Het lijkt een dieptepunt maar toch moet je de moed er wel inhouden. Je hebt Rappa toch nog niet zo lang, mnd of 6? En tot ze bij jou kwam heeft ze geen geluk gehad, slechte training en op stal? Het duurt wel een poosje voor een paard daar overheen is. Rijden heb je al uit je hoofd gezet en nu concentreren op algeheel welzijn. Gewoon maar bewegen in de kudde. Ik zou ook geen fysio enzo meer laten doen voorlopig en ook niet naar dure klinieken voor nog meer onderzoek, er komt namelijk niks meer uit dan wat je al weet: je kan niet op Rappa rijden (voorlopig) en dat gaat geen enkel onderzoek veranderen. Zowiezo: wat er ook uit een onderzoek komt, je gaat de situatie er niet door wijzigen. Daarom zou ik gewoon niks doen. De situatie is niet bedreigend voor het welzijn van Rappa. Als je rijden nu loslaat kan je gewoon genieten van haar zachtaardige karakter.
Na een tijdje zal je vanzelf dingen zien verbeteren bij Rappa, gewoon omdat je de lat anders gaat leggen. Ik heb al zo veel paarden helemaal beter zien worden van niks doen. Door niks doen gaat de stress ook weg.

Jeetje, wat rot om te horen van jullie Rappa...
Het zit je ook wel vreselijk tegen he, Sandra en dat terwijl je zooo je best gedaan hebt om een goed paard te vinden na het verlies van die stumpertjes(niet rot bedoelt he).
Mede door alle verhalen die je al geschreven hebt kan ik de woede, onmacht en verdriet bijna voelen. Hou je taai hoor!!!

Letje.. een aanvullend onderzoek is voor mij waardevol, omdat ik nog steeds vaak aan mijzelf twijfel en of ik geen spoken zie. Zelfs ondanks de mening van de fysio.
Ik wil gewoon voor mijzelf helder hoe de situatie is, voorzover mogelijk met een onderzoek aan huis.

Fysio etc blijft idd voorlopig achterwege. Het heeft geen zin.

En voor rappa is het allemaal niet dramatisch. Er wordt eindelijk naar haar geluisterd en ik denk idd dat haar lichaam wel beter wordt van weidegang... hoewel... met de sneeuw zal het ook niet meevallen. Maar goed... ze lijkt redelijk ok in de wei. Maar in alle eerlijkheid geloof ik er niet meer aan dat ze ooit rijdbaar zal worden.

Maar het is evengoed kl***
Ik had haar tenslotte gekocht om eindelijk, na jaren, samen met mijn man buitenritten te maken. Niet als weideornament. Daar ben ik eerlijk in.
Natuurlijk is het evengoed een lief paard, maar is het werkelijk verkeerd om ook op gezamelijke ritten te hopen?
We hadden plannen voor sneeuwritten en vlgd jaar kleine trektochtjes, genieten van de natuur.
Echtgenoot wacht al twee jaar totdat we eindelijk samen erop uit kunnen.
Rappa heb ik om die reden gekocht

Dus ja... eerlijk is eerlijk... ik baal als een stekker dat het dat niet gaat worden. Dat de kans vrij groot is dat rappa een voortijdig gepensioneerd paard wordt. Kun je ook leuke dingen mee doen... maar goed...
De bedoeling was toch echt anders.

Verder allemaal natuurlijk bedankt voor het medeleven. Heb momenteel echt de p** in.

Ik ben het met Letje eens: het enige waarin je nu nog kunt investeren, is tijd. Een extra chiro, fysio of osteo gaat niet ineens de oplossing brengen. Grootschalig kliniekonderzoek zal wellicht uitwijzen wat je nu ook al weet en misschien nog meer vinden.
Het is de vraag of je haar niet sowieso genomen zou hebben, ook als de keurende dierenarts je had gewaarschuwd. Maar goed, dat is terugkijken. Vooralsnog kun je geen andere kant op dan vooruit.
Het is wel wrang dat je nu weer een paard treft met soortgelijke problematiek als je vorige paard, dat je hebt laten 'inslapen'. Sterkte meid.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 3 december 2010, 14:43:


