Piet schreef op maandag, 26 september 2005, 8:23:


De onnauwkeurige methode van Wendy laat volgens haar al 2 mm. zien op een hoef van 7 cm. (meen ik).
Mijn simpel doorgerekende aanname (die ook als zodanig gesteld was) is daarom niet zó vreemd doch het blijft een aanname, vandaar dat ik vraag of iemand weet of hier data over zijn.

Omrekenen op basis van vervorming op ijzer is érg lastig omdat je met de flexibiliteit van het betrokken materiaal zit. Bovendien is er een adder onder het gras met flexibel (in welke mate ook) beslag; dit kan door veren het effect vergróten.
@Nick: ga eens op je blote voeten staan hupsen en nu met airnikes en tot slot op een springstok...
Dat aluminium minder uitzetting laat zien is logisch. Wil je méér dan bij ijzer, dan is een dun titanium-hoef'ijzer' dé keuze.
Ik kan me voorstellen dat bij titanium de hoef beduidend meer pompt dan zonder beslag.

Al met al veel ontwikkelingen mbt 'beslag' en dat is geweldig. Als dit zonder nagelen, flexibel en tijdelijk toegepast kan worden zie ik het als een gewéldige positieve ontwikkeling.
Blijft wel dat ik persoonlijk vind dat beslag met voorzichtigheid toegepast moet worden omdat de pezen en banden van het bewegingsapparaat níet overbelast mogen worden door téveel grip.

Maar: mijn basisvraag blijft nog open.

Simon Lingbeek schreef op zondag, 25 september 2005, 22:20:


Verkleíning is dat Simon.... Vergroting door toename van de diameter, verkleining door samendrukking. Dit laatste zal nihil zijn. Denk aan de zool die licht 'hol' is.

Huertecilla schreef op maandag, 26 september 2005, 9:16:


Al met al veel ontwikkelingen mbt 'beslag' en dat is geweldig. Als dit zonder nagelen, flexibel en tijdelijk toegepast kan worden zie ik het als een gewéldige positieve ontwikkeling.

Is dat er al niet? in de vorm van een schoen?

Piet
ah' tuurlijk Natuurlijk!

Piet schreef op maandag, 26 september 2005, 9:29:


Een schoen weegt als ik me goed herinner ca 500 gram . Het nieuwe kunststof hoefbeslag dat ik heb beschreven in mijn posting Nr 4606 weegt net aan 100 gram. Een wereld van verschil als je draaft of galoppeerd.
Groet
Hans

Geheel toevallig kon ik met Buck (13 jaar, wildvang, onoplosbaar geirriteerd hoefgewricht) deelnemen aan een onderzoek van de Landbouwhogeschool in Wageningen, vakgroep paarden. Er ging dmv een wetenschappelijk onderzoek aangetoond worden dat Antoine de Bodt een kreupel paard rad krijgt door hem recht te richten dmv digitale registratie van de bewegingsafloop. Eerst moest de eigen ruiter stap en draf tonen en daarna een leerling van de Bodt. Het was een enorme buitenkans dat ik mee kon doen. Ik had niks te verliezen en na 8 maanden vruchteloos dokteren pak je alles aan.

Buck werd op al zijn gewrichten beplakt met piepschuim bolletjes met daaromheen lichtgevende tape. Ik moest rijden in de hal, waar een smalle baan was afgezet met halogeenlampen, camera's en een computer. Hij werd van opzij, van voren en van achteren gefilmd, dat was de reden dat er 3d-bolletjes op hem zaten ipv stickers.

Hij trok zich niets aan van de lampen en liep onregelmatig. Toen arriveerde Antoine de Bodt. Wierp 1 blik op Buck, die stond te wachten om door een leerling van hem bereden te worden en wees: "Linksgebogen paard, blessure rechtsvoor", wat ook de waarheid is.
Zijn ruiter ging erop en begon met het afwisselend contrastelling rijden.
Buck werd en minder onregelmatig. Het hoofd stopte op een gegeven moment met knikken, maar het rechtervoorbeen nam nog meer dan de helft van het gewicht en liet dus nog steeds pijn zien. Maar na twintig minuten doorwerken was hij nagenoeg rad en gingen we naar de hal voor de tweede opnamen. En daar verdween ook het laatste restje kreupelheid van het voorbeen, simpelweg omdat hij uiteindelijk evenveel gewicht op beide schouders nam. Het gebeurde onder mijn ogen!
De ruiter liet toen pas Bucks hals dalen en ik verwachtte het overbekende pijnlijke huppeltje te zien - hij laat het nl altijd zien als ie met zijn hoofd omlaag loopt -, maar HIJ LIEP VOLKOMEN REGELMATIG aan een lang teugeltje, ook op de moeilijke rechterkant.

Gelukkig was een vriendin mee die alles gefilmd had. Anders zou je zo'n verhaal toch niet geloven! Wat nu het punt wordt: kan ik het ook? maar het is te leren, en volgens AdB is het simpel. Je moet goed leren voelen wanneer hij niet gelijkmatig 2 schouders belast. Gelukkig kan ik er tamelijk in de buurt les in nemen.

Antoine de Bodt wordt niet erkend door dierenartsen en is daar vreselijk kwaad over. In eerste instantie denk je wat een arrogante kerel die loopt te schoppen tegen de gevestigde orde, maar de praktijk bewijst dat hij gewoon gelijk heeft. Vóór mij was bijvoorbeeld een paard dat onder de eigen ruiter als een kruk liep, maar onder AdB's ruiter helemaal rad werd en fantastisch bleek te kunnen bewegen. Het beest was 20 en had artrose.

Deze man te raadplegen is vele malen goedkoper en effectiever dan kreupelheidsonderzoeken, verdovingen, rontgenfoto's en inspuiten, dus ik kan me de terughoudendheid onder de dierenartsen wel voorstellen. Zij zien een deel van hun inkomsten wegvloeien.
Ik zie het licht weer branden en het is gedaan met de vaagheid.
Mijn zoektocht naar de oorzaak van de onoplosbare kreupelheid van mijn kameraad is beloond en onderweg heb ik nog iets heel waardevols ontdekt wat ik er absoluut in houd: het ijzerloos bestaan.

Christel Provaas