Aan al diegenen die zich afvragen of het ooit nog goed zal komen met de pijnlijke voetjes van hun paard nu de ijzers eraf zijn.

Mijn Opal is nu 2 1/2 jaar ijzerloos, en is de eerste paar maanden zwaar kreupel geweest. Met behulp van strasser specialist op de goede weg gezet, na een 1/2 jaar ben ik zelf gaan bekappen, omdat ik toch niet tevreden was over de ingrijpende manier van behandelen, vooral toen de opening cuts tegen mijn zin werden aangebracht, was het voor mij basta.

Opal had zwaar samengetrokken hielen, en stralen die op het breedste punt net 1 cm waren.
Haar hielballen waren platte panne(n)koekjes, of liever gezegd platte miniatuur poffertjes.
Langzaam maar zeker ging het beter, en kon ik er weer op, in plaats van haar uen aan de hand te stappen. (Was erg goed voor mijn conditie.)
Dit alles met hoefschoenen, die waren onze redding, zonder kon ze eigenlijk niet lopen.

Nu ruim 2 1/2 jaar verder, hebben we een superdag gehad, en daarom moet ik denken aan de lange lijdensweg die we bewandeld hebben.

Met een paar vrienden hadden we een veewagen gehuurd, om naar een prachtig natuurreservaat te gaan en daar de dag rijdend door te brengen, met picnic halverwege.
Vorig jaar had ik dat nog niet aangedurfd, onbekend terrein betekent onbekende paden, en hoe begaanbaar zouden die zijn voor de zieke voetjes?
En je wil ook niet iedereen ophouden met gezeur over stenen.
Hoewel Opal nog altijd niet over keiharde steenpaden kan lopen, heb ik het nu wel aangedurfd, en ze liep als een zonnetje!

Haar stralen zijn nu bijna zo breed als ze horen te zijn, de hielballen beginnen mooi plump (mollig?) te worden.

Tja, het is lang, 2 1/2 jaar, maar hoe lang had ze nog door kunnen gaan op die ingebonden voetjes?

Ze springt zelfs weer met plezier. Er lagen her en der wat afgevallen takken in het bos, lekker overheen gejakkerd. Als ik er nu aan denk hoe dat arme dier met die vervormde hoeven 1.60m heeft moeten springen, vooral het neerkomen op die hoeven waarvan de natuurlijke veerkracht volledig naar god was geholpen, niet verbazend dat ze bij de aanblik van een hindernis al in de gloeiende paniek schoot.

We zijn er nog niet, het straalkussen moet nog altijd herstellen, maar dat het de juiste weg is, dat is zeker.

Isabel

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:52:


Ik denk dat het probleem bij veel mensen is om voorbij die moeilijke fase te kijken.
Het is veel makkelijker om te zeggen: hij loopt toch goed, en zich vervolgens nergens meer druk over te maken. Dat het gevolg kan zijn dat desbetreffende paarden een aantal jaren later volledig zijn afgeschreven door hoefproblemen is dàn allemaal toeval.
Maar goed dat er nog wel mensen zijn die zich werkelijk afvragen of het niet de moeite loont om een paard door de moeilijke periode heen te helpen en dan maar een tijd niet erop, maar ernaast (wat in mijn ogen een verdieping in de relatie is), en eventueel hoefschoenen te nemen als overbrugging.
21/2 jaar is erg lang als je het vantevoren bedenkt, maar als je nu toch nagaat hoeveel jaren jullie nog plezier kunnen hebben met elkaar, is het een streepje op de tijdbalk....

Trea

trea hoex schreef op woensdag, 29 juni 2005, 19:15:


Klopt Trea, is ook de reden dat ik zo intens spinnend ben nu, Opal is nu 15, maar nog altijd een dartel veulen.
Toen ze doorhad, dat ze met haar vrienden de wagen in ging, ze kon nauwelijks op haar beurt wachten, rende de loopplank op.
En die maanden wandelen, inderdaad, deed behalve mijn conditie, onze verhouding heel veel goed, ze is in die tijd totaal op me gaan vertrouwen.

Isabel

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 19:29:


Mooi geschreven Isabel! Hart onder de riem ) Ik geloof ook zeker dat we de goede weg bewandelen, ondanks het feit dat Chaser nu eventjes niet zo goed functioneert.
Vandaag alleen maar blootvoets gewandeld, niet gereden. Fietspad is een brede vlakke betonplaat, daarna grof asfalt.... Nee, hij vond het niet leuk. Toch begrijpt hij ergens wel wat ik het voor zijn bestwil en gezondheid doe... Want hij loopt braaf mee. Weliswaar onder misprijzend opgetrokken neusvleugels en wat diep weggestopt gemompel.... maar hij loopt en zet z'n voeten goed neer. Daarna heb ik zijn voeten eens te week gezet in een emmer water en helemaal schoongeboend. Om er echt zeker van te zijn dan niet (Pien's story) ergens een klein steentje verstopt zit.
Dit was niet het geval. Nog even (alweer) de rasp erlangs en met een dankjewel-bikkel-dat-je-dit-toch-weer-gedaan-hebt-voor-mij.... en een snoepje de wei in. Morgen weer eens verder zien....
De onderkant van z'n platvoeten is trouwens wel bikkelhard en inderdaad glanzend, dus wasachtig. Dat hebben we tenminste toch wel bereikt.
We zullen dooooooooorgaan.....

Groetjes,
Wil.

Isabel van der Made schreef :


Goed he Bel.... dat het zo werkt.... Zo'n simpele methode zonder zoveel tralala, wat je gewoon zelf kunt toepassen en onderhouden.

Als ik elders lees over corrigerende hoefijzers en ander gedoe....pffff.....
Echt waanzinnig zonde....

Als ik eraan denk hoe onzeker ikzelf was, hoe zoekend, en van de kaart als een van mijn paarden gevoelig liep.
Ik herinner me nog dat jij tegen mij zei 'de ideale maat en model hoef' los te laten en te kijken naar wat ieder paard individueel nodig heeft (binnen grenzen, dat zeker), en het was echt zo.
Pas toen ben ik gaan durven kijken en het paard de tijd geven die zijn hoeven nodig hadden.

Ik maak me nu niet snel meer druk over de hoeven van de paarden, want ik kan nu hun ontwikkeling goed volgen....

Daarbij word ik steeds basaler in wat ik met de hoeven doe, steeds minder fors ingrijpen en de hoef zichzelf laten genezen en zoeken naar de juiste stand en manier van lopen. (Mits het paard inmiddels wel goed op zijn hoeven staat he)

En je vertelde wel eens hoe je gesukkeld had met Opal's hoeven, des te fijner te lezen dat het nu goed met haar gaat, is jouw verdienste.
Ook al ben je er nog niet, wat je zelf zegt, toch al heel mooi dit te horen.
Toch?
Super !!!!

Goh, het lijkt hier echt wel een sekte :
"Praise the Lord, I've seen the Light".....(it shines within my horses' feet)

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:52:


Dankjewel voor dit verhaal, het is echt een oppepper. Geduld is een mooie deugd...

Nathalie