Waarom over het algemeen straffen vaker wordt gehanteerd dan belonen?
De persoon die het straffen gebruikt om zijn paard te laten gehoorzamen projecteert daarmee direct zijn eigen angst om te falen op zijn paard. Hij gebruikt dus 'angst' in zijn training! Echter, het is van origine zijn eigen angst. Uitoefening van 'macht' speelt hierbij een grote rol. Wanneer in de praktijk deze persoon 'succes' genereert, werkt dat 'succes' verslavend, en zal hij / zij deze 'angstige' methode gebaseerd op machtsuitoefening uitbreiden en eindeloos herhalen. Hij / zij komt immers als 'winnaar' uit de strijd!
Een en ander wordt bij deze persoon veroorzaakt door het feit dat hij / zij niet kan en/of wil geloven dat men met een paard (zoals met elk ander wezen) kan communiceren.! En dat men op basis van deze ECHTE communicatie heel veel kan bereiken MET ELKAAR!
Wanneer een individu deze wetenschap onderkent, zal hij / zij via beloning het vertrouwen van een paard weten te winnen. Door jarenlange ( ...maar dan ook echt jarenlange) samenwerking zal er een ongekende diepe communicatieve verstandhouding groeien tussen het paard en zijn vriend.(-in). In zo'n geval kan de mens het paard lezen, begrijpen, aanvoelen, waarbij afstand geen rol speelt. En, kan het paard zijn vriend (-in) / begeleider altijd volgen, letterlijk en figuurlijk! Grote voorwaarde is; een paard kent zichzelf, en jij?
In antwoord op je vraag;
Je kan je voorstellen dat heel veel paardenliefhebbers,
(het zijn en blijven paardenliefhebbers voor mij! Ieder heeft het recht om te zijn zoals ie is en om te leren van zijn leven met paarden. Hoewel ze in de praktijk vaak meer van zichzelf blijken te houden)
uit angst niet verder zoeken dan hun neus lang is en blijven vastzitten in hun eigen angst. Dat blijkt in de praktijk toch makkelijker te zijn....