Maar waarom dat respect voor het halster dan niet verkrijgen met grondwerk?

Toen ik begonnen ben met Sjo (fjord, dus de dikke nek tegen je gebruiken verhaal is erg herkenbaar werd ie ook altijd op bit gereden...en hoe...honderd voltes met mega stelling en druk op het bit.
Ik ben meteen overgestapt op halster. Vanaf de dag dat ik hem ben gaan verzorgen heeft ie geen bit meer in zijn mond gehad (en nu langzaam weer wel). Ik heb er de eerste tijd niet opgezeten maar alleen grondwerk gedaan. Niet dat dat een garantie was voor complete gehoorzaamheid daarna overigens.


Tja zoals zovelen denk ik. Tijdens een demonstratie van Imke Bartels vertelde ze zelf dat ze altijd de teugels gebruikte om te stoppen. geen teugels =geen rem in haar geval (en ja zij was bij de olimpische spelen...)



Zonder dat je daarvoor veel aan de teugels hoefde te trekken?

Als je echt Parelli- vergelijking aan wil houden dan zou het zijn life down= fase 1, stemhulp =fase 2, houding = fase 3 en teugels= fase 4


Vertel mij wat, sjo heeft ook af en toe zijn momenten, hoewel heel zelden tegenwoordig. Ik merk daarin duidelijk dat mijn verbeterde werk op de grond een grote impact heeft op werk in het zadel. Als op de grond alles lichter is en heel sneller reageerd op mijn vragen dan is ie in het zadel ook zo (wel iets minder, een beetje respect blijft op de grond achter )


Ik snap idd de gedachte gang, aangezien voor jouw ook echt het doel is om bitloos te rijden.
Jij 'spaart' de neus en tot die tijd gebruik je de mond om te communiceren. Ik spaar zijn mond en rijdt nu met halster totdat de communicatie in zoverre stabiel genoeg is dat ik alleen nog maar (lieft geen natuurlijk) lichte correctie hoef te geven. En we toe zijn aan een bit.
Mag ik dat zo stellen?

Groetjes Maaike

Maaike, mijn antwoorden gaan even puntsgewijs:
Ik heb wel wat moeten knippen.


Gebeurt ook.
Toch geloof ik dat niet ieder paard blij is met Parelli en druk opvoeren. Het kan Izzy vreselijk irriteren. Verderop lees je de uitleg daarvan....


Over druk op het bit : Ik geef geen enkele druk op het bit. Tenzij echt nodig en in bepaalde fasen van de training. Ik rijd mijn paarden ook zelden aan de teugel, heb niet eens teugelcontact of hoe dat heten mag, tenzij ik een oefening doe waarbij dat even nodig is.
Goed lopen betekent : Geen druk, niet met de benen, niet met de teugel, niks niet. Wat niet wil zeggen dat ik niet wil dat mijn paarden hun rug gebruiken, maar da's een heel ander verhaal....


Erg he Grr



Ow jawel, in het begin was het inderdaad haar kracht tegen de mijne, haar nek op slot en ik váák tot 10 tellen.
Daar zijn we nu zo goed als doorheen door steady pressure toe te passen. Toen we de teugels nog heel erg nodig hadden gaf ik gewoon steady pressure en wachtte af en liet ik het haar uitvogelen. Ze ontdekte al heel gauw dat het geen zin had om door te duwen, of door te trekken, zo je wilt, en dat er comfort lag in het ontwijken van de druk. (En dan meteen die teugels LOS he, en aaien....)
Ik heb zelden de druk meer verhoogd dan de fase 2 waarover ik het had. Zie ook verderop.


Ik ken dit principe en heb er bewust voor gekozen dit niet bij ieder paard toe te passen, omdat het niet bij ieder paard werkt.(Ja goed, uiteindelijk wel als je de druk maar lang genoeg opvoert, dan is het het recht van de sterkste, maar dat is niet wat ik zelf ambieer).

