perdida schreef op dinsdag, 28 juni 2005, 23:08:


kom maar af
"mô wuk goa 'kik doën mé d'ol die wuv'n up mienen 'of ?"

vrij vertaald uit CrM.ons : "maar wat zal ik aanvangen met al die
lieve dames op mijn landgoed ?"
(gaan paardrijden zeker !)

Peter

FalkaenEsther schreef op maandag, 27 juni 2005, 8:48:


Klopt, ik ben Annet. De hoeven groeien juist niet hard, en worden nauw in plaats van wijder. Er is niet echt een verhard stuk op de wei, wel losse stenen, van de boer mag ik niet verharden. In de paddock wel waar ze ´s winters staan en hun hooi krijgen. Ook de stal is daar verhard waar ze hun water moeten halen. Daar heeft ze het ook.

Peter Donck schreef op woensdag, 29 juni 2005, 9:55:

Peter Donck schreef op woensdag, 29 juni 2005, 9:51:


Waar je wel rekening mee moet houden, Perdida, is dat je na elke wandeling over asfalt, steentjes e.d de hoeven en dan vooral de witte lijn goed inspecteerd.
Vooral die eerste tijd is de witte lijn enigszins verbreed en gaan er makkelijk steentjes inzitten.
Vooral die hele kleine steentjes kunnen gevoeligheid geven.
Ze zitten soms zo in de witte lijn gedrukt dat je ze er met een hoevenkrabber niet uitgewipt krijgt. Ik heb daarom ook altijd een schaar of ander puntvormig voorwerp in mijn poetskist en in mijn zadeltas.

Na verloop van tijd zul je merken dat er geen steentjes meer in de straal gaan zitten zodra die breder wordt. Wanneer de hoef hol gaat trekken gaan ze ook niet meer in de zool, maar dat met die witte lijn duurt vaak echt wel een tijdje.

Wij krabben de hoeven nooit uit voor een rit, maar altijd erna, en als ik dan met de hoevenkrabber over de witte lijn strijk kan ik horen waar ze zitten (ijzer over de steentjes).
Die moet je er echt uithalen en dat is wel eens een hoop gepruts ja.
Nu nog wel hoor, ook nu de hoeven van mijn paarden optimaal gehard zijn kom ik soms nog wat steentjes tegen. Maar de ondergrond is ook knokehard en stenig hier he.

Na het weken van de hoeven of na een regenbui zie je dat die witte lijn weer wat zachter wordt bij paarden waarbij ie nog verbreed is , en er is dan wat meer kans op een steentje.
Geen probleem, maar wel iets om rekening mee te houden.

Wat ik ook nog wil opmerken:
Als je paard een hoefzweer krijgt dan kun je dat toch niet voorkomen; het komt van binnenuit, hoewel het ook samengaat met een kneuzinkje als gevolg van trappen op een steentje wanneer de hoef nog niet optimaal is, is mijn ervaring.
Is geen ramp hoor, hoef je niet bang voor te zijn.

Groet, Pien
www.spirithorses.be

trea hoex schreef op woensdag, 29 juni 2005, 6:07:


Nee ik vind het niet lachwekkend, maar eerder zorgwekkend.

Ik maak het ook wekelijks live mee op de manege waar ik vrijwilligerswerk doe; dekens/bandages/scheren en knippen het is zo normaal, evenals het laten beslaan van de paarden.

Verpest wil ik deze mensen dan ook niet noemen; ze weten vaak gewoon niet beter.

Daarom probeer ik zelf op diverse andere forums ook dat soort mensen tot nadenken aan te sporen, maar op een wat minder "intensieve" manier als hier soms gebeurd of wat sommige HN-ers proberen te bereiken op dat soort forums met hun manier van schrijven. Niet negatief bedoeld vaak, maar het wekt wel ergernis op en daarmee bereik je een averechts effect.

Juist ook door dit soort berichten zijn de "kindertjes" op oa Bokt niet echt gecharmeerd geraakt van Hoefnatuurlijk en wordt het door sommigen soms als een "sekte" gezien. Vind ik persoonlijk niet raar, maar wel heel erg jammer.

