kristel schreef op donderdag, 2 september 2004, 18:27:
> we voelen ons vreselijk schuldig...en wachten bang af en hopen
> dat er geen complicaties komen...en ik vraag me af wat de
> psychische impact zal zijn op haar uiteindelijk...
> wie heeft nog ervaring met dergelijke wonden en herstelperiode?
Hallo Kristel, met afschuw heb ik je verhaal gelezen; ik begrijp je wanhoop heel goed. Je vroeg je af of ze er nog psychische schade van over zou kunnen houden.
Behalve dat ze jong is, en tijdelijk wat onzekerder kan zijn, vermoed ik dat de psychische schade weleens heel erg mee kan vallen.
Ik heb je verhaal nogeens nauwkeurig nagelezen, en voor zover ik het me kan voorstellen, waren er totaal geen bijzondere omstandigheden die zij voortaan zoud kunnen associeren aan dit 'ongeluk'. Ga dat voor jezelf nogeens na.
Voorbeeld: stel dat er toevallig op dat moment een blaffende hond om haar heen liep, dan zou ze daar mogelijk de associatie aan overhouden dat ze honden voortaan maar beter kunt mijden. Misschien een open deur, maar toch noemenswaardig.
Volgens mij heeft ze geen flauw idee waar die plotselinge pijn vandaan is gekomen. Dat is belangrijk, want daardoor is ze ook niet geconditioneerd.
Voor het herstel van de wond: geef haar in ieder geval beweging! Een paard is niet gemaakt om stil te staan; en genezing wordt daardoor ook niet bespoedigd. Dus een klein weitje met desnoods een rustig shetje of een geitje als gezelschap zou ideaal zijn. Anders zou ik haar dagelijks van stal (laten) halen om een paar kilometer rustig mee te stappen. Ook goed voor haar zelfvertrouwen...
Heel veel sterkte!
groeten
Solita