Merel Stoffers schreef op maandag 2 augustus 2010, 20:30:


Ik sluit me volledig bij Merel aan, Daniëlle! Ik snap ook heel goed dat je het moeilijk hebt gevonden om het hier te plaatsen. Ik persoonlijk vind dat dit soort problemen juist hier bespreekbaar moet zijn. Fouten maken we allemaal, iedere dag opnieuw. Fouten toegeven, dat verdient een dikke 10 en als we willen leren van elkaar moeten we elkaar zeker niet met de grond gelijk maken, maar met een open vizier en met de wil om te helpen elkaar een eindje de goede richting op brengen. Knap van je! Echt waar, ik vind het knap van je!

Helpt het je, als ik vertel dat ik 2,5 jaar geleden op exact jouw punt stond en nu ergens tegelijk bij het verhaal van de Tevreden Tuttenmutsen... (zie ander onderwerp)
Hoe? Blijven werken met je paard: terug naar af, blij zijn met een gezellig knuffeluurtje, een wandeling te voet ernaast, een keertje eropstappen, de volgende keer alleen wat been geven, een stukje stap, een stukje draf, toen weer een hele poos alleen stap, tot er weer eens iets gebeurde wat ik niet ingepland had en het eigenlijk best wel mee viel wat er gebeurde, ik dat vertrouwen weer kon gebruiken om niet meer alles te willen plannen, toen weer eens wat lessen, toen.... en toen.... Over dat alles heb ik zeker 2,5 jaar gedaan, waarbij ik afgelopen week voor het eerst weer gegaloppeerd heb zonder zadel....

WOW! We hebben niet opgegeven, veel stappen terug gedaan , maar uiteindelijk nog meer stappen voorwaarts en op dit moment zijn we een echt team!

Ik ben mezelf (vaak) tegengekomen en vooral ook al die anderen die steeds maar riepen dat ik haar eens echt aan moest pakken.....

Ik heb HAAR niet aangepakt, maar mezelf: TIJD, tijd, tijd! Je ambieties verleggen en zoals ik nu tegen het wat angstige 8-jarige buurmeisje zeg: we hebben maar 1 doel: we doen vandaag wat goed voelt!

ZIJ heeft vandaag voor het eerst gedraafd op onze shet: we waren supertrots!

Succes en probeer onderweg ook een beetje te genieten: want op een gegeven moment leer je trots te zijn op heeeeele kleine dingetjes en dan zijn het er ineens veel meer dan je vantevoren had gedacht!

Groeten Bianca

Daniëlle, http://www.spirithorses.be/ zit dicht bij en http://www.paardencoachnatuurlijk.be/ aan de andere kant van je.
Als ik het niet zelf kan oplossen, zoek ik hulp en begeleiding.

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Hoi, Ik sluit me helemaal bij al het bovenstaande aan. Zoek gewoon begeleiding.
Iedereen maakt fouten en ik vind het superknap dat je de stap zet om hier om hulp te vragen. Zoek iemand die je hierin kan begeleiden en dan ben ik er zeker van dat je door deze impasse ook weer doorheen geraakt. Die arabiertjes zijn ook heel erg superslimme kerels en zijn je vaak gewoon een stapje voor. Heb er zelf ook twee en ze houden je op scherp

Heel veel succes

Groetjes

Hallo Danielle,

Ik herken je verhaal heel goed van een situatie die ik vroeger met mijn arabier op dezelfde leeftijd had. Zadelmak maken ging eenvoudig we waren een team en konden de gehele wereld aan. Tot wij op een avond een ongeluk kregen wij zijn samen gevallen en ik heb in zijn ogen iets gedaan (wat ben ik op de dag van vandaag nog niet achter) wat zijn complete vertrouwen in mij teniet deed. Daarvoor durfde hij alles zolang ik bij hem was en ging hij ook niet in discussie want ik zei dat het goed was. Nu was hij onzeker en angstig en moest hij zelf beslissingen gaan nemen want mij vertrouwde hij niet meer als leider. Ik raakte al snel mijn vertrouwen in hem kwijt en zo kwamen wij in een vicieuze cirkel. Steigeren, staken en vooral agressief worden naar mensen en paarden nam enkel maar toe en steeds kwamen er maar meer truken bij.