Ik werk niet helemaal volgens Parelli, maar heb mijn eigen versie.
Ik moet er wel eens om lachen dat tegenwoordig alles via PP moet, net alsof andere oude methoden niet zouden werken..... PP is gewoon een commerciele zakenman hoor, die er een lesprogramma van heeft gemaakt dat voor iedereen toegankelijk moet zijn, waarmee ik niks zeg ten nadele van PP. Ik vind het nog steeds een van de beste methoden, maar er is echt wel meer dan dat.

Izzy en Cherokee bijvoorbeeld irriteren zich daar giga aan.
Bij hun heb ik de fases teruggebracht tot 2 : Heel lief. Of heel hard.
Het is mijn ervaring dat er paarden zijn die tegen de druk in willen gaan omdat ze zich ertegen blijven verzetten, zoals deze twee.
Druk opvoeren betekent dan alleen maar meer verzet en dat werkt averechts.
Voorwaarts gaan bij Cherokee is : "En walk", met tegelijk de houdingshulp. Zonder been.
Komt er niks dan is het : één keer goed aansporen.
Daartussen zitten iets van 3 seconden die haar de tijd geven om te reageren. En zelfs dat is bij ieder paard verschillend. Mijn Haf heeft wel 6 seconden nodig voor hij reageert, en dat krijgt ie van mij.
Hahaha, zo gaat hij nooit meteen in galop als we hem dat vragen, maar altijd een rondje later, hij heeft gewoon wat tijd nodig, wat maakt mij dat uit? Het moet immers leuk blijven en wij hoeven niet op wedstrijd.
Ik kan dat heel goed van hem hebben omdat ik weet dattie zich altijd helemaal geeft tijdens de lessen. Hij geeft ons zoveel terug.

Bij mijn andere paarden overigens werk ik wel met het opvoeren van druk, als dat al nodig zou zijn. Mijn Arabier zou zwaar beledigd zijn als ik haar op die manier zou aansporen, die zou dáár weer tegenin gaan....


Cherokee is vanaf de grond met één vinger bestuurbaar.
En in het zadel is ze alles vergeten.

Wij hebben verschillende paarden, van verschillende ex eigenaren, met verschillende achtergronden. Dat vereist per paard een andere gebruiksaanwijzing. Het zou heel anders zijn wanneer wij ze zelf vanaf de basis getraind zouden hebben. In dat geval had ik ze fijngevoelig kunnen maken met alleen maar een halsertje.
Nu is er een heel andere basis.
Ik heb de luxe met veel verschillende paarden te maken te hebben, we hebben zelf alleen al 6 verschillende rassen. Daarbij kom ik dagelijks met nog meer paarden (en hun eigenaren) in aanraking en dat heeft mij geleerd dingen in een groter perspectief te bekijken. Omgaan met paarden is een kwestie van bewustzijn en visie.

Een voorbeeld :
Onze Winner (Quarter-welsh). Eigenaresse zei dattie alleen goed functioneert met sporen en bit. Hier loopt ie met halstertje en is zeer voorwaarts. Sporen ? In de kast ermee.
Steffie (Haflinger) : Daar zou alleen een ervaren ruiter op kunnen rijden omdat ie zo eigenwijs is en wel eens wil bokken.
Gisteren in de les een ruiter erop gehad die aan zijn 10 e les begon : Zonder zadel, zonder hoofdstel met alleen een neckrope om de hals, die hij mocht gebruiken als hij zich daar veiliger bij voelde. Sturen alleen door het gewicht, focussen en/of een hand tegen de hals.

En mijn zoon van 10 zet ik op hem, hou hem met een half oog in de gaten of met name mijn zoon geen gekke dingen doet, en na een half uurtje kom ik hem weer ophalen....
Ik bedoel maar. Is toch prachtig!?


Ja en nee. Ik 'spaar' de neus niet om die reden.
Veel liever zou ik gelijk met die neus aan de slag gaan.
Maar het is wel mijn doel om veilig bitloos te kunnen rijden.
Ik houd het alleen even bij het oude en voeg stapsgewijs het nieuwe toe, zodat het geleidelijk gaat.
Maar Winner, Steffie en Holly die hebben vanaf de dag dat ze hier kwamen geen bit meer ingehad hoor.....Daar kon het boempaf.

