Rita Klompmaker schreef op zondag 21 oktober 2007, 1:37:


Ben het met Rita eens!!!

Ik ken Eddy sinds 3 weken wel persoonlijk! In het kleine jaar dat ik erover heb lopen tobben waar ik Mike heen zou durven doen als ik zover zou zijn hem vanwege mijn gezondheid weg te doen, stonden er, door hun berichten op dit forum, 3 mensen op mijn lijstje als eventuele nieuwe eigenaars van Mike: Conrad, Pien en EDDY...

3 Weken geleden heb ik de GROTE en vooral MOEILIJKE stap genomen en Mike gratis naar zijn nieuwe eigenaars gebracht. Zijn fantastische nieuwe thuis is De Poedertoren in België geworden van de vrienden van Eddy en waar Eddy zelf ook dagelijks komt. Rudy en Linda van De Poedertoren zijn dan wel de nieuwe eigenaars maar dat is met Eddy 3 paar handen op 1 buik.

Hoe moeilijk het wegdoen van mijn paard ook is: ik weet voor 99,9% zeker dat hij voor de rest van zijn leven een gouden plek heeft gevonden...

Dan even over de basis principes waar de meningen steeds over verdeeld zijn: bit, sporen/zweep even de mijne;

Ik kan na alle discussie eigenlijk maar 1 conclusie trekken, dit vooral uit mijn eigen ervaringen met Mike, en de lesmethodes van Pat Parelli en Conrad van Pruijssen.

Als je om je paard te rijden 1 of meerdere van boven genoemde hulpmiddelen nodig hebt (en dan heb ik het over mensen die lichamelijk gezond zijn en niet op een dameszadel rijden) ben je nog niet klaar om OP je paard te rijden! En dan heb ik het dus ook nog voor de duidelijkheid over het rijtechnisch gebruiken van deze hulpmiddelen, dus niet een zweepje of takje mee nemen op rit om de steekvligers van het vege lijf van zowel mens als paard te houden.

Wat mij steeds weer op valt is dat wel erg veel mensen hun paard persée willen berijden! PaardRIJDEN lijkt bij het gros DE belangrijkste reden om een paard te houden te zijn. Ik geef toe: ook ik vind het prachtig om te paard de omgeving te verkennen!!! ABSOLUUT! Vooral galop vind ik ZAAAAALIG!

Alsof je VLIEGT!

Maar wel bitloos, zweep- en sporenloos!!!

In mijn 'Parelli tijd' kon ik dit ook op Mike. Maar toen werd ik behoorlijk ziek. En toen kwamen de verhoudingen tussen hem en mij in mijn nadeel te liggen. Door het tanende vertrouwen ging het allemaal ineens niet zo best meer. Buiten rijden was er zo zeker niet meer bij, zou veel te gevaarlijk geweest zijn!

Ik geef toe, ook ik bezweek een enkele keer voor de aantrekkingskracht om weer eens OP Mike i.p.v. naast hem de omgeving te verkennen!!! En omdat het bitloos en (in mijn geval, ik ben geen zweep meer gewend omdat ik Western rij) spoorloos niet veilig meer was, ging zijn van de vorige eigenaar mee gekregen Billy Allen scharenbit er weer in, en mijn eigen westernsporen met kleine stompe wieltjes weer om! FOUT!!! Hier is maar 1 woord voor te bedenken: egoïsme!

Even een zijstapje tussendoor:

Nou heb ik door de jaren heen ook de volgende conclusie horen trekken door diverse mensen: "ja maar ik zorg zo goed voor mijn paard, daar mag hij/zij best wat voor terug doen!" ANTROPOMORDINGES!!!
Net als die volwassenen die vroeger toen ik als kind wat te mopperen had over mijn pa en ma zeiden: "Wees eens wat dankbaarder! Dankzij hun ben je op deze wereld!"

Toen ik ouder werd en zelf na kon beginnen te denken antwoorde ik dan: "O ja? Heb ik erom GEVRAAGD om op deze wereld te worden gezet? Volgens mij was dat omdat mijn OUDERS zo graag een kind wilden, of niet soms?!", dit natuurlijk wel heel sec gezegd...

Natuurlijk ben ik wijlen mijn ouders dankbaar voor de goede jeugd die zij mij hebben gegeven en vond ik op gegeven moment als volwassene het dan ook terecht hen daar wat voor terug te gaan geven! Maar ik ben een MENS en heb (geloof ik... even schudden met mijn hoofd..... nee, ik hoor niets ritselen of rammelen, dus ik denk niet dat er zaagsel of steentjes in zitten...) VERSTAND!

Dit kun je naar mijn mening wel degelijk sec op het houden van paarden of andere dieren als hobbie betrekken! WIJ hebben die keuze gemaakt, niet zij! Daarom hebben wij alle plichten en zij eigenlijk alleen maar rechten!

Einde zijstapje....

Toen ik er achter kwam dat ook dát niet lekker ging en het gebruik van deze middelen me toch niet lekker zat heb ik mijzelf eens goed onder de loep genomen en besloten dat rijden er zo gewoon niet inzat. Klaar! Punt!
Ook heb ik de hulp van Conrad in geroepen omdat zelfs het buiten aan de hand lopen niet helemaal lekker meer ging. Ik kon Mike echt niet voor de gek houden en net doen of ik kiplekker en gezond wel degelijk in staat was de leiding in handen te hebben. Moet je ook nog een halve je-weet-wel-hengst hebben.... Hoe eerlijk en goed van karakter ook.

Sinds de eerste les van Conrad die ook begint met grondwerk heb ik dus niet meer op Mike gereden. Okay! Bij mij liep best wel het kwijl uit mijn mondhoek als ik een stalgenote of ergens anders iemand lekker relaxed een buitenritje in de zon zag maken hoor!!! Dan dacht ik: DAT WIL IK OOK!
Maar dan kwam ook direct weer de gedachte "ja maar alleen op de manier die mij sinds mijn leasepaard vóór de aankoop van Mike, voor ogen heeft gestaan: bitloos, zweeploos en sporenloos...

En ik weet dat dát absoluut mogelijk is! Maar alleen stapje-voor-stapje bereikbaar...
Geduld is hierbij dus een schone zaak.

Piet schreef op zondag 21 oktober 2007, 9:07:

OOK mee eens...