> Dit betert met de tijd en met het vertrouwen wat samen met de
> "gezamelijke" tijd groeit. Maar, het enige waar onze lieve Indy toch, af
> en toe nog schuw van is, is en blijft "de bodem".
Onze schimmel heeft dat ook gehad, "bodemschuw", hoewel ik nog nooit van dat woord gehoord had. Alle verandering op de bodem of licht/schaduw schrok hij van. Een droge plek op nat asfalt of vice versa bijvoorbeeld. Op een dag was ik aan het rijden langs een betonweg over een strookje donker zand. Daarnaast zat een sloot. Op een gegeven moment was er een uitgang van een akker. En dus een hoop donkerder zand op de betonweg en vlak voor z'n voeten omdat er een trekker in en uit had gereden. Hij ging acuut op de rem. Ik kon niet naar links omdat daar het Enge Zand op de betonweg was. Rechts was de sloot, en voorwaarts was een andere Enge Kleur Zand. Tja... omdat hij toen nog niet zo goed achteruit kon lopen wist ik echt ff niet wat ik moest doen en wilde ff gaan nadenken over m'n probleem (zin in afstappen had ik ook niet, groot paard...). Ik gaf 'm dus het commando "ga hier maar ff grazen" om rustig na te denken. Dat commando bestaat uit met m'n hand op z'n manen de hals omlaag duwen. Daarna gaat de neus dus meteen omlaag.
Tot m'n grote verbazing ging hij niet het gras langs de sloot opeten maar woelde met z'n neus door het Enge Zand voor z'n voeten. Onmiddellijk daarna stapte hij vanzelf, volledig ontspannen door.
Ik had hiermee prongeluk een handvat voor 'm gevonden. Ik heb het daarna nog 1 of 2 keer voor moeten doen wat hij moet doen bij enge dingen op de weg (neus omlaag en checken wat het is dus). Daarna heeft hij die "techniek" volledig zelf opgepakt en deed het echt overal. Onder het zadel, voor de koets, in de wei, op stap.op het erf...
En door de tijd heen heeft hij alle Enge Dingen aangeraakt met z'n neus en zo geleerd wat het is. Hij leert altijd op die manier, door aanraken (het liefst met z'n tanden). Het lukt 'm niet door iets te bekijken, het moet altijd aangeraakt worden...
Sinds hij alles zo'n beetje onderzocht heeft is hij niet meer bodemschuw, maar blijft wel het meest alert op de ondergrond van de paarden hier. Ik ben daar eigenlijk erg blij mee. Hij is het paard dat ik altijd meeneem op verkennende routes hier in de Eifel. Ik weet gewoon 100% zeker dat deze jongen echt niet ergens gaat staan waarvan hij niet zeker weet dat het zijn gewicht kan dragen
Ik denk dat het grotendeels een kwestie van leren is misschien, en dat je de juiste manier moet vinden waarop je paard in staat is het te begrijpen en verwerken.
Mijn schimmel deed het helemaal zelf eigenlijk. Ik was niet op het idee gekomen het enge op de weg met z'n neus aan te laten raken... Hij moet gewoon altijd ff kijken, en na een tijdje ging het allemaal veel sneller. 1e is die plastic zak eng, ging hij vanuit draf naar stap terug, om na het enge ding vanzelf weer aan te draven. Daarna ging hij er in draf langs, en daarna boeit het niet meer. Maar hij heeft dus wel de ruimte en tijd gekregen die hij op zijn manier nodig had (en dat duurde soms best wel lang). Bodemschuw lijkt mij meer een gebrek aan bodemwijsheid en ervaring.
Van dingen die je niet begrijpt blijf je bang ja...
Warboel