Groeten terug, Pien (die 'vreest' dat ze haar vrije dag achter de pc gaat doorbrengen...

Inge en Nick keken eens kritisch naar de Sliding Stop....
Ik zal er wat over verduidelijken:



Dank. Ik hoop dat ik jullie kan laten zien dat ik anders ben.

Inderdaad zie je ook bij de sliding stop veel ge'jerk' aan de teugels, opengesperde paardenmonden, heras hekwerken van bitten en geram met sporen in paardenschouders om de daaropvolgende back-up (achterwaarts gaan) nóg sneller te laten verlopen, liefst achterwaarts de hele arena door, met het hoofd al die tijd omlaag.
Vooral in de inrijbak op wedstrijden kun je dat goed zien : Nog even de paarden 'bijwerken" en de grond inrijden voordat je de ring in kunt. Tijdens de wedstrijd zelf is er geen vuiltje aan de lucht en ziet het geheel er superontspannen uit aan een doorhangend teugeltje (voor het opnemen van de teugels krijg je overigens strafpunten....)

Maak je maar geen illusies.... Doe ik ook niet

Zoals ik vind dat het zou moeten zijn:
Het aanleren van de sliding stop kan net zo goed vanaf het begin aan een halstertje hoor.
Je begint met de voorbereidingen als stoppen op 4 benen en achterwaarts gaan, dat is gelijk aan iedere basis die je je paard geeft, of dat nou dressuur, springen of western is.

De echte stops ga je pas uitbouwen als je paard daar lichamelijk en geestelijk aan toe is. Dus niet met 2 jaar je paard inrijden en met 2 1/2 een reiningwedstrijd rijden, zoals ik spijtig genoeg te vaak om mij heen zie.....Maarja, die paarden worden dan ook niet ouder dan een jaar of 8...

Voorwaarden voor het aanleren van de sliding stop:
Je paard moet kunnen
- stoppen op gewichtshulpen
-achterwaarts gaan op gewichtshulpen
-Je paard moet 'durven'zijn gewicht zodanig te controleren zodat ie zijn achterhand helemaal omlaag kan brengen, tenminste als je het enigszins spontaan wilt houden.
-Hij moet daar ook de goede bouw voor hebben.
-De bodem moet goed genoeg zijn om te kunnen stoppen.

Zonder ijzers is dat een enorme belasting op de gewrichten van het paard, en aangezien ik geen ijzers wil maak ik nooit echte meterslange slidingstops. Alleen af en toe, als het modderig genoeg is zodat mijn paard een beetje kan glijden en dan nog alleen maar bergaf. Kwestie van gemaakte keuzes.

Het achterwaarts gaan is nodig om het paard te leren zijn achterhand onder zich in te brengen. In het begin ben je tevreden met alleen aanstalten maken, dwz hoofd omlaag, dan een stapje en vervolgens meerdere stappen.
Dus ook dat heb je geleidelijk uitgebouwd.

Lichaamshouding voor ruiter bij een gewone stop (stilstand) is dezelfde als voor de back up. Je blijft alleen langer in die houding.

Bij de stop ga je weer terug naar je basispositie zodra je stilstaat,
maar voor de back-up houd je je stoppositie aan (diepe zit, uitademen, gekanteld bekken, benen voorwaarts, handen laag, niet achterover hangen, etc)

De back-up krijg je overigens wel door alleen in het begin licht teugelcontact te houden. Het paard heeft immers geleerd van die druk af te komen door zijn hoofd omlaag te doen en achterwaarts te gaan.(METEEN teugels los dan, en belonen !)
Dat kan dus net zo goed met halster he. Maar je doet niks met je benen, (druk of aansporen ofzo) die blijven vooruitgestoken in de stoppositie, en je bekken blijft gekantelt en al die andere zaken als boven beschreven.

Zodra ie snapt dat het aanhouden van je stoppositie achterwaarts gaan betekent heb je het begin van de stop.

