Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:
> Misschien heeft iemand hier ervaring mee en kan mij een hart
> onder de riem steken?
>
> (Ben trouwens gisteren in één dag twee kilo kwijtgeraakt, dus
> daar is het i.i.g. wel goed voor
)
>
> Els.
Hey Els,
Ik heb vroeger ook een serieuze schrik opgepakt. Ik moet ongeveer 10 jaar geweest zijn en reed in de beginnerslesjes mee op de manege. Ik had nog niet lang ervoor leren galloperen en enkele weken na elkaar crosste het paard waar ik op reed weg toen er een ander aan het galopperen was. De laatste keer was het putteke winter en buiten lag er een mooi tapijtje van sneeuw. Tijdens het opstappen rende het paard naar buiten in de sneeuw met mij bungelend aan zijn hals.
Dat was voor mij genoeg, hoewel ik niet was gevallen had ik een grote schrik opgepakt. De angst die ik had om samen met dat paard te vallen door de sneeuw is onbeschrijfelijk. Ik weet dus hoe je je voelt.
Hoewel ik paarden de max vond, hoefde het paardrijden voor mij echt niet meer. Het ging zelfs zo ver dat ik het benauwd kreeg toen ik in de stalgangen wandelden en zelfs een paard aaien durfde ik niet meer (ik ging alle weken toch naar de manege want ik wou wel rijden maar eens ik er was durfde ik echt niet meer). Klinkt allemaal raar maar ik was het vertrouwen in àlle paarden in één keer kwijt.
Dat ik nu 100% plezier beleef aan mijn paardekes is te danken aan mijn toenmalige lesgeefster (Siggy) en ook aan mijn ouders omdat ze me toen niet betuttelden en ik van hen moet luisteren naar Siggy.
Verdorie, ik heb haar toen vervloekt, tranen met tuiten gehuild en haar gesmeekt om mij dat aub niet aan te doen. Ik deed bijna in mijn broek toen ik op een paard moest zitten. Terug longeleskes en mijn knokels zagen wit van mij vast te klampen aan het zadel, teugels durfde ik ook niet meer vast te houden.
Maar...
Na een aantal weken begon ik terug uit te zien naar mijn lessen. Enkele jaren later had ik van totaal niks schrik meer, hoe 'ambetanter' het paard hoe leuker ik het vond (nu heb ik een gezonde dosis 'wat als...').
Ik heb Siggy daarna ook uitgebreid gaan bedanken om mij te verplichten vol te houden. Waarschijnlijk zou ik anders toch opnieuw zijn beginnen rijden na een tijd (paardenkriebels hè) maar de angst zou er dan nog meer hebben ingezeten.
Je bent goed bezig hoor. Jezelf verplichten om het te doen, met hulp als extra ruggesteun. Willem vertrouw je niet, Boully al meer. Rijd dan eerst met Boully tot je vertrouwen is gestegen, dan zal je later terug Willem aandurven. Maar werk met regelmaat, hoe langer de periode is tussen 2 rijsessies, hoe groter je angst zal zijn.
Trouwens, vallen is op zich niet zo erg hoor, jij bent nu erg ongelukkig gevallen maar dit is niet altijd zo. Op de duur ga je jezlf nog uitlachen, dat doe ik ook wanneer het paard ineens vanonder mij weg is
En zoveel bang en toch de wil hebben om door te zetten vind ik al bewonderingswaardig van je!
Even doorbijten Els, consequent blijven en je grenzen telkens een klein beetje verleggen en je zal terug genieten. Daar kan je zeker van zijn!!
Groetjes en succes
Warboel