Er is hier ook zoveel goeds te bieden

Peter Donck schreef op woensdag, 29 juni 2005, 9:55:


kzen er zeker van da ge wel iet zult vinne.
Perdida

Spirit schreef op woensdag, 29 juni 2005, 12:07:


Ja, hier bij ons is 't heel zandering ('t heet niet voor niets Zandhoven), maar er zitten wel vele (kleine en grotere) steentjes in het zand. Ik zal er een gewoonte van maken de hoeven te krabben na het rijden in plaats van ervoor. Na een lange buitentocht op wisselende ondergrond deed ik dat vroeger ook wel, maar nooit na het rijden in de bak.

Bedankt Pien, en Peter en Isabel, ik hou het verder in het oog, maar nu ben ik toch weer gerustgesteld.

Perdida

trea hoex schreef op woensdag, 29 juni 2005, 6:07:


Tja Trea....´t leven is hard he
Veel lees plezier !

Wendy-hb schreef op woensdag, 29 juni 2005, 12:12:


Niet alleen vanwegen die domme slotjes maar juist dit is precies de reden dat ik niet meer schrijf op een forum als bokt.
Ondanks dat het niet zo bedoeld is/was , wordt mijn schrijfstijl als aanvallend gezien en als zodanig ook benaderd.
Naast het schijnbaar hobbymatig pesten van een paar damens die eigenlijk het zelfde zeggen maar waarbij het alleen klopt als het van hun hand af komt....zie ik zelf dus ook echt niet waar ik nu aanvallend schrijf.
Ik probeer alles uit te leggen, kom met onderbouwde gegevens enzo, maar waar geen wil is, is ook geen weg .

Ik mag daar blijkbaar geen mening hebben terwijl andere dat wel uiten.
Vele berichten van mij zijn zelfs al verwijderd? hoezo vrije meningsuiting in Nederland ?
Zou er een rechtszaak van moeten maken eigenlijk...

Uitleg geven over het hoe en waarom, het zorgen dat mensen eens na gaan denken over waar ze mee bezig zijn en dat alle oude wijsheden niet zomaar voor zoete koek aangenomen moet worden is altijd mijn bedoeling geweest.
Niet meer en niet minder. Ik kan niemand wat verplichten toch?

Juist omdat ik niet wil dat deze manier van bekappen en ook deze site een negative naam zou krijgen schrijf ik alleen hier nog in het openbaar.
Het is dus niet zo zoals sommige beweren dat ik daar niet meer mag schrijven !
Maar het zit me wel dwars hoor, dat zelfs schrijven over iets al eigenlijk niet eens kan !

Gr, Nick

Hoi Alline,

Ik heb hetzelfde. Als ik flink krap met de botte kant
van hoefmes of hoefkrabber haal ik een heel klein laagje
met moeite weg. Wit poeder, zo lastig als vastgekoekt cement.

Ik wil die wasachtig uitziende zool zien, maar zit dus ook met die
harde laag erover.

Normaal werk ik elke week de hoeven bij. Dat is het
minste werk. Dus kom ik niet iedere dag bij het paard van
mijn dochter.

Toevallig wilde ik vanaf deze week elke avond maar even gaan om
steeds een beetje van die witte laag weg te schrapen.

Als er een snellere manier is hoor ik het ook graag.

Hoeven verder perfect. Dat paard loopt als een trein.
Van de week dacht ze op Duindigt te zijn i.pv. Loosdrecht
waar ze in een keiharde galop over een losgebroken schaap
was gesprongen die uit het hoge gras op dook en op het ruiterpad
was gaan staan te blere

Rend vervolgens gewoon door alsof er niks aan de hand is en staat even later op het asfalt te dribbelen met die grote zwarte arabische ogen en neusgaten als afzuigkappen

Groetjes Rijk

Rijk Janssen schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:00:


Zolangzamerhand word ik erg nieuwsgierig, waarom jullie het zo belangrijk vinden om de 'wasachtig uitziende zool' te zien.

En zoals ik eerder schreef, probeer het eens met een staalborstel.

Isabel

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:11:


Tja, wordt daar niet zo over gepraat in het boek en de cusus: "tot je de mooie wasachtige zool ziet", dus nèt als alle andere veranderingen die een hoef ondergaat na het natuurlijk bekappen, wilde ik het plaatje graag compleet zien. Wat niet wegneemt dat ik bovenstande adviezen graag ter harte neem :)* (zoals jouw staalborstel, ga ik zeker proberen; weet echter niet of ze daar niet te gevoelig voor zijn), tot en met; het gaat er vanzelf een keer uit.
Gr. Trea

Aan al diegenen die zich afvragen of het ooit nog goed zal komen met de pijnlijke voetjes van hun paard nu de ijzers eraf zijn.