Eerst oefen je dit in stap:
Aan komen lopen--> stoppen--> stophouding aanhouden--> achterwaarts gaan--> stilstaan--> belonen--> en weer voorwaarts gaan.
Dan ga je over naar hetzelfde in een draf, en pas als dat solid is ga je naar de galop, maar dan ben je alweer een paar maanden verder.

De rollback, Nick, die jij bedoelt , is het vliegensvlug 180 graden omdraaien naar de buitenkant van de bak toe op de achterhand (buitenbeen).

Ook die ontwikkel je vanuit de back-up (achterhand) en de aan te houden stoppositie, maar dan vergezeld met aanleggen van het binnenbeen in combinatie met neckreining: aanleggen van de teugel tegen de hals --> wijken voor drukprincipe. Dat gaat vrij snel.
Je hebt er dus een paard voor nodig dat het wijken voor druk principe snapt en het kan toepassen.

Er moeten altijd een paar seconden tussen de stop en de rollback zitten, omdat er veel paarden wel eens willen anticiperen door uit zichzelf achterwaarts te gaan en te willen draaien. Vandaar dat rustmoment, aan de lange teugel.

Ben ik duidelijk genoeg geweest?

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag, 21 maart 2005, 11:37:


Tja, met aansporen héb je de tijd. Ik hoef bij die van mij alleen mijn billen maar samen te knijpen maar dat terzijde. Met stóppen of de richting MOET het hier wanneer ik het vraag en wel PER DIRECT anders gaat het echt niet goed op een geitenpad naast een afgrond bijvoorbeeld.
Ook is het niet handig als het paard té licht is omdat een wiebel mijnerzijds dan snel tot een vervelende interpretatie kan leiden.

Wat 'scherp' betreft m.b.t. touw en leer, dun en dik: ik vind het touwhalster vrij scherp voor algemeen gebruik. Mijn interpretatie. Verder rij ik met vrij dunne teugels, bij pielemans zelfs met ca. 9 mm. dunne ronde.

Een idee voor minder handige knutselaars: een side-pull kun je héél makkelijk tot een bitlessbridle omtoveren.
Haal de halsriem eraf en rijg 5 meter 9 mm. koord door de ogen van de sidepull en de lussen voor de halsriem. Open eindes van het koord op gewenste lengte knippen en vastnaaien. Klaar.
Je kan nu héél licht op de teugels rijden en toch heb je de 'bite' van een side-pull die vergelijkbaar is met die van een touwhalster én je rijdt met lekker lichte dunne teugels.
Ik vind zelf de sidepull wat overkill en bovendien te weinig vaquera voor hier, vandaar dat ik met een Ludoma-hoofdstel aan de gang gegaan ben.

Giteren hier een spontaan campofeest gehad; rit gemaakt, met een stel paardenmaten een lam geroosterd, weer een gezamelijke rit naar de caños waar andere maten aan het 'picknikken' waren en tot slot op huis aan.
Arabella was geweldig hyper, helemaal omdat het met aangeschoten zondagrijders erbij chaotisch is en niet opschiet.
Ben tussendoor een paar keer met haar in de olijfboomgaarden gaan spelen; daar liggen ook overal hoopjes bladafval-en-stokjes van het oogsten op de grond. Bomen en hoopjes maken in combinatie met de hellingen, stenen en greppels een gewéldig 'dressuur-terrein'. Met doorhangende teugels kon ik haar in alle gangen álles laten doen.

Vóor de caños was er al aardig wat 'verfrissing' in de mannen gevloeid en uiteraard moest er regelmatig iemand een sprintje trekken. Arabella is nogal dominant en absurd competatief, dus daar niet achteraan gaan vindt ze héél moeilijk. Met stem en een paar tikjes van hooguit 100 gram op de dan uitaard niet doorhangende teugels kan ik haar dan echter duidelijk maken dat dit niet de bedoeling is. Als op een lekker stuk camino alles rustig is mag ze een enkele keer wel; ga ik een stukje verder voor rijden, dan zeg ik zacht 'Arabella' voor aandacht, knijp met mijn billen en fluister tegelijkertijd 'galop' en tátááá. Met mijn zit regel ik dan de snelheid van de galop.
Voor stoppen kantel ik mijn bekken, voeten iets onderuit, draai de binnenkant van mijn hand naar boven en hef licht de teugels. Afhankelijk van hoe nadrukkelijk ik dit doe staat ze binnen 10 of 5 meter stil.
In alles behalve rengalop maakt ze op verzoek ook een 180 of 360 graden draai zó fluks dat ik de rengalop niet probeer......

