Staat hij alleen?

Is zijn gezichtsvermogen al eens getest?

Hij staat niet helemaal alleen, er staat nog een kleine Shet merrie bij. Maar die twee mochten elkaar totaal niet (de een heeft de ander een gebroken been getrapt, wat gelukkig weer helemaal is genezen) en daardoor is er nu gewoon een hek tussen gezet waardoor ze wel elkaar kunnen zien en contact zoeken maar als het de een te veel word hij gewoon weg kan lopen zonder dat de ander erbij kan.

Zijn gezichtsvermogen is niet getest en dat ga ik ook absoluut wel doen. Ik had er zelf nog helemaal niet over nagedacht daar het daar aan zou kunnen liggen maar het zou heel goed kunnen.

ik dacht ook meteen aan gezichtsvermogen. Moet erbij zeggen dat ik het zelf best lastig vind om daar echt helderheid in te krijgen. Duidelijke afwijkingen ziet een d.a. wel, maar het zicht kan ook slecht zijn, zonder duidelijk zichtbare afwijking en het foefje met de handbeweging bij de ogen, zie ik niet zitten, omdat het paard de beweging/luchtverplaatsing voelt en daarop kan reageren.

Het kan te testen zijn met obstakels plaatsen en daar doorheen/overheen leiden om te kijken of hij het ziet/struikelt/tegen iets aanloopt.
Maar met verminderd zicht, kan hij dat dan weer net wel zien.

Ik hoor echter regelmatig dat paarden met verminderd zicht minstens zo schrikachtig zijn als bv een paard wat aan een kant stekeblind is, omdat ze wel voorwerpen/mensen/dieren zien, maar niet thuis kunnen brengen.
Ik zag iets dergelijks bij Tony, die heel lang gespannen kon staren naar bv een naderend mens en zelfs wat kon panieken, waar sil in die tijd allang had gezien wat het was en verder ging met eten. Ik zag ook meer paniek bij wind e.d. omdat ze zich dan niet op gehoor kunnen orienteren.

Dat staargedrag naar iets wat nadert, zie ik tegenwoordig weer bij Sil, terwijl Hälga al vrij snel heeft gezien wat nadert en het haar niet meer boeit.

Het paardje wat wij vorig jaar hebben geadopteerd is ook een beetje 'kippig'zeg maar
Als ik een emmer neerzet loopt iedereen direct op die emmer af, zij loopt ernaar toe en gaat dan ruiken waar hij in de buurt staat, als ze er met haar neus tegen aankomt schrikt ze een beetje.
Ik denk ook dat zij een vermindert gezichtsvermogen heeft maar zij is gelukkig niet meer bang voor alles.
Succes met je beetsje!!

Haha. Dankjewel

Gezichtvermogen is waarschijnlijk het probleem hier.
Maar je kan je paard helpen minder snel bang te zijn.
Doe gewoon met zoveel mogelijk dingen schriktraining. Dat is wel een werkje van lange adem, maar als je het juist doet, zal het vertrouwen van je paard in jou toenemen. Als gevolg hiervan zal hij steeds minder en minder bang zijn van dingen als jij bij je paard bent.

Hoi,
Paarden zijn altijd op zoek naar veiligheid van de kudde. Als die kudde er niet is zul jij die rol over moeten nemen. Je zult leiding moeten geven aan je paard en hij moet je gaan volgen.
Hoe je dat moet doen is een hele studie en is niet even uit te leggen in een paar zinnen. Dat doe je met grondwerk en niet vanaf zijn rug. Een paard is erg gevoelig. Ze voelen immers al een vlieg landen. Ze voelen ook wat jouw emotionele toestand is. Als die niet zelfverzekerd en doelgericht is zul jij nooit hun rustpunt kunnen zijn en gaan ze in de 'vlucht mode'.
Ik zou je willen adviseren de 'natural horsemanship' boeken te lezen van Monty Roberts, Bill Dorance en Pat Parelli. Pas deze technieken toe (hoofdzakelijk op jezelf!) en je krijgt een heel ander paard.
Grt,
Daan