Iedereen die ik raad pleegde zei dat hij mij uitprobeerde en uitgekookt was en ik kon mijn energie maar beter in een leuk paard steken en vooral hem er flink onder houden want hij was een gevaar. Het advies slager was meestal de eindconclusie. Dat hij bang en onzeker was drong tot niemand door al zijn bravour en agressiviteit. Op een dag had hij me weer eens goed geraakt met een voorhoef in mijn gezicht bij het steigeren en kwam een kennis van mij net langs. Een jockey die zich nooit bemoeide met al het geklungel dat hij om zich heen zag maar het nu wel eens genoeg vond. Hij heeft het paard een halfuurtje van mij overgenomen en me verteld dat mijn paard bang was en mij weer op de rit gezet hoe ik het wel moest aanpakken. Dat uurtje instructie heeft alles veranderd.
NH had ik nog nooit van gehoord en deze jongen was zeker geen goeroe maar gewoon iemand die heel goed met paarden was.

Ik heb mijn paard 6 maanden op het land gezet en niets mee gedaan behalve beetje bij hem zitten en opnieuw een band opbouwen. Dat was het begin een nieuw hoofdstuk in de relatie met mijn paard van daaruit zijn wij met hele kleine stapjes weer aan de gang gegaan. Ik zeg niet dat dit jouw oplossing is maar dat was het voor ons wel. Net zoals andere zeggen zoek hulp van buiten maar zorg dat je iemand met verstand van zaken vind waar ook jij je goed bij voelt. Het onderdrukken van zijn "streken" is niet de weg je moet de oorzaak aanpakken voor zijn gedrag.

Danielle Zontrop schreef op maandag 2 augustus 2010, 20:13:


In ieder geval je paard nog 1.5 jaar de tijd geven verder uit te groeien en in de tussentijd leer je van alles waardoor het probleem na 1,5 jaar opgelost is. Het zou trouwens kunnen dat je paard pijn heeft als je op hem rijdt. Juist als alles erg goed gaat tot op het moment dat je gaat rijden moet je daar echt rekening mee houden. Als je dicht bij Pien woont zou ik daar inderdaad heen gaan, en voorlopig niet op je paard zitten


Hier kan je nog eindeloos plezier van hebben. Ga door met wat goed gaat!

Hoi Danielle,

Wat ontzettend goed dat je dit schrijft! Heel erg herkenbaar ook. Ik ben ruim 2 maanden in het bezit van een arabiertje, die in april 5 is geworden. Hij is op zijn 4e ingereden, wel met bit. De eerste paar weken met hem ging het ook erg goed, ik kon niet rijden omdat ik geen zadel had, wel ben ik veel gaan grondwerken, longeren en wandelen. Op een gegeven moment wilde het longeren niet meer. Daarna merkte ik dat hij met wandelen niet blij was, hij riep veel onderweg en wilde niet meer verder. Ook met opzadelen en rijden toont hij nu verzet. Eea kwam bij mij ook zeker door de spanning die ik had op mijn vorige stal. Dit weekend zijn we verhuisd naar een andere plek. Maar het allerbelangrijkste voor mij is: NIETS MOET! Ik moet niet rijden, hij moet niet netjes mee lopen, alleen omdat het zo hoort... Een goed gevoel is het allerbelangrijkst, en veel rust en geduld, zoals hiervoor ook al genoemd is. Ik herinner me een dag dat ik alleen met hem was, de rust zelve, lekker in de roundpen bezig geweest, en toen voelde het echt goed om er zonder zadel op te gaan zitten. Er moest niks, ik wist gewoon dat het klopte. Dit gevoel is waar ik heen wil. Ontzettend moeilijk, maar het gaat lukken, en jou ook! Heel veel succes, en vooral ook, plezier!

Danielle Zontrop schreef op maandag 2 augustus 2010, 20:13:


Hoi Danielle,

Zoals al eerder geschreven, hulp inschakelen!
En dan heb ik maar 1 woord `Evy` van spirithorses.
Zij heeft mij en Geertje ook heel goed geholpen en nog steeds!
Ze woont in de buurt en is super voor jou en je paard.
Ik weet zeker dat zij je kan helpen!

succes!

Groetjes Joyce

ik vind het al heel goed van je dat je ziet wat je fouten zijn Danielle! Dat is al het begin van alles.

Als ik jou was zou ik hem een tijd gewoon helemaal met rust laten. Dus ook niet wandelen of grondwerken, maar gewoon lekker op de weide laten staan met vriendjes. Dus niet maar een weekje maar ik zou hem toch proberen een paar weken rust te geven. Ik weet dat dat heel moeilijk is, maar ik denk dat hij weer even tot rust moet komen.

Als hij dan weer tot rust is gekomen kun je weer helemaal bij het begin beginnen dus met grondwerk. En hem dan behandelen alsof hij helemaal groen is. Als je rustig naar het moment toe werkt om weer op hem te gaan zitten, krijg jij weer vertrouwen in hem en hij weer in jou.

