Voor wie nog weet waar het omgaat schrijf ik nog een stukkie over haar.
In de tijd dat ze bij mij is is haar echte karakter helemaal duidelijk geworden.
Alles stress heb ik weg getraind en eigenlijk heb ik de laatste maand door veel bbhh niet zoveel meer met haar gedaan.
Vanmiddag MOEST ik van mezelf met haar bezig zijn en ik besloot eens te zien hoe ze zich buiten zou gedragen.
Het was de eerste wandeling buiten samen dus had wist niet precies hoe ze zou reageren. Haar karakter kennende verwachtte ik dat het allemaal wel los zou lopen.
Het was allemaal, logisch, vreemd voor haar. Af en toe wat grote neusgaten en proesten, maar langsrijdende fietsers, motors auto's en vrachtwagens was geen probleem. We liepen langs een geweldige donkerbruine ruin, het leek me een Belgisch trekpaard maar dan met gitzwarte manen van een meter en een golvende dikke zware staart, ècht een prachtige kolos en Alegra vond dat blijkaar ook, want we moesten toch van nabij even kennismaken. Hij is de hele lengte van zijn wei met ons meegelopen. Het was wederkerig dus.
en toen ... kwamen we bij de koeien....
Christeneziele, wat zijn dat voor monsters joh. Dat moet de duvel op vier benen zijn....
En dan zo'n hoop duivels, ja maar dáár ga ik niet langs!
Ok, dan komt de click boven en wordt het tijd voor een serieus partijtje trainen. Echt dood eng vond ze die beesten. Grote ogen, neus wagenwijd open, niet meer vooruit te branden, stond ze daar.
Jammer dat ik er geen foto's van heb kunnen maken.
Stel je de situatie voor: een weg, links 100 koeien, dan even niets, dan een bruggetje met roodwit gestreepte waarschuwingsborden aan beide zijden , met vlak daarachter rechts weer zo'n 100 koeien.
De eerste partij koeien , zijn we met wat getrippel en geblaas en geklik voor het toch doorlopen, redelijk doorgekomen, de ontspanning van het even niets volgde , vooral omdat ze even gras mocht eten, het bruggetje lukte ook nog en de 100 koeien aan de andere kant van de weg was ook nog niet het probleem geweest, maar die éne, die éne koe die tegenover hen stond en luid brullend op haar af kwam was er teveel aan.
Tóen had ik even alle kennis en power nodig om haar bij me te houden.
En dan is het écht een temperamentvol dier wat besluit, schijt aan jou, maar ik ben hier wèg, want die daar aankomt, die gaat me vast dood maken.....
We zijn gekeerd, ze was even niet meer voor rede vatbaar. 25 meter verder was het over en was ze weer haarzelf. Het hoeft ook allemaal niet in 1 keer.
Over 2 weken gaat ze terug naar haar baasje. 8 augustus komt ze eerst de cursus bekappen volgen en zondag's ga ik haar uitleggen hoe dit op Alegra met alle gebruiksaanwijzingen toe te passen is en dan neemt ze haar mee naar Den helder.
Ik ben bang dat ik eerst diep na ga denken voor ik weer zo'n klus aanneem. Niet om het werk, want dat is altijd leuk, maar ik heb nu al last van het gezegde, scheiden doet lijden. Het is zo'n kanjer joh....

.

Piet schreef op dinsdag 28 juli 2009, 19:09:


Ja Piet.... en dan wil je er geen afstand meer van doen he???
Doet zeer.... ook al is ze niet van jou.

Ik kwam er van de week hier weer 1 tegen.... zwaar verwaarloosd.... en met een dikke droesbult die de DA en ik opengemaakt hebben. Kreeg z'n kaken door de zwelling niet meer van elkaar dus kon niet eten.

En ik dacht ook..... wat eeuwigzonde... dat jij geen aandacht krijgt, geen echt goed hooi, dat ze jouw prachtige staart met een hakbijl half afgekapt hebben, niemand jouw prachtige manen even borstelt.... en jou ook niet de aandacht geeft die je verdiend!
Ondanks alle pijn van het opensnijden en het spoelen... bleef dit prachtdier braaf staan, in de volle overtuiging dat ie geholpen werd.
En dat werd ie ook. Klapperbekkend van de ellende.....

Na om de 12 uur een forse AB injectie in z'n halstriangel... gaat het inmiddels weer wat beter met 'm. Maar we zijn er nog niet...

Soms.......

Wil schreef op woensdag 29 juli 2009, 0:43:


Dank u voor de troostende woorden lieve dames.
Alles sal reg kom.
Inmiddels is het wel de hartsvriendin van Shiny. Het was ontroerend te zien hoe ze elkaar begroeten na de wandeling van een paar uur.

Succes met dat paard Wil! Goed dat ie jou is tegengekomen!

Piet schreef op dinsdag 28 juli 2009, 19:09:


Scheiden doet lijden, dat is inderdaad zo. En het wordt er niet makkelijker op ook al weet je dat ze goed terecht komen. Maar na een tijdje verzacht de pijn en ga je weer verder. Net zoals ook zij weer verder zal gaan, Piet.

Piet schreef op dinsdag 28 juli 2009, 19:09:


kniperde knip

Sterkte met het komende afscheid. Lijkt mij verschrikkelijk, maar je hebt veel bereikt en paard en baasje verder geholpen. Hulde!