Op de terugweg klotsten de mannen zowat van de cola+ en ben ik vrij snel alleen verder gegaan. Zelfs een paar greppels en muurtjes gesprongen.
Het laatste stuk de rivier door het water gevolgd; kon ze lekker rustig stappen en de pootjes laten afkoelen.

Zo'n dag maakt mij weer duidelijk dat ook een dominante nerveuze merrie in een ongedisciplineerde groep prima op lichte hulpen te besturen is en ze van een zachtleren hoofdstel bij onbedoelde manouvres nooit een onbedoeld te scherpe 'ophouding' kan krijgen. Ook dat het een héérlijk paard is.

Spirithorses schreef op maandag, 21 maart 2005, 12:47:


ja hoor, behalve dat je eigenlijk je beide eigen pootjes
niet kowboj-gewijs MOET naar voor steken,
zie ook volgend bericht van Huerte.

Maar eigenlijk heeft die slidingstop géén enkel doel, nut of zin !
en da's het belangerijkste, het is alleen heel belastend.
De gewone fullstop daarentegen heeft wel zin, nut en een doel
maar is daarom ook niet minder belastend ...

voor de rest volg ik je voor 98%

Peter

Peter Donck schreef op maandag, 21 maart 2005, 15:05:

Klein praktijk verhaaltje
Sinds een paar keer een manegemeisje beetje les aan het geven.
De eerste keer was ze haar handschoentjes vergeten. Handschoenen???? Ja anders krijg ik zo'n pijn aan mijn handen.
Hahaha, laat die maar thuis. Zaterdag bij Don het Egonhoofdstel aangedaan. Zeer veel protest, "dat doe ik niet .Ik wil veilig rijden."
Uiteindelijk, mokkend en mopperend op die gekke touwtjes en die maffe vent toch in stap.
Ok , voor je kijken, handen aan de zadelknop, woow en zit op je kontzakken.
Don stopt, bof ..... stil. De verbazing was met lepels tegelijk van haar gezicht te scheppen. Stoppen zonder je handen te gebruiken. Vet cool joh.
Dan bochtje om, "als ik het touwtje strak zie hangen ga ik schreeuwen tegen je, want dat doe je dan tegen mijn paard ook".
Het mokken en mopperen verdween als sneeuw voor de zon, zo had ze nog nooit met een paard gereden.
Tuurlijk in de bak, geen afleiding niks. Maar ja dat heeft ze in de manege ook niet .
Piet

De sliding stop als show-element is bij mij allang geen doel meer, maar een middel, inderdaad, juist omdat het zo belastend voor het paard is, oef, en af en toe voor mijn eigen rug ook.
Maar gewoon soms leuk om even te maken zodat we kunnen zien of we het nog een beetje kunnen Meer is het allang niet meer.
Je hebt helemaal gelijk.
Ik wil wel graag af en toe tot stilstand komen, en liever geen remweg hebben van 50 meter.... Het gaat me meer om het reageren dan om de volmaaktheid.

trug, Pien

Spirithorses schreef op maandag, 21 maart 2005, 15:52:


dat had ik zo wel degelijk begrepen,
met 50m slipway zijn we al lang het kruispunt over hé !
maar af en toe een beetje fun, moet kunnen !
peter

Peter Donck schreef op maandag, 21 maart 2005, 16:15:


Nou, het is mijn nu wel duidelijk....het kan dus wel op een diervriendelijke manier geleerd worden, maar velen doen dit dus niet en dat vind ik jammer.
Blijft nog wel mijn vraag of je deze techniek zoals jij hem gebruikt ook kan (blijven ) gebruiken voor een evt. noodstop....of werkt dit dan niet meer net als de andere stop technieken ....

Gr, Nick