Eva Saegerman schreef op woensdag 24 oktober 2007, 14:50:


Ik volg dit onderwerp nog steeds met interesse. Volgens de gegevens die ik nu heb wordt bevangenheid veroorzaakt door insuline. Elk bewijs of zelfs maar aanwijzing voor een verband met eiwitten ontbreekt.

Dat bevangenheid in het voorjaar vaker optreedt dan in de herfst komt denk ik doordat het typerende weertype (stralende zon, lage temperaturen) in het voorjaar gewoon vaker voorkomt. We hebben nu net twee dagen of zo van dat weer gehad, maar hier is het nu al weer de hele dag grijs. Een hele week lang zonnig maar koud weer is in de herfst redelijk zeldzaam, maar in het voorjaar heel gewoon.

Vergiftiging zou ik het overigens niet willen noemen. Het ontwerp van de paardenhoef is een compromis, de constructie is slecht bestand tegen insuline, terwijl insuline nou eenmaal een noodzakelijk hormoon is in de koolhydraatregulatie.

Voor de paardenhoef is het belangrijk om te zorgen dat het paard zo min mogelijk insuline hoeft aan te maken. Insuline is nodig voor de verwerking van koolhydraten, afkomstig van zetmeel en suikers. Ook hier weer zie je de aanwijzing dat paarden niet bedoeld zijn om graanproducten (=zetmeel) te eten, maar uitsluitend gras/hooi, wat normaal gesproken vooral uit cellulose bestaat en waarbij voor de vertering nauwelijks insuline nodig is. De puzzelstukjes vallen steeds beter op hun plaats.

Dat gras ook "gevaarlijk" kan zijn is geen indicatie van het tegendeel: het gras dat wij allemaal in onze wei hebben staan is een teelproduct dat speciaal is uitgeselecteerd om bij lage temperaturen (zoals in dit klimaat gewoon) al vroeg in het voorjaar fors te kunnen groeien. Een forse fructaanvoorraad maakt de groeispurt mogelijk en biedt bovendien bescherming tegen nachtvorst. En koeien kunnen nu eenmaal prima tegen zetmeel en suikers, en dat zijn de hoofdconsumenten van dit product.

Groeten,
Frans

e m kraak schreef op woensdag 24 oktober 2007, 15:29:


Weet jij of de koniks worden geënt? Misschien heb je daar wel eens over geschreven, maar dat kan ik me niet herinneren. Kan me zo voorstellen dat ze eens in het jaar bij elkaar gedreven worden voor een algehele contrôle en dat er dan meteen maar een spuit in gaat.

Willem was tot dit jaar nog nooit bevangen geweest. Vorig najaar had hij een heel zware reactie op de jaarlijkse enting. Ik heb aldoor het idee gehad dat dat misschien debet kan zijn geweest aan de bevangenheid. Naar wat ik begrijp, komt een reactie op een enting meestal door de drager van de entstof, wat dan weer een eiwit zou zijn.
Dan kan ik misschien hoop hebben dat, nu ik hem niet meer laat enten, zijn gevoeligheid voor voorjaarsgras ook weer verdwijnt.

Els.

Frans Veldman schreef op woensdag 24 oktober 2007, 15:44:


even een bedenking ter zijde: insulineresistantie is toch een tekort aan insuline om bepaalde stoffen verteerd te krijgen (vandaar dat die paardjes vaak te dik zijn en maar niet willen vermageren?). Maar als hoefbevangenheid gerelateerd is aan insuline, kan een insulineresistant paard dan bevangen worden? Want als dat toch vaak voorkomt, is de linkt naar te veel insuline niet waterdicht lijkt me? Of redeneer ik nu fout?

Trouwens: Hoe zit dat met de paarden 's nachts op de weide laten? Fructaansgewijs bedoel ik dan

Kynshiri schreef op donderdag 25 oktober 2007, 10:24:


Insulineresistentie geeft juist aan dat het lichaam niets meer kan met de insuline , maar de productie van insuline gaat gewoon door.Vandaar dat je bij deze paarden een hoog insuline gehalte kunt meten in het bloed.
En omdat het lichaam er niets meer mee kan is de suiker en vet stofwisseling gestoord. Dus vetophopingen , en een hoge bloedsuikerspiegel in het bloed.
Menselijk voorbeeldje; er zijn mensen die insuline moeten spuiten.
Dit moet normaal gesproken ongeveer in de verhouding liggen met wat je aan vetten en suikers binnen krijgt. Zeg ongeveer 12 eh .
Maar er zijn ook mensen die voor dezelfde maaltijd wel 80 eh moeten spuiten om hun suikerspiegel naar beneden te krijgen.
Die mensen zijn echt insulineresistent [ en krijgen nauwelijks magnesium trouwens?!!]

Als er nauwelijks of geen insulineproductie is , dan zou dat anders heten , geen resistentie in ieder geval...

Maar als hoefbevangenheid gerelateerd is aan

Snachts zal gras zowieso niet groeien , want er is geen licht , en de temp is te laag.Dus er zal geen fructaanproductie zijn.
Wat er nog aan fructaan achterblijft na een zonnige dag en nachtvorst, is volgens mij nog niet helemaal bekent... Maar hij zakt dan wel weer.

Dit is mijn logische verklaring.
Graag toevoegingen als het niet klopt aub!

Gr Esther

Kynshiri schreef op donderdag 25 oktober 2007, 10:24:


Nee. Insulineresistentie betekent dat de cellen niet goed meer reageren op insuline en er dus meeeer insuline nodig is dan normaal om nog hetzelfde effect te krijgen. Kenmerk van een insulineresistent paard is dat het nog wel een normale bloedsuikerwaarde heeft maar bij een veel hoger insuline niveau.


Dit komt doordat de gevoeligheid voor insuline niet bij alle cellen even groot is. Het insuline niveau wordt aangepast aan de cellen die het minst gevoelig ervoor zijn, maar sommige vetcellen (bijvoorbeeld in de manenkam) behouden hun gevoeligheid deels, waardoor deze wel reageren op het hogere insulineniveau en overuren draaien om de bloedsuiker om te zetten in vetten.


Nou en of! Kenmerk is dat ze juist heel gemakkelijk hoefbevangen worden. Logisch ook, want een insulineresistent paard loopt sowieso al met een verhoogd insulinegehalte rond. Fructaan (of andere suikers) jagen het dan nog verder de hoogte in.


Een eenmaal opgebouwde fructaanreserve zal maar heel erg langzaam verdwijnen, en dat is afhankelijk van de temperatuur. 's nachts is het dan dus juist erg gevaarlijk, omdat overdag veel fructaan wordt opgebouwd mbv zonlicht, dat 's nachts maar moeizaam verdwijnt omdat de temperatuur dan te laag is om er iets nuttigs mee te kunnen doen. Als het goed is zie je dit ook terug in de fructaanindex na een zonnige dag gevolgd door een koude nacht.

van lennep schreef op donderdag 25 oktober 2007, 10:51:


Oeps, ik had beter even door kunnen lezen, dan had ik het vorige bericht niet hoeven schrijven...


Helemaal goed!

Over dat magnesium nog even: Magnesium helpt alleen bij insulineresistentie. Bij mensen noemen ze dat het pre-diabetes stadium (of beginnend type II). Dan helpt magnesium ook bij mensen goed.
Bij mensen verergert de situatie al snel waarbij de alvleesklier de benodigde hoge insulineproductie niet meer kan bijhouden en defect raakt. Op dat moment zijn er twee problemen: Niet alleen reageren de cellen slecht op insuline, de alvleesklier is ook nog eens niet langer in staat om insuline te produceren. Deze moet dan bijgespoten worden. Paarden bereiken dit stadium zelden (en als ze het bereiken is het nog maar de vraag of het wordt onderkend, waarschijnlijk denkt men dat het paard "gewoon" dood is gegaan).
Op zich jammer, want als je eenmaal een paard met diabetes zou behandelen zou al heel snel bekend worden dat krachtvoer voor paarden hetzelfde is als de suikerpot voor menselijke diabeten: misschien erg lekker, maar totaal ongeschikt als voedsel.

Hoeveel mensen laten zich overigens misleiden door de vitaminen op de pot Nutella, en de gezonde noten, en denken dat Nutella onmisbaar is voor een goede gezondheid?

Frans Veldman schreef op donderdag 25 oktober 2007, 11:23:


ok, das een duidelijk antwoord. ik dacht al wel dat wat ik dacht niet klopte, maar nu is het allemaal een stuk duidelijker!

Frans Veldman schreef op donderdag 25 oktober 2007, 11:12:


Een eenmaal opgebouwde fructaanreserve zal maar heel erg langzaam verdwijnen, en dat is afhankelijk van de temperatuur. 's nachts is het dan dus juist erg gevaarlijk, omdat overdag veel fructaan wordt opgebouwd mbv zonlicht, dat 's nachts maar moeizaam verdwijnt omdat de temperatuur dan te laag is om er iets nuttigs mee te kunnen doen. Als het goed is zie je dit ook terug in de fructaanindex na een zonnige dag gevolgd door een koude nacht.

Dus de conclusie is zoals ik die nu lees is dat een paard wat insulineresistent is met dit type weer zowel dag als nacht van de weide moet.
Want ik heb ook al die tijd begrepen dat de nachten wel konden.