Ik las dit even, mijn paard was ook bang van alles. Als het gezichtsproblemen zijn zou ik niet aan de slag gaan, als het paard schrikt, kan hij je lelijk omver lopen. Ik wou je even een hart onder de riem steken, want ik heb er ook ervaring mee.
Elke dag moest ik aan de hand gaan stappen met mijn paard.
Stijf van de zenuwen liep hij met het hoofd in de lucht, bij het minste geluid gaf dat aanleiding tot boksalvo's. hij was bang van schaduw, vogeltjes die weg vlogen en alles had hij gezien die bewoog in de verte (o wee als hij iemand op een kilometer ver met een hond zag wandelen, dat had hij meteen gezien en gespannen volgde hij de bewegingen van die persoon). Ik zou met zo'n paard nooit de baan op gaan, ware het niet dat hij nu juist op harde bodem MOEST stappen door omstandigheden en dat opbouwen tot een uur per dag.
De eerste keren liep het goed fout, hij sloeg naar auto's die passeerden. Ik was doodsbang. Op een bepaald moment schrikt hij van mij die in een plas trapt en het volgende moment zie ik hoeven boven me passeren... Ik was zo bang nadat het paard op me had gesprongen dat ik vroeg aan iemand anders om te helpen, maar die had helaas geen tijd meer en ik moest het nu zelf oplossen, anders was m'n paard kapot.
Ik ben wel degelijk door een helletje gegaan, maar er was licht aan de tunnel. Elke dag bouwde ik op. We verlieten de stal (hij wou eerst niet mee en ik wachtte geduldig al zonder te forceren met een hele minieme druk op het touwhalster tot hij zijn voeten verzette, al duurde dat soms heel lang), ik ging een stukje, deed wat focus oefeningen gepaard met clickertraining en maakte van dat stuk deel van de baan ons territorium, waar hij zich veilig kon voelen. In plaats van een lange afstand te stappen, keerde ik heen en weer en creeërde vaste patronen. Ik deed hem een paar meter stappen en liet hem dan grazen op een aangegeven plekje. Ik clickerde hem van het gras af, want als ik hem aanvankelijk uit het gras haalde, begon hij te stijgeren en lelijk te doen ter plaatse (paard was zo verlekkerd op gras omdat hij de weide niet op kon helaas door kwetsuur).
Hij had snel door dat er nog wat lekkers te rapen viel als hij van dat gras af ging en gelukkig begon hij steeds keuriger mee te gaan terug de baan op.
Ik kreeg de tip om niet naar hem te kijken als hij ontplofte, maar er niet op te reageren en zelfzeker door te stappen, desnoods een circel maken.
Probleem waren nog de auto's. Telkens er een auto passeerde ging ik aan de kant wat gaan grazen, want ik wou niet dat hij een auto sloeg. Algauw had hij door dat een auto grazen betekende en was hij niet meer zo bang. Ik moet zeggen dat dit een lange periode geduurd heeft allemaal, ene keer beter dan andere keer, maar algauw passeerden er tractoren rakelings voorbij en keek hij niet op (wel zag ik aan z'n lijf dat hij nog erg gespannen was). Ik maakte dat als de camion passeerde, ik heel diep uitademde en aan niets probeerde te denken, want ja, ook ik moest de schrik onderdrukken van de tractor omdat ik wist dat hij er kon op reageren.
Ook gaf ik telkens op vaste plaatsen een beloning. Van punt A naar B krijgt hij telkens iets.
Elke dag een half uur tot een uur, maandenlang. Het loont, we kunnen steeds verder een nieuw stukje territorium inpalmen door de afstand van punt A naar B te verlengen, hij voelt zich steeds meer en meer op z'n gemak. auto's passeren nu rakelings langs ons, het doet hem niets meer. Hij is nog steeds op z'n hoede, maar briest en ontspant.Op baan kom je zodanig veel indrukken tegen, dat het de beste vorm van desensibilisatie is. Ik heb echter op een keer de fout gemaakt om de afstand te snel te vergroten (want steeds dat korte endje is soms wat saai) en toen zijn we terug erg in de problemen gekomen, paard was weer helemaal over z'n toeren, ook de dag erna herinnerde hij zich nog de stress van het nieuwe stuk.
Na die les die ik geleerd had, pakte ik alles heel voorzichtig weer aan zoals ik bezig was.Kleine beetjes verlengen, vaste patronen.
We hebben het op die manier gelukkig, samen overleefd. Dat scherpt een enorme band. Het paard oogt nu ook zelfzekerder en dankzij hem ben ik ook zekerder geworden. We hebben elkaar iets gegeven, ik heb enorme lessen geleerd.
Succes met je paardje!

frederick schreef op donderdag 12 april 2012, 23:13:


Super verhaal over een type paard dat normaal gesproken van hand tot hand gaat en eindigt bij de slager omdat maar zo weinig mensen een idee hebben hoe je dit aanpakt.
Blijf bij kleine stapjes die goed gaan, want je krijgt dus onmiddellijk de deksel op je neus als je denkt "ach, het zal wel gaan"
Het paard geeft de vorderingen aan, niet de trainer
Gefeliciteerd met je doorzettingsvermogen.

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

frederick schreef op donderdag 12 april 2012, 23:13:


Enorm mooi om te lezen vooral ook om het geduld dat je opgebracht hebt, zonder oordeel (misschien? :) ... over jezelf dat het te langzaam ging. Je hebt vast opmerkingen gekregen die geen steun waren ! CHAPEAU!
Myriam