Linda schreef op vrijdag, 26 maart 2004, 20:38:


Jij ziet het stil staan als rust. Ik zie dat als je blijft stilstaan steeds in een andere positie tegen over je paard komt waar hij normaal gesproken op moet reageren. Noem enkel maar het voor de kruis komen. Het paard mag niet langs je heen rennen als je hem van voren tegenhoud. Blijf je staan dan kom je regelmatig in die positie, maar het paard moet toch door lopen. Heel verwarrend voor paarden die daarvoor met positie gewerkt hebben. En het blijven draven terwijl je stil staat zie ik meer als het aanleren om om je heen te blijven draven totdat je wat anders vraagt. Als ik het mis heb moet je het maar zeggen.

Van dat na doen klopt. Zo denk ik er ook over. Vandaar het ook blijven lopen. Ik zou nooit gaan stil staan. Heb ik een paard in de Picadero die in paniek raakt of juist heel boos, dan maak ik mijn rondje zo klein mogelijk, maar blijf dus wel door lopen. Het is ook wat je uitstraald op dat moment.

Er zitten veel oefeningen zoals je zij van Parelli ook bij Klaus. Ik hou me geheel niet aan de regels (ben ik heel goed in) Vandaar dat het me ook niet uitmaakt hoe of wat voor een oefening ik met een bepaald paard doe. Doe soms hele gekke dingen waar ik later van zelf "hoe kom ik er op" Maar het werkt en dat is het belangrijkste.

Er staan inderdaat niet zo veel oefeningen in het boek "Natuurlijk paardrijden" Creatieviteit moet je dan wel aardig hebben. Ik ben ook op dat punt geweest van hoe nu verder. Vandaar dat ik voor de leukigheid en voor het trainen van mijn paarden wat VD dingen er tussen heb zitten, maar ook van de klassieke rijkunst. Dus noem maar het knielen, liggen, steigeren en van de klassieke dressuur de passage aan de hand, wel los van het touw, traver, levade, capriool en piaffe ben ik bezig. Zoals je ziet ben ik dus ook met andere manieren bezig, maar alles wel los van het bit of touw en op lichaamstaal.
Ben ik mee eens. Zolang je maar luisterd naar je paard dan kom je een heel eind. Ik zeg dus niet dat het verkeerd was wat je deed en doet. Iedereen is anders net als elk paard. Samen met je paard maak je je eigen methode. En deze methode werkt omdat het bij jouw en je paard past. Ga je iets doen wat niet bij jouw past, dan lukt het je niet of te weinig.

josien schreef op vrijdag, 26 maart 2004, 21:53:


---Hahaha, ja, dat is misschien nog wel het grootste verschil tussen Klaus en Parelli. Bij Klaus werk je vanuit zulk soort posities ja


---Bij Parelli kan je op langere termijn je paard wel laten stoppen op pure lichaamstaal, alleen dan met je vinger bijvoorbeeld voor Zone 1 (dus voor het hoofd van het paard). Dus als je je arm wat uitstrekt in die richting. Dit leer je eerst met de Carrot Stick en dat bouw je langzaam af totdat het paard op de kleinste aanwijzing reageert. Dit is dus een groot verschil tussen Parelli en Klaus. Maar ik vind het prettiger om je paard naar je toe te laten komen bijvoorbeeld als je kijkt naar Zone 4 (de achterhand van je paard). Soms hoef ik dit niet eens te doen, dan ziet Tamara aan mijn houding daarvóór al dat ik haar naar binnen vraag. Dát is eigenlijk de bedoeling op de langere termijn dus. Ik denk dat dat bij Klaus ook wel de bedoeling is, hij pakt het alleen net iets anders aan


---Inderdaad heel verwarrend voor paarden, maar aan de andere kant denk ik dat ze het ook zo wel weer doorhebben. Dit omdat je eerst de Porcupine Game en de Driving Game speelt en deze zijn een voorbereiding op de Circling Game (waar we het nu over hebben eigenlijk). Daar werk je ook met Zone 4, dus in principe moet een paard dit doorhebben als je goed hebt voorbereid met de vorige Games.
Het blijven draven totdat je wat anders vraagt kun je inderdaad zien als aanleren, maar Parelli ziet het als rust geven als het paard iets goed doet. Dus niet onnodig communiceren wanneer dit niet nodig is. De rust is gelijk ook een beloning. Zoals Klaus ook zegt is het voor een paard heel verwarrend als je je niet bewust bent van je lichaamstaal en een mens rommelt nogal snel wat met bewegingen. Vandaar dat Parelli dit dus nog een stap verder doet dan Klaus, Parelli staat neutraal zodat het paard niet 'ge-triggerd' wordt door andere bewegingen.


