Peet schreef op dinsdag 31 januari 2006, 15:39:
> jacqueline postmes schreef op dinsdag 31 januari 2006, 15:29:
>
>> ik wilde even een verhaal vertellen van een vriendin van mij
Helemaal mee eens, wanneer iemand onderweg commentaar heeft, haal ik ook altijd mijn dierenarts of fysiotherapeut aan. Deskundigen maken nu eenmaal meer indruk..........
Ik word onderweg regelmatig aangesproken door mensen die vinden dat Indy veel te laag met haar hoofd loopt (ze leggen dat uit als gevoeligheid, ze "klapt" door de voorbenen heen, een paard moet met opgericht hoofd aan de teugel lopen). En dan ook nog dat rare ding om haar neus (lees: bosal), daarmee kan je haar nooit houden, daar moet een bit in, enz. :)
Indy mag van mij zelf weten hoe ze haar hoofd houdt, ze is ontspannen en toch alert, reageert onmiddelijk als ik iets van haar vraag, in enge situaties blijft ze bij me, wat wil ik nog meer?
Steeds meer mensen in mijn omgeving zien nu dat Indy vooruitgaat nu ik haar zelf bekap, mijn dierenarts maakt elke keer luchtsprongen als hij haar hoefjes ziet, mijn fysiotherapeut kan er niet over uit dat haar problemen met vastzittende wervels nauwelijks nog voorkomen en dat haar slechte rechter schouder het zo goed doet......
De eerst zo aardige oude dorpssmid voelt zich helaas in zijn eer aangetast, dat zo'n "Hollands Snötwicht, die al 33 is, 40 uur per week werkt, nog steeds niet getrouwd is, nog geen kinderen heeft en al helemaal niet naar de kerk gaat" (ikke dus, gniffel) Indy wel van de hoefzweren af kon helpen, maar goed, dan is maar een klein gedeelte van de wereld in zijn eer aangetast :) en dat kan me ook absoluut niets schelen.
Laatst zei een zeer sceptische buurman nog dat die nieuwe ideen wel moeten werken, hij had Indy in die vier jaar dat hij haar kent nog nooit zo goed zien lopen en wat een mooie hoefjes. Wat een geluk voor Indy, anders was het niet goed afgelopen met haar. Dat zouden meer mensen moeten doen...... Dat waren zijn woorden, prachtig toch?
Groeten,
Monique
------------