Ik denk dat het klinisch onderzoek veel zinlozer is dan de fysio.......... Het gaat namelijk niks opleveren. Dus leidt het maar tot meer frustratie, veel geld en moeite verder en je weet nog niks. Als je dan echt wil investeren zou je misschien eens met infrarood camera kunnen kijken waar de pijn zit. Maar dan nog, je gaat de pijn er niet mee wegkrijgen. Aan de andere kant gaan heel veel dingen vanzelf over. Men lijdt aan een muisarm bv en na een jaar besef je je dat de pijn verdwenen is, en zo zijn er nog veel voorbeelden te geven.
Denk er nog eens rustig over na.


Ik heb hier al vaker paarden opgevangen die afgemaakt zouden worden wegens te veel lichamelijke gebreken en onrijdbaar zijn. Daar merk je nu niks meer van. En dat waren toch ernstige gevallen. Het komt trouwens ook voor dat de problemen in het bewegingsapparaat worden veroozaakt door inwendige problemen zoals maag en darmzweren, baarmoederontsteking, enz.


Nee hoor, maar het is nog niet verloren!


Logisch na een teleurstelling, daarom probeer ik ook weer wat hoop te geven. Alleen zeg ik daarbij: concentreer je voorlopig alleen op algemeen welzijn, dan hoef je niet te piekeren en de rest komt vanzelf. Er zijn echt niet zoveel paarden die op jonge leeftijd al volledig onberijdbaar zijn voor de rest van hun leven.

Als al die mankementen veroorzaakt zijn door fout en met veel teveel druk rijden, dan weet je in elk geval dat die oorzaak nu weg is. Dus datgene wat de blessures triggerde, is nu niet meer actief. Vraag is hoeveel restschade er is en in hoeverre dat nog kan verminderen. Weefsel is dynamisch; paarden zijn in dat opzicht enorme opknappers. Daarbij kan bv een röntgenfoto dikke artrose tonen terwijl het paard er geen last van heeft. Het gebeurt; ik heb dat met eigen ogen herhaaldelijk gezien.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

nja wellicht hebben jullie gelijk. Ik denk ook niet dat ik voor een onderzoek in kliniek zal kiezen, maar ik heb voor mijn gevoel een bevestiging nodig van de da dat het idd zo is als de fysio zegt. Soort second opinion, zeg maar.

Ik vecht al een heel poos met die onzekerheid; mankeert het paard nu echt vanalles of ben ik gewoon paranoide na alles wat ik heb meegemaakt.
Nu... vlgs de fysio mankeert het paard dus echt iets en nu wil ik graag een zg second opinion om bevestigd te zien dat ik niet gek ben.

Het is gewoon zo'n stukje ongeloof.... dit kan mij toch niet weer gebeuren?
Tegelijkertijd heeft mijn man al een paar keer gezegd dat hij niet geloofd dat het gaat lukken met dit paard en weet ik dit volgens hem in mijn hart ook.
Althans... voorlopig in geen geval

Maar zelfs al zou het paard genezen... van wat het dan ook heeft
(als het bv een verkalking van de nekbanden heeft, geen ongewoon letsel in een dergelijke situatie, zal die genezing dus niet plaats vinden) dan is het nog maar de vraag of ik er ooit op kan kruipen. Want dan heb ik dus te maken met een paard wat rijden met pijn verbind en dan moet je van goede huize komen om het tegendeel te kunnen bewijzen
Ik weet niet of ik dat kan
Net zo min als het weer correct opbouwen van spieren, nodig om haar kwetsbare lijf tegen nieuwe problemen te beschermen.

Dus tja...

Overigens christel... op de vraag op ik haar ook zou hebben gekocht als ik het had geweten....
Nee. Dat zou ik niet hebben gedaan, gezien de ellende van amber en tommy nog steeds erg vers in mijn geheugen zit
Maar goed... de dierenarts heeft problemen gemist en ik heb haar nu.
Het is zoals het is en het paard kan het niet helpen.
Uiteindelijk is zij net zo goed een slachtoffer.
Uiteraard mag ze gewoon blijven rondrommelen in de wei en ja... misschien mag ze wel mijn clickerleraar worden... ze is er gek op.

