Nils Vellinga schreef op zaterdag 18 november 2006, 19:34:
>> Terug naar die endoparasieten: het is precies zoals Frans nu
>> zegt dat zowel de gastheer als de parasiet van nature in
>> voldoende mate moet overleven, want anders kan de parasiet
>> evolutionair niet bestaan. Een parasiet vermoordt een gastheer
>> dus nooit voortijdig, als al.
>
> Hmm, een dood paard is dan geen leven voor de parasiten waar
> wij nu over spreken, maar wel weer leven voor tal van andere
> wezens
Maar daar heeft die parasiet geen boodschap aan, die weet niet eens dat er andere wezens zijn. In de natuur doet ieder wezen wat voor zijn genen nuttig is, niets meer en niet minder. Andermans genen zijn andermans zorg.
>> Een "wormspuit", het maakt daarbij totaal niet uit wat de
>> werkzame stoffen daarin precies doen en of die "natuurlijk"
>> danwel "chemisch" genoemd worden, kan daarom nooit een
>> natuurhistorisch goede oplossing zijn. Omdat het principe van
>> "parasiet vernietigen" (nouja, poging tot) versus "resistentie"
>> totaal verschilt van een natuurlijk werkend beheer waarin
>> resistentie helemaal niet nodig is.
>
> evenmin als "vernietiging"
Vernietiging is inderdaad niet nodig, dus zijn we terughoudend met het aanwenden van de wormspuit. Het is alleen zo dat ALS je gaat
ontwormen, dat je het dan wel grondig moet doen. Zodra je de wormspuit hanteert ben je namelijk met selectie bezig, en tenzij het je bedoeling is om betere wormen te kweken moet je dan zorgen dat er zo min mogelijk overblijven. Slecht
ontwormen is slechter dan niet
ontwormen.
Groeten,
Frans
Warboel