---Dat klopt. Aan de ene kant vind ik het meelopen wel goed, maar dan bij andere oefeningen, zoals het leren volgen, achterwaarts lopen e.d. (dat is de Driving Game bij Parelli bijvoorbeeld). Aan de andere kant vind ik het principe van rust geven wanneer het paard iets goed doet, ook heel aannemelijk. Klaus werkt met expressie van lichaamstaal, Parelli werkt met energie. Tja, is misschien wel hetzelfde? Houding, uitstraling, het is allemaal heel belangrijk, maar de dosis verschilt per paard. Tamara vond het vooral in het begin niet prettig als ik meeliep (hoe klein mijn rondje ook was), nu kan ze er wel wat beter tegen, maar als ik stilsta en neutraal blijf, reageert ze beter op mijn aanwijzingen...


---Hahaha, je hoeft je ook helemaal niet aan bepaalde regels te houden. Dat zou erg zijn want dan leer je nooit de gedachte erachter toch? Als iemand alleen maar op regeltjes afgaat zul je er denk ik nooit meer bij voelen, dan zou iemand het NH-principe nooit vatten. Het zelf ontdekken van dingen die goed aanslaan bij je paard is inderdaad heel belangrijk en als het werkt des te beter, als alles maar op een vriendelijke manier gebeurt


---Ja, ik denk ook dat de meeste mensen hierop vastlopen en ook niet bij alleen de Klausmethode blijven. Vandaar dat ik Parelli eigenlijk leuker vind, omdat je daar niet zo gauw vastloopt met je creativiteit. Loop je wel vast, dan blader je de boekjes even door en heb je weer genoeg inspiratie. Bij Parelli komt alles los van bit en touw gewoon iets later, maar het werkt er zeker wel naar toe. Het programma is eigenlijk nog meer op de mens gericht, de mens moet leren met het paard om te gaan en te communiceren wanneer deze los loopt. Vandaar die basis aan de leadrope (lijn)...om de communicatie op te bouwen en uiteindelijk te kunnen communiceren met alleen de kleinste aanwijzing. Doel is hetzelfde, alleen Parelli houd meer rekening met de fouten die wij mensen nog ondertussen kunnen maken vind ik...


---Ja, en heel veel mensen doen er vrij lang over om écht naar het paard te luisteren. Ik heb mezelf er ook op betrapt, vandaar dat ik heel blij ben dat Tamara mij geleerd heeft om te luisteren. Tja, een jong paardje en nog een onbeschreven blad, geweldig! Heel belangrijk dat de methode jou en je paard goed ligt, anders bereik je inderdaad heel weinig

Groetjes,
Linda

josien schreef op vrijdag, 26 maart 2004, 21:53:


Hoi,

ik denk net zo. Ieder paard is anders, net zoals iedere mens. Volgens mij geeft Klaus de basis en laat de rest aan jou en je paard over.

Ik ben iemand met nogal veel fantasie, daarom kan ik ook zelf gemakkelijk andere dingen verzinnen om met mijn paard te doen zodat het "werk" nooit saai word.

Als ik toch even vast kom te zitten dan doe ik even niets meer tot de tijd raad brengt.

Maar langs de andere kant wil ik ook graag nieuwe ideeen opdoen dus daarom zou ik toch wel wat meer willen weten over Parelli.

Ik zal nooit letterlijk dingen overnemen maar kijken naar hoe het paard reageert en dan datgene doen waarvan ik denk dat het het beste werkt.

Groetjes
Sabrina

Linda schreef op zaterdag, 27 maart 2004, 8:38:


Zeker doet Klaus dit ook. Hij werkt meer van lichaamstaal grof naar het werken enkel op gedachten. Je zult verbaasst zijn dat zo iets met de juiste training zo makkelijk gaat.

Die rust vind ik zeker goed. Ik doe het zelf door alle druk precies op het juist moment er af te halen. Dus mijn geconsentreerde aandacht en lichaamshouding weg van het paard. Even laten uitblazen en belonen en dan weer verder. Dit gebeurt dus zo dat het paard geheel even zelf mag doen wat hij wil. Tenminsten als het kan. Anders laat ik ze gewoon even rustig stil staan.

