kon Basan sarren... zij maakte hem helemaal gek. Dan zat ze boven op de "mezanine" onbeweeglijk naar hem te kijken terwijl hij bijna tegen het plafond sprong om haar te pakken. Of ze lag languit beneden te rollen en zich demonstratief uit te rekken. Als Basan zich dan niet kon inhouden: tsjak, tsjak in zijn gezicht
. Mannekes dat was een feeks. Zij viel hem ook aan als hij een epilepsie aanval had. Zij wist haarfijn dat hij dan zwakker was.
Binnen de tuin was zij ook superieur maar een keer buiten... dan veranderde alles en moest Flitsy verschillende keren in de bomen vluchten, anders had Basan haar in stukken getrokken. Vriendjes waren het niet, ze hadden een soort van "bestand".
Marianne
Warboel
