Christel Provaas schreef op maandag 8 februari 2010, 23:00:


Ik heb je hele tekst gelezen, Christel. Ik heb ook vooraf gezegd dat het niet persoonlijk was. Wat ik wel wil aangeven is dat veel mensen dingen roepen met als enige referentie: een gezond paard! Ingenioso is blind en daarnaast fysiek niet helemaal in orde. Dus berijden KAN een meerwaarde hebben (denk ik), maar in sommige gevallen richt je meer schade aan dan dat je goed doet. Dat is alles wat ik wilde zeggen. Beetje lullig om te zeggen, maar ik denk dat er hier maar weinig mensen zijn die ooit met een blind paard gewerkt of gereden hebben of zelfs maar hebben gezien. Nogmaals, niet persoonlijk, maar dan heb ik niet zoveel aan verslagen van wilde buitenritten of lezen hoe fijn het paard het vindt om met een ruiter op zijn rug te grazen. Hij is blind, dat betekent dat hij niet kan zien, dat hij struikelt als ik niet oplet ... dat betekent dat je er anders mee om moet gaan en ik sta open voor allerlei ideeën en adviezen, maar niet voor algemeenheden. Hij heeft systemen ontwikkeld, die moet je doorgronden en daar zit een logica in. Wijzig ik iets in zijn directe omgeving, dan is hij van slag. Dus zijn leefomgeving is niet aan wijzigingen onderhevig. Maar dat wil niet zeggen dat andere dingen in zijn directe omgeving buiten zijn leefomgeving (lees: veilige haven) niet kan veranderen (lees: grondwerk of whatever), alleen de manier waarop en hoe is voor mij nog niet helemaal helder. Snap je?

Anja Seijn schreef op maandag 8 februari 2010, 23:45:

jaja

lunatic schreef op maandag 8 februari 2010, 20:52:


Vind dit filmpje erg mooi! Veel mensen kunnen er misschien niet naar kijken.
Roofvogels hebben sowieso mijn interesse.
Ik vroeg me al af hoe snel de wolven dood zouden zijn.

En, beter als roofvogels continu op een loer houden en ze als publiekstrekker kunstjes laten vertonen!

Dank je!

Groetjes,

Wil

Anja Seijn schreef op dinsdag 9 februari 2010, 0:03:


Ik denk dat twee discussies wat door elkaar zijn gaan lopen: enerzijds over wat mogelijk en goed zou zijn voor Ingenioso en anderzijds een discussie of rijden voor paarden in het algemeen (voor gezonde paarden) altijd een verrijking is voor het paard zijn leven.

Michiel schreef "Elk paard maakt liever een wandeling met iemand op zijn rug dan er naast lopend (mits in beide situaties evenveel gegraasd mag worden)."

Ik ging daar op in en maakte van dat bericht een nieuwe draad, en ik denk dat Christel op dat bericht reageerde (dus over paarden rijden in het algemeen, of dat een verrijking is voor het paard). Ik heb niet zo'n handige titel voor die nieuwe forumdraad gekozen (namelijk Training blind paard) en dat verklaart mogelijk een deel vd verwarring...

grt,
karen

Christel Provaas schreef :

Daar kan ook ik echt enorm van genieten, zo'n situatie en dat gevoel herken ik helemaal. Het is een WOW moment, bijna niet uit te leggen aan iemand die dat niet zelf heeft meegemaakt.
Of een paard daarvan ook geniet? Ja, sommige paarden wel, al dan niet nadat ze geléérd hebben om daarvan te kunnen genieten. En/of paarden die meer energie hebben dan ze thuis kwijt kunnen. Want hoe beter "thuis" is qua oppervlakte, afwisseling in landschap en de samenstelling van de kudde, hoe minder behoefte er zal zijn om met een ruiter op de rug te rennen.

Ik begin steeds meer te ontdekken hoe veel je kunt doen en kunt bereiken náást je paard in plaats van er op. Vrijheidsdressuur doe ik al jaren, maar tot voor kort meestal binnen de veiligheid én de beperkingen van een afgesloten ruimte; dus in de wei, rijbak e.d. Sinds kort ga ik vaker wandelend op pad met m'n paard, waarbij m'n paard, zo veel als dat veilig kan, losloopt. Voor mij is dit een nieuwe vorm van genieten van het samenzijn en de samenwerking met m'n paard. We doen "doe mij na"-spelletjes, gaan van dichtbij bekijken wat Fálki graag van dichtbij wil bekijken (dat blijken veel dingen te zijn!), we rennen korte stukjes, spelen bergje op/bergje af bij heuvels/hellingen die zich daarvoor lenen, houden even pauze als ik uit wil blazen en/of als Fálki iets byzonder lekkers eetbaars heeft gevonden, ...