Maar dat rijden voorlopig van de baan is doet toch pijn. Ook voor mijn man.
Hij baalt minstens zo hard.

Ik heb te doen met jou en dat paard.
Hier valt niks te adviseren.....
Sterkte.
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Sterkte Sandra!

Ik begrijp je twijfels en de onzekerheid. Maar hoogstwaarschijnlijk zal ook meer onderzoek geen echte duidelijkheid geven. Pijn kan door zoveel oorzaken ontstaan.
Ontspanning kan een hoop goed doen. Het geeft het lichaam de kans op eigen houtje e.e.a. te herstellen en soms gaat dat sneller dan met stressvolle interventie.

Maar ik kan me heel goed voorstellen dat jij en je man hier stevig van balen!

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

Sandra van Bommel schreef :>



Sandra, ik snap je. Na alle miserie met je vorige paarden wil je nu wel eens ongeremd kunnen genieten en gewoon kunnen Rijden, en dat heb je verdiend ook !!!!

Het is k*t, maar het is niet anders nu, je zult het rijden (wéér) los moeten laten. Je hebt wel een paard een mooi leven gegeven. Maar je zou zelf ook wel wat terugwillen he.
Niet teveel vooruit denken en hangen in 'mitsen en maren', blijf in het nu. Geef Rappa een jaar en evalueer de situatie. Ik heb, net zoals Joop het beschreef, al wondertjes zien gebeuren wanneer je Rust, Ruimte Resocialisatie en Regelmaat toepast. Maar wees reëel en kijk ook naar wat je zelf aankunt, hoever je zelf wilt gaan en wat je er zelf voor over hebt. Dat mag, want zelf ben je (en je man natuurlijk) ook belangrijk!

Wij hebben Olijf opgenomen die in een soortgelijke situatie zit. Rechtstreeks vanuit stalarrest, goed paard (ooit), goed afstamming (valkuil!), véél te jong te zwaar belast (springen, tja Zangersheide paard he), hko.htm">hoefkatrolontsteking, buigpeesproblemen, cyste in het straalbeen, stijf van voren tot achter maar je blijft hoop houden. Olijf is niet mijn paard maar ze is door haar goedbedoelende maar onwetende eigenaren aan onze zorgen toevertrouwd.

Ik kán niet met haar rechtrichten, ze is net van de ijzers af en heeft zo'n pijn in haar voeten. Ze kan onder het zadel nog geen 5 meter rechtuit lopen. Lange teugelen heeft geen zin, ze loopt nog te slecht. Ik kán geen conditie opbouwen, dat kan ze helemaal niet aan nu, het zou haar overbelasten. Haar hoefvorm is inmiddels dusdanig acceptabel dat we eraan kunnen denken hoefschoenen aan te meten en voorzichtig kunnen beginnen met heel korte wandelingetjes rechtuit. Is de conditie er dan kunnen we gaan rechtrichten. Of het ooit nog goedkomt weten we niet, ik heb ernstige twijfels of ik dit 14 jarige paard beter dan nu krijg. Het is heel vervelend haar aan te komen zien strompelen, terwijl ze, toen ze nog ijzers had, (ogenschijnlijk) veel beter liep (symptoombestrijding). Maar het zijn (oa) diezelfde ijzers die haar voeten zo ziek gemaakt hebben. Het enige wat wij kunnen doen is haar haar plekje in de kudde laten behouden en haar tijd geven. Het is voor mij een beetje tegen beter weten in, eerlijkgezegd. Maar ze verdient deze kans want het is een ongelooflijk waardevol groepslid en prachtig dier en dan heb ik het niet eens over haar uiterlijk. Maar ook ik ga niet (meer) verder dan een jaar. Na een jaar moet er vooruitgang zijn, anders is het einde verhaal. Dan hebben we een hele jaarcyclus doorlopen.