Mijn Opal is nu 2 1/2 jaar ijzerloos, en is de eerste paar maanden zwaar kreupel geweest. Met behulp van strasser specialist op de goede weg gezet, na een 1/2 jaar ben ik zelf gaan bekappen, omdat ik toch niet tevreden was over de ingrijpende manier van behandelen, vooral toen de opening cuts tegen mijn zin werden aangebracht, was het voor mij basta.

Opal had zwaar samengetrokken hielen, en stralen die op het breedste punt net 1 cm waren.
Haar hielballen waren platte panne(n)koekjes, of liever gezegd platte miniatuur poffertjes.
Langzaam maar zeker ging het beter, en kon ik er weer op, in plaats van haar uen aan de hand te stappen. (Was erg goed voor mijn conditie.)
Dit alles met hoefschoenen, die waren onze redding, zonder kon ze eigenlijk niet lopen.

Nu ruim 2 1/2 jaar verder, hebben we een superdag gehad, en daarom moet ik denken aan de lange lijdensweg die we bewandeld hebben.

Met een paar vrienden hadden we een veewagen gehuurd, om naar een prachtig natuurreservaat te gaan en daar de dag rijdend door te brengen, met picnic halverwege.
Vorig jaar had ik dat nog niet aangedurfd, onbekend terrein betekent onbekende paden, en hoe begaanbaar zouden die zijn voor de zieke voetjes?
En je wil ook niet iedereen ophouden met gezeur over stenen.
Hoewel Opal nog altijd niet over keiharde steenpaden kan lopen, heb ik het nu wel aangedurfd, en ze liep als een zonnetje!

Haar stralen zijn nu bijna zo breed als ze horen te zijn, de hielballen beginnen mooi plump (mollig?) te worden.

Tja, het is lang, 2 1/2 jaar, maar hoe lang had ze nog door kunnen gaan op die ingebonden voetjes?

Ze springt zelfs weer met plezier. Er lagen her en der wat afgevallen takken in het bos, lekker overheen gejakkerd. Als ik er nu aan denk hoe dat arme dier met die vervormde hoeven 1.60m heeft moeten springen, vooral het neerkomen op die hoeven waarvan de natuurlijke veerkracht volledig naar god was geholpen, niet verbazend dat ze bij de aanblik van een hindernis al in de gloeiende paniek schoot.

We zijn er nog niet, het straalkussen moet nog altijd herstellen, maar dat het de juiste weg is, dat is zeker.

Isabel

Isabel van der Made schreef op woensdag, 29 juni 2005, 18:52:


Ik denk dat het probleem bij veel mensen is om voorbij die moeilijke fase te kijken.
Het is veel makkelijker om te zeggen: hij loopt toch goed, en zich vervolgens nergens meer druk over te maken. Dat het gevolg kan zijn dat desbetreffende paarden een aantal jaren later volledig zijn afgeschreven door hoefproblemen is dàn allemaal toeval.
Maar goed dat er nog wel mensen zijn die zich werkelijk afvragen of het niet de moeite loont om een paard door de moeilijke periode heen te helpen en dan maar een tijd niet erop, maar ernaast (wat in mijn ogen een verdieping in de relatie is), en eventueel hoefschoenen te nemen als overbrugging.
21/2 jaar is erg lang als je het vantevoren bedenkt, maar als je nu toch nagaat hoeveel jaren jullie nog plezier kunnen hebben met elkaar, is het een streepje op de tijdbalk....

Trea

trea hoex schreef op woensdag, 29 juni 2005, 19:15:


Klopt Trea, is ook de reden dat ik zo intens spinnend ben nu, Opal is nu 15, maar nog altijd een dartel veulen.
Toen ze doorhad, dat ze met haar vrienden de wagen in ging, ze kon nauwelijks op haar beurt wachten, rende de loopplank op.
En die maanden wandelen, inderdaad, deed behalve mijn conditie, onze verhouding heel veel goed, ze is in die tijd totaal op me gaan vertrouwen.

Isabel