Evy1990 schreef op dinsdag 28 juli 2009, 10:19:


Awel chapeau, ik heb heel veel geduld maar ni als ik vermoed dat ze met mijn voeten proberen te rammelen, dan ga ik op zoek naar andere trukjes en blijf ik ni bij hetzelfde.
Hetzelfde met Soraya vorig jaar met haar staken op de brug, ze liep er heel braaf over tot ineens ze besliste dat ze liever een ommekeer zou maken. Net hetzelfde doen lukte langs geen kanten en werd best gevaarlijk, haar bezig houden zodat ze aan andere dingen moest denken daarentegen...

De volgende keer zal ik er eens extra op letten. Ik draaide mijn bovenlichaam overdreven naar binnen en met mijn binnenhand wees ik naar waar ik wou, mijn buitenhand had de halsring vast. Mijn binnenbeen aan de singel en buitenbeen erachter.
Dat naar binnen gaan en ni meteen naar buiten willen, had ik ook eerst maar da vond ik ni erg, dat lag volledig aan mij

Spirithorses schreef op dinsdag 28 juli 2009, 9:42:


JA natuurlijk, er is een groot verschil tussen melk en vetopstapeling. Maar dat 'vloeibaar vet' kan je er bij sommige merries ook vanzelf uitmelken, het komt wel (net zoals melk) direct terug. Een merrie die nog nooit een veulen heeft gehad kan normaal gezien nóóit melk geven, zelfs niet als ze behandeld wordt met hormonen die melkproductie induceren. Dus daarom ga ik er vanuit dat het in deze situatie gaat om vloeibaar vet dat zich toevallig opstapelt in de uier.

groetjes
Judith

Voor wie nog weet waar het omgaat schrijf ik nog een stukkie over haar.
In de tijd dat ze bij mij is is haar echte karakter helemaal duidelijk geworden.
Alles stress heb ik weg getraind en eigenlijk heb ik de laatste maand door veel bbhh niet zoveel meer met haar gedaan.
Vanmiddag MOEST ik van mezelf met haar bezig zijn en ik besloot eens te zien hoe ze zich buiten zou gedragen.
Het was de eerste wandeling buiten samen dus had wist niet precies hoe ze zou reageren. Haar karakter kennende verwachtte ik dat het allemaal wel los zou lopen.
Het was allemaal, logisch, vreemd voor haar. Af en toe wat grote neusgaten en proesten, maar langsrijdende fietsers, motors auto's en vrachtwagens was geen probleem. We liepen langs een geweldige donkerbruine ruin, het leek me een Belgisch trekpaard maar dan met gitzwarte manen van een meter en een golvende dikke zware staart, ècht een prachtige kolos en Alegra vond dat blijkaar ook, want we moesten toch van nabij even kennismaken. Hij is de hele lengte van zijn wei met ons meegelopen. Het was wederkerig dus.
en toen ... kwamen we bij de koeien....
Christeneziele, wat zijn dat voor monsters joh. Dat moet de duvel op vier benen zijn....
En dan zo'n hoop duivels, ja maar dáár ga ik niet langs!
Ok, dan komt de click boven en wordt het tijd voor een serieus partijtje trainen. Echt dood eng vond ze die beesten. Grote ogen, neus wagenwijd open, niet meer vooruit te branden, stond ze daar.
Jammer dat ik er geen foto's van heb kunnen maken.
Stel je de situatie voor: een weg, links 100 koeien, dan even niets, dan een bruggetje met roodwit gestreepte waarschuwingsborden aan beide zijden , met vlak daarachter rechts weer zo'n 100 koeien.
De eerste partij koeien , zijn we met wat getrippel en geblaas en geklik voor het toch doorlopen, redelijk doorgekomen, de ontspanning van het even niets volgde , vooral omdat ze even gras mocht eten, het bruggetje lukte ook nog en de 100 koeien aan de andere kant van de weg was ook nog niet het probleem geweest, maar die éne, die éne koe die tegenover hen stond en luid brullend op haar af kwam was er teveel aan.
Tóen had ik even alle kennis en power nodig om haar bij me te houden.
En dan is het écht een temperamentvol dier wat besluit, schijt aan jou, maar ik ben hier wèg, want die daar aankomt, die gaat me vast dood maken.....
We zijn gekeerd, ze was even niet meer voor rede vatbaar. 25 meter verder was het over en was ze weer haarzelf. Het hoeft ook allemaal niet in 1 keer.
Over 2 weken gaat ze terug naar haar baasje. 8 augustus komt ze eerst de cursus bekappen volgen en zondag's ga ik haar uitleggen hoe dit op Alegra met alle gebruiksaanwijzingen toe te passen is en dan neemt ze haar mee naar Den helder.
Ik ben bang dat ik eerst diep na ga denken voor ik weer zo'n klus aanneem. Niet om het werk, want dat is altijd leuk, maar ik heb nu al last van het gezegde, scheiden doet lijden. Het is zo'n kanjer joh....

.