Blijf goed naar dit dier kijken en blijf voorlopig toch nog even hopen op een wonder.... Als jij je er beter bij voelt een 2nd oppinion te vragen (kost wel weer geld) dan moet je dat doen, want het geeft wel antwoord op je vragen, dan kun je dát alweer afstrepen van je lijstje. Ik héb mijn 2nd opinion al wat Olijf betreft dus ik heb geen vragen meer. Gelukkig heb ik niet het eindoordeel, dat ligt nog steeds bij de eigenaren.

Ik kan slechts afwachten wat de toekomst haar brengen zal en ik zal tot die tijd mijn best voor Olijf doen. Meer is er niet. Sterkte hoor, er komt altijd een oplossing.

Ik wens je wijsheid en acceptatievermogen toe.

Groet, Pien

Bah, wat een rotnieuws.
Ik hoop voor je dat de tijd inderdaad raad zal brengen...

Ik wil wel vermelden dat ik het eens ben met Letje en Christel.
Wat wens je precies te halen uit die extra onderzoeken?

Mijn ervaring is, dat er altijd wel iets gevonden wordt tijdens zulke onderzoeken. Als ze maar hard genoeg willen zoeken. En als er eigenlijk niks is, dan vinden ze toch wel ergens een pruts wat ongetwijfeld de klachten veroorzaakt.

Ik heb ook een paard dat is afgekeurd op haar 8ste wegens beengebreken. En men was redelijk duidelijk toendertijd. Het paard mocht nooit meer bereden worden zonder pijnstilling en kon best met pensioen. Enige vorm van behandeling was uitgesloten. "En misschien wilde ik haar liever meteen laten afmaken"? Want dat was blijkbaar ook een optie.
In eerste instantie ga je mee in die adviezen en heb ik het paard per direct op pensioen gestuurd.
Maar na verloop van tijd heb ik dat allemaal aan mijn laars gelapt en ben ik haar weer gaan rijden. En ze heeft goede periodes gehad en ook slechtere.
Maar doorgaans is ze veel beter dan men zou verwachten op basis van die foto's en echo's. Ik heb echt moeten afleren om mij daarop blind te staren. (En vind dat soms nog steeds moeilijk.) T'is niet dat er niks verkeerd zit. Maar zo onbruikbaar als men mij 4 jaar geleden vertelde is ze zeker niet.
Meestal zie je er weinig verkeerds aan en soms is ze wel kreupel en zo nu en dan heeft ze wat extra onderhoud nodig, maar dat is dan maar zo. En zelfs kreupel kan ze ook best nog buitenritjes maken. Ze is daarom niet minder enthousiast om naar buiten te gaan.

Ik snap best dat je graag wil weten waar je precies aan toe bent.
Maar je moet dan wel oppassen dat je niet in die valkuil trapt, dat je er teveel belang aan hecht.
En das verdomd moeilijk

Ans Jondral schreef op vrijdag 3 december 2010, 20:37:

KNIP

Ik ben het voor het grootste deel met je eens. Mijn paard heeft ook van alles. Ik durf er zelfs niet meer naar te laten kijken. Ze vinden veel te veel. Maar hij doet het goed, heeft praktisch geen last, dus waarom zou ik?

Maar als ik het eerste bericht lees, lees ik dat dat paard wel degelijk last heeft. Dan denk ik dat je niet anders kunt dan verder zoeken. Of je paard met pensioen of nog verder... Maar dat lijkt mij in deze, als ik het zo lees (nog) geen optie.

nja wellicht hebben jullie gelijk. Ik denk ook niet dat ik voor een onderzoek in kliniek zal kiezen, maar ik heb voor mijn gevoel een bevestiging nodig van de da dat het idd zo is als de fysio zegt. Soort second opinion, zeg maar.

Waarom hou je dat geld niet in je zak en koop je daar over een jaar ofzo een jong paard van? Dan heb je Rappa een jaar de tijd gegeven om te herstellen en kun je ook gaan kijken of bosritjes wel weer binnen de realiteit vallen. Zo niet, koop je een jong paard dat nog niet verpest is zodat je wel naar de toekomst met ritten kan gaan uitkijken.

Sterkte met alle overwegingen en keuzes, het zit je niet mee.

Groetjes Karin