Fálki vindt dit wandelen duidelijk leuker dan rijden. Hij loopt voortdurend te genieten en is geen moment nerveus. Als ik hem rij loopt hij soms te genieten, maar er zijn elke rit ook momenten dat hij nerveus is. Hoeveel genieten versus hoeveel nerveuze spanning, dat verschilt per rit en per periode.

Fálki en ik hadden al een heel goede band, maar onze band verdiept zich opnieuw en verder sinds we wandelen. Ik denk dat dat komt doordat:
* alle negatieve associaties die Fálki van vroeger uit had met "gereden worden" helemaal weg zijn bij "wandelen". Van vroeger uit (vorige eigenaren) weet ik dat hij veel negatieve ervaringen heeft gehad met gereden worden, maar ik weet dat er ook in de jaren sinds hij bij mij is situaties zijn geweest waarin hij het maar niks vond om gereden te worden. Ik heb zelf als ruiter fouten gemaakt, maar de allergrootste fout - achteraf bezien - was mijn beslissing om Fálki een aantal malen door iemand anders te laten rijden. Ik deed dat toen omdat ik dacht dat dat in zijn belang was. Kon hij lekker blijven lopen en zich uitleven, dacht ik - ik kon hem dat op dat moment zelf niet bieden vanwege gezondheidsproblemen. Dat is erg fout gelopen, en Fálki is dat nog steeds niet helemaal te boven.
* ik kan als ik er naast loop ipv erop zit véél beter zien wat Fálki wil, hoe hij zich voelt etc. Ik zie het meest aan zijn ogen en zijn mond (in combinatie met de rest van zijn lichaamstaal). Juist de ogen en mond zie ik niet goed als ik er op zit. Nu ik het wél zie kan ik op ieder klein signaaltje inspelen. Het is voor mij zó duidelijk hoezeer Fálki dat waardeert! Hij bloeit helemaal open, als het ware. Mede daardoor heb ik tot nu toe elke wandeling wel één of meer WOW-momenten, voor mij van dezelfde kwaliteit als zo'n WOW-moment wanneer je met je paard aan het racen bent en je elkaar zo goed aanvoelt dat bewuste hulpen nauwelijks meer nodig zijn. Fálki is een gesloten, onzeker en gevoelig paard; dus voor mij is elke keer dat hij zich nóg meer open stelt en hij volkomen relaxed nóg meer vertrouwt op mij, een WOW moment.


Daar ben ik het dus niet mee eens, dat dat niet bereikt en beleefd kan worden met andere dingen dan rijden. Althans, voor MIJ geldt dat niet.
Misschien geldt het voor jou wel, dat kan. Niks mis mee, maar zowel mijn ervaringen als die van jou kunnen nmm niet worden gegeneraliseerd naar elk mens, en/of elk paard.


bewegingsdier paard... ik weet het zo net nog niet. Ik zie de meeste paarden die in een groep lopen zelden over een lange afstand racen (een groep zonder mensen er op, bedoel ik). Ze leven zich wel uit in spel, waarbij *korte stukjes* racen zeker voor komt. Mijn indruk is dat voor de meeste paarden die 24/7 buiten lopen 2 - 3 minuten rennen al veel is. Rennen uit vrije wil, puur omdat ze dat leuk vinden, bedoel ik. Paarden die veelal opgesloten staan en dan ineens de ruimte krijgen in een wei, dat is natuurlijk een ander verhaal.

Verder zie ik grote verschillen tussen individuele paarden. Sommige paarden spelen en rennen relatief wél veel, andere paarden zelden. Fálki rent uit zichzelf af en toe een kort sprintje (100 tot 200 meter), met een paar grote bokken. Ik heb een groot deel van de dag zicht op onze paarden en als ze gaan rennen dan hoor ik dat (en kijk meteen wie en wat...). Verder speelt hij regelmatig met Joris, onze Shetