Odessa was mijn grote liefde. Niet alleen van mij, maar ook mijn vader was er gek van. Ik kreeg een paardje, en zij was het eerste paard dat we zagen. 4 jaar, zwart en vriendelijke ogen. Een BWP, dochter van Kimball. We hadden meteen ons hart verloren. Er ging nog wat tijd overheen voordat we ze kochten (de verkoper heeft ook lang getwijfeld), elk paard dat we daarna zagen, was toch niet Odessa... Ik was de hemel te rijk. Ze heeft lang op maneges gestaan (helaas...) Reed heerlijk, buiten nergens bang van en durfde zeker een sprongetje wagen. Uiteindelijk was thuis de stal en wei klaar en stond ze heerlijk bij ons achter, samen met onze shetlander. Zo trots dat ik was als mensen me zagen met haar op straat
Héérlijk... ik had het soms moeilijk want ze was zo sterk voor me, maar tegelijk voelde we elkaar zoo goed aan. Helaas hadden we geen vervoer, en dat zat er ook niet in. Af en toe kreeg ik thuis les, maar dat was ook niet echt wat we zochten.
Uiteindelijk hebben we moeten besluiten haar te verkopen. Financieel was het te moeilijk geworden, en ook voor haar leek het me beter. Ik zat nog een hele tijd op school en altijd pas laat thuis, ze kreeg geen beweging meer... Ze werd verkocht aan een smid die we kenden. Iets daarna hoorde ik dat ze doorverkocht was, het goed had, en een veulen verwachtte. Ik had de naam en woonplaats van deze nieuwe eigenaar, maar heb nooit goed contact durven opnemen. Ik weet niet of het uit angst of verdriet was.
Ik heb haar altijd blijven missen... Ik bleef ook van haar dromen, de laatst tijd weer meer en ik werd dan altijd zo overstuur wakker. Het is nu 11 jaar geleden en ik moest écht contact opzoeken. Ik wilde haar zien, voelen, ruiken. Ze is dit jaar 20, en ik wilde absoluut aan haar eigenaars doorgeven dat àls ze ooit weg zou moeten om welke reden ook, ik haar zou overnemen. Dat hoopte ik ook stiekem... De gegevens van de eigenaar was ik kwijt, dus moest ik terug de smid opzoeken. Dat heeft erg lang geduurd voor ik hem te pakken kreeg. Hij herinnerde haar nog goed, en wist precies aan wie ze verkocht was. De telefoongegevens had ik snel gevonden. Helaas wist deze man me te vertellen dat een handelaar ze was komen ophalen, een 2tal jaar geleden want hij had er teveel... Hij had 3 veulens van haar, waarvan hij nog een merrie had van 7jaar die volgens hem als 2 druppels water op haar leek... "wil je haar terug?" ... Ja zei ik, ik wilde haar op zn minst terug ontmoeten, en als ik dit had geweten... Ik voelde wel aan dat hij haar dochter aan mij probeerde te verkopen... Hij wist maar vaag de naam van iemand die bij de handelaar was om haar op te halen. Hierop gezocht, uiteindelijk toch bij een telefoonnummer terechtgekomen. Helaas wist deze vriendelijke man mij redelijk snel te vertellen dat de kans zéér klein was dat ze nog leefde, hij dacht dat ze naar de slacht zzijn gebracht. Hij kon haar wél heel goed herinneren, ook al was het een 2tal jaar geleden… Ik probeerde nog of ze écht nergens anders kon terechtgekomen zijn, of de man zelf paarden hield. Nee hij had zelf geen paarden, en anders zou er nog een kansje zijn dat ze op een manege was terechtgekomen, maar die kans leek hem erg klein… Gelukkig wou hij me wel zijn gegevens bezorgen, maar het was een oude man die waarschijnlijk niet meer veel daarvan zou herinneren aangezien hij zoveel paarden verhandeld.
Inderdaad ik kreeg zijn vrouw aan de lijn en die bevestigde dat… Zo’n oud paard (!) zou allicht rechtstreeks naar de slacht zijn gebracht. Daar bij heeft hij wekelijks zoveel paarden in de hand (hoeveel voor de slacht??!) Ze heeft wel gemerkt dat ik echt duidelijkheid wilde en dat het belangrijk voor me was en heeft me gezegd de gegevens te noteren, als hij iets herinnerde zou hij me terugbellen. Ik heb geen hoop meer… Ik geef de naam nog “maar dat wordt allemaal niet vermeld op de factuur als ze paarden gaan ophalen”…
Een nummertje, een stuk vlees, oud vuil, mijn lieve zwarte furie!!!
Ik ben er kapot van, heb de ogen al uit mijn kop gejankt…
Verscheurd door zoveel “had ik maar’s” en “wat als-en”… Had ik maar eerder zo hard gezocht, had ik ze maar niet zo snel verkocht, hadden we toch maar andere oplossingen gezocht,had ik maar…!
En twijfels: wat met haar dochter? Ik ben bang om te gaan kijken, en toch wil ik wel… Maar ik heb geen fortuinen om een paard bij te kopen (kan veronderstellen dat hij er wel wat voor vraagt aangezien het principe daar geldt dat alles te koop is, zoals hij me vertelde) Pfft afschuwelijk. Ik heb zovele afschuwelijke beelden in mijn hoofd van haar laatste dagen… Dat had ze niet verdient!! Kon ik haar maar een mooie oude dag schenken bij onze andere “afdankertjes”. Wat een pijn en verdriet, wat een schuldgevoel… Een vreselijk lot voor zoveel paarden, besef ik des te meer. Dieren zijn voor zoveel mensen gewoon objecten, en niet voor het leven. En wanneer gaat al dat doelloos fokken eens stoppen?? Er zijn gewoon veel te veel paarden…
Lieve Odessa, wie had gedacht dat het me nog zò zou raken na al die jaren… Je zit zo diep in mijn hart en ik zal je altijd graag blijven zien. Ik had je graag weer ontmoet…
Verhalen