Dat gaat je zeker lukken!

Succes ermee!

Groetjes Evy

In dit geval wil ik me bij Evy aansluiten; minstens een half jaar volledige rust voor dit paard. Niet alleen om hem mentaal rust te geven en om jullie band weer oké te krijgen door tijd met elkaar door te brengen zonder dat je iets van elkaar moet, maar ook lichamelijk. Het is jammer dat je je niet eerder beseft hebt dat te vroeg inrijden schade aan de rug kán brengen, maar geef hem in ieder geval nu de kans om uit te groeien zonder dat zijn rug belast wordt. Ga in dat half jaar zelf in de leer, bij bijvoorbeeld Spirithorses. Je hebt ontdekt dat hij clickeren geweldig vindt, dus waarom zoek je het niet in die richting? Zorg daarna dat jullie weer op goede voet zijn op de grond voordat je überhaupt weer aan rijden dénkt. Trek hier tijd voor uit, verwacht niet dat je er binnen een maand weer op zit, maar geef het tijd en stel het rijden zelf niet als enige en belangrijkste doel.

Het begin is er; toegeven dat het zo niet langer kan! Respect daarvoor en succes!

Gr, Dani

Bedankt allemaal voor jullie reacties.
Het heeft me heel wat gedaan (en de nodige traantjes gekost).
Ik wil het beter doen en ga inderdaad stoppen met rijden. En leuke dingen doen. De dingen van dag tot dag bekijken en de druk bij mezelf weg halen. Misschien zoek ik een nieuw plekje voor hem. We zien wel.
Maar ik wil inderdaad gewoon weer lol met hem hebben. En hem de rust gunnen die hij nodig heeft. Want het plezier was gewoon weg en dan besef je toch dat je fout bezig bent.
Jullie verhalen geven de me de moed dat het beter kan en dat het zeker nog mogelijk is dat het beter kan worden. Want ja...ik dacht al voorzichtig aan verkopen en eigenlijk is dat helemaal niet wat ik wil. Het is een super gaaf paard waar ik gewoon dol op ben.
Hij staat jammer genoeg niet in de buurt en ik heb geen trailer dus even hulp in roepen is een beetje moeilijk. Maar wie weet komt dat wel. Nu eerst rust en misschien zo nu en dan en wandelingetje door het bos aan de hand. Want ik weet dat hij daar wel heel erg van geniet en ik ook.

Bedankt allemaal!

Danielle

Raar dat verder niemand er kennelijk een punt van maakt dat dit paard pas 4,5 jaar oud is al een poosje bereden wordt

joop schreef op dinsdag 3 augustus 2010, 16:35:


nou daar dacht ik wel gelijk aan! maar volgens mij had jij of iemand anders daar een notitie van gemaakt? ten minste ik las veel laat hem nog maar even een jaartje met rust achtige zaken... dus dacht ga me daar verder niet in mengen, ik kan me alleen maar bij aansluiten bij alles wat is gezegd: neem de tijd, geef wat rust, ruimte, zoek goede begeleiding en begin bij de basis...

mja je hebt gelijk letje, er zouden meer mensen bewust moeten zijn van het feit dat een paard van 3/4 jaar nog niet klaar is om bereden te worden. En dat je door het uitstellen langer van je paard kan genieten. en ook langer de tijd hebt om aan die ooo zo belangrijke basis te werken Ik zie alleen maar voordelen, helaas veel mensen alleen maar nadelen. wat niet betekend dat deze combinatie er iets aan kan doen, vaak ontwetendheid en helaas in de paardenwereld geldt dat je door schade en schande wijs wordt... bedoel je krijgt van alle kanten goed bedoelde adviezen die af en toe zo tegenstrijdig zijn! goed en dan vertrouw je zo'n "man uit het vak"die zegt dat je een paard van 3 jaar na het inrijden wat naar mijn mening belachelijk snel wordt gedaan, door kan blijven rijden. maar vele zeggen er niet bij hoe veel, hoe vaak, hoe intensief etc. je hebt als eigenaar vaak geen goed referentiekader dus doe je al gauw te veel.. goed er is nog hoop werk te doen en een hoop te vertellen!

en voor diegene waar het overgaat, sorry ben heel even je naam kwijt heel veel suc6 toegewenst en ik denk dat het allemaal wel goed komt. het is al heel wat dat je ziet dat er iets fout gaat en het weleens aan je zelf kan liggen, daar begint het leerproces mee!