Vind het het een goede oplossing van Parelli dat stil staan. Inderdaat is het al moeilijk om de juist positie te houden en om dan nog de juiste lichaamstaal te spreken. Heel moeilijk.
Toch laat ik al mijn les klanten met positie's werken omdat het naar mijn inzien een doorgang geeft naar het inerlijk van het paard. Daarbij kun je later heel subtiel echt gaan werken met je paard.
Tamara vond het vooral in het begin niet prettig als ik

Inderdaat reageeren paarden beter als je hulp of commando als het waren uit het niks komt. Dit kun je ook bereiken door rustig met zekere stappen mee te lopen en daarbij zoals ik zeg niks te denken.

Jep, ik zeg dan ook altijd als je iets niet snapt kun je het ook nooit goed uitvoeren. Ik zie het dan ook direct terug bij mijn les klanten. De een heeft hier meer moeite mee dan een ander. Oefeningen zonder paard zijn dan vaak heel goed om dingen duidelijk te maken.

Over de regels. Ik vind het vaak jammer dat mensen prat gaan dat ze precies zo werken als b.v. Parelli. Kan me dan echt niet voorstellen dat het dan ook echt goed is.

Inderdaat dat gevoel heb ik ook met Parelli. Hij houd rekening met de onkunde van de ruiter/mens. Klaus doet dat ook wel, maar zonder zijn methode er bij aan te passen. Hij verlangt meteen een mens die direct b.v. het leiden in een keer kunnen uitvoeren. Ik pak het dan ook vaak in kleine stapjes bij mijn les klanten.

Ja dat echt luisteren is moeilijk. Je komt er jammer genoeg pas achter als je een paard voor je krijgt die niet doet wat jij wil. Zo is het jammer genoeg ook met mij gegaan.

Brenda werd van een heel lief dominant paard tot een gevaarlijk niet te bereiden zonder gevaar voor lichaamelijk letsel. Tja en dan ga je wel denken he.

josien schreef op zondag, 28 maart 2004, 12:31:


---Nee, je moet echt de 'feel' ontwikkelen en de dieper liggende gedachte snappen he? Jammer genoeg zijn er nog veel mensen die maar even een cursusje 'trailer laden' doen op de NH-manier bijvoorbeeld en verder niet stilstaan bij de diepere achtergrond. Heel jammer vind ik dat, want zo zul je paarden nooit echt begrijpen...


---Tamara heeft me gelukkig echt leren luisteren. Hoe moeilijker het paard, hoe meer je gaat nadenken. Vandaar dat ik echt van paarden houd die karakter hebben, of eerder gezegd: "Die NOG karakter hebben"...(vaak wordt dit ontzettend afgestompt door de mens). Ik ben echt heel blij dat Tamara op mijn pad is gekomen, een jong paard, onbeschreven blad, heel dominant maar wel heel leergierig en bereid ook naar mij te luisteren. Het is zo gaaf als je ontdekt dat die twee werelden zo goed op elkaar afgestemd kunnen worden en dat je ook daadwerkelijk samen groeit. Jammer genoeg zijn er nog te veel mensen die niet echt naar hun paard luisteren en zo gaat het van kwaad tot erger. Terwijl je gewoon zo'n lief paard kan hebben, als je er maar fatsoenlijk mee omgaat en het paard probeert te begrijpen en echt paard kan laten zijn. Hoe heb jij het uiteindelijk met Brenda opgelost? Ben ik wel benieuwd naar...

Groetjes,
Linda

Linda schreef op zondag, 28 maart 2004, 13:13:

hoe ik het heb opgelost met Brenda.

Tja grondwerk en echt proberen te kijken en te luisteren. Ik ben dus meteen begonnen met de methode van Klaus en als je mijn site gelezen heb ben ik er wel uit gekomen, maar heb wel andere methode's er tussendoor zitten.

josien schreef op zondag, 28 maart 2004, 14:06:


Heee, ik wist niet dat je een eigen site had! Welke???

Groetjes,
Linda

Linda schreef op zondag, 28 maart 2004, 20:07:


www.clerx.nl/jvdpoel Let even niet op de fouten, daar word aan gewerkt.

josien schreef op zondag, 28 maart 2004, 21:34:


Leuke site! Veel informatie ook
En wat lijkt dat hoofdje van jouw paard veel op die van Tamara zeg! Vanaf de voorkant gezien...Tamara heeft ook zo'n witte tekening op haar voorhoofd (is bijna in de vorm van een hartje bij Tamara)...tis dat Tamara bont is, maar als je alleen het hoofd zou bekijken, bijna twee druppels water hoor!

Groetjes,
Linda

Linda schreef op maandag, 29 maart 2004, 10:02:


Ja ze lijken aardig wat op elkaar. Hoewel Brenda een elandsneus heeft en een koma op zijn voorhoofd.