trea hoex schreef op woensdag, 29 juni 2005, 6:07:


Tja Trea....´t leven is hard he
Veel lees plezier !

Wendy-hb schreef op woensdag, 29 juni 2005, 12:12:


Niet alleen vanwegen die domme slotjes maar juist dit is precies de reden dat ik niet meer schrijf op een forum als bokt.
Ondanks dat het niet zo bedoeld is/was , wordt mijn schrijfstijl als aanvallend gezien en als zodanig ook benaderd.
Naast het schijnbaar hobbymatig pesten van een paar damens die eigenlijk het zelfde zeggen maar waarbij het alleen klopt als het van hun hand af komt....zie ik zelf dus ook echt niet waar ik nu aanvallend schrijf.
Ik probeer alles uit te leggen, kom met onderbouwde gegevens enzo, maar waar geen wil is, is ook geen weg .

Ik mag daar blijkbaar geen mening hebben terwijl andere dat wel uiten.
Vele berichten van mij zijn zelfs al verwijderd? hoezo vrije meningsuiting in Nederland ?
Zou er een rechtszaak van moeten maken eigenlijk...

Uitleg geven over het hoe en waarom, het zorgen dat mensen eens na gaan denken over waar ze mee bezig zijn en dat alle oude wijsheden niet zomaar voor zoete koek aangenomen moet worden is altijd mijn bedoeling geweest.
Niet meer en niet minder. Ik kan niemand wat verplichten toch?

Juist omdat ik niet wil dat deze manier van bekappen en ook deze site een negative naam zou krijgen schrijf ik alleen hier nog in het openbaar.
Het is dus niet zo zoals sommige beweren dat ik daar niet meer mag schrijven !
Maar het zit me wel dwars hoor, dat zelfs schrijven over iets al eigenlijk niet eens kan !

Gr, Nick

Hoi Alline,

Ik heb hetzelfde. Als ik flink krap met de botte kant
van hoefmes of hoefkrabber haal ik een heel klein laagje
met moeite weg. Wit poeder, zo lastig als vastgekoekt cement.

Ik wil die wasachtig uitziende zool zien, maar zit dus ook met die
harde laag erover.

Normaal werk ik elke week de hoeven bij. Dat is het
minste werk. Dus kom ik niet iedere dag bij het paard van
mijn dochter.

Toevallig wilde ik vanaf deze week elke avond maar even gaan om
steeds een beetje van die witte laag weg te schrapen.

Als er een snellere manier is hoor ik het ook graag.

Hoeven verder perfect. Dat paard loopt als een trein.
Van de week dacht ze op Duindigt te zijn i.pv. Loosdrecht
waar ze in een keiharde galop over een losgebroken schaap
was gesprongen die uit het hoge gras op dook en op het ruiterpad
was gaan staan te blere

Rend vervolgens gewoon door alsof er niks aan de hand is en staat even later op het asfalt te dribbelen met die grote zwarte arabische ogen en neusgaten als afzuigkappen

Groetjes Rijk

Rijk Janssen schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:00:


Zolangzamerhand word ik erg nieuwsgierig, waarom jullie het zo belangrijk vinden om de 'wasachtig uitziende zool' te zien.

En zoals ik eerder schreef, probeer het eens met een staalborstel.

Isabel

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:11:


Tja, wordt daar niet zo over gepraat in het boek en de cusus: "tot je de mooie wasachtige zool ziet", dus nèt als alle andere veranderingen die een hoef ondergaat na het natuurlijk bekappen, wilde ik het plaatje graag compleet zien. Wat niet wegneemt dat ik bovenstande adviezen graag ter harte neem :)* (zoals jouw staalborstel, ga ik zeker proberen; weet echter niet of ze daar niet te gevoelig voor zijn), tot en met; het gaat er vanzelf een keer uit.
Gr. Trea

Aan al diegenen die zich afvragen of het ooit nog goed zal komen met de pijnlijke voetjes van hun paard nu de ijzers eraf zijn.

Mijn Opal is nu 2 1/2 jaar ijzerloos, en is de eerste paar maanden zwaar kreupel geweest. Met behulp van strasser specialist op de goede weg gezet, na een 1/2 jaar ben ik zelf gaan bekappen, omdat ik toch niet tevreden was over de ingrijpende manier van behandelen, vooral toen de opening cuts tegen mijn zin werden aangebracht, was het voor mij basta.

Opal had zwaar samengetrokken hielen, en stralen die op het breedste punt net 1 cm waren.
Haar hielballen waren platte panne(n)koekjes, of liever gezegd platte miniatuur poffertjes.
Langzaam maar zeker ging het beter, en kon ik er weer op, in plaats van haar uen aan de hand te stappen. (Was erg goed voor mijn conditie.)
Dit alles met hoefschoenen, die waren onze redding, zonder kon ze eigenlijk niet lopen.

Nu ruim 2 1/2 jaar verder, hebben we een superdag gehad, en daarom moet ik denken aan de lange lijdensweg die we bewandeld hebben.

Met een paar vrienden hadden we een veewagen gehuurd, om naar een prachtig natuurreservaat te gaan en daar de dag rijdend door te brengen, met picnic halverwege.
Vorig jaar had ik dat nog niet aangedurfd, onbekend terrein betekent onbekende paden, en hoe begaanbaar zouden die zijn voor de zieke voetjes?
En je wil ook niet iedereen ophouden met gezeur over stenen.
Hoewel Opal nog altijd niet over keiharde steenpaden kan lopen, heb ik het nu wel aangedurfd, en ze liep als een zonnetje!

Haar stralen zijn nu bijna zo breed als ze horen te zijn, de hielballen beginnen mooi plump (mollig?) te worden.

Tja, het is lang, 2 1/2 jaar, maar hoe lang had ze nog door kunnen gaan op die ingebonden voetjes?

Ze springt zelfs weer met plezier. Er lagen her en der wat afgevallen takken in het bos, lekker overheen gejakkerd. Als ik er nu aan denk hoe dat arme dier met die vervormde hoeven 1.60m heeft moeten springen, vooral het neerkomen op die hoeven waarvan de natuurlijke veerkracht volledig naar god was geholpen, niet verbazend dat ze bij de aanblik van een hindernis al in de gloeiende paniek schoot.

We zijn er nog niet, het straalkussen moet nog altijd herstellen, maar dat het de juiste weg is, dat is zeker.

Isabel

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:52:


Ik denk dat het probleem bij veel mensen is om voorbij die moeilijke fase te kijken.
Het is veel makkelijker om te zeggen: hij loopt toch goed, en zich vervolgens nergens meer druk over te maken. Dat het gevolg kan zijn dat desbetreffende paarden een aantal jaren later volledig zijn afgeschreven door hoefproblemen is dàn allemaal toeval.
Maar goed dat er nog wel mensen zijn die zich werkelijk afvragen of het niet de moeite loont om een paard door de moeilijke periode heen te helpen en dan maar een tijd niet erop, maar ernaast (wat in mijn ogen een verdieping in de relatie is), en eventueel hoefschoenen te nemen als overbrugging.
21/2 jaar is erg lang als je het vantevoren bedenkt, maar als je nu toch nagaat hoeveel jaren jullie nog plezier kunnen hebben met elkaar, is het een streepje op de tijdbalk....

Trea

trea hoex schreef op woensdag, 29 juni 2005, 19:15:


Klopt Trea, is ook de reden dat ik zo intens spinnend ben nu, Opal is nu 15, maar nog altijd een dartel veulen.
Toen ze doorhad, dat ze met haar vrienden de wagen in ging, ze kon nauwelijks op haar beurt wachten, rende de loopplank op.
En die maanden wandelen, inderdaad, deed behalve mijn conditie, onze verhouding heel veel goed, ze is in die tijd totaal op me gaan vertrouwen.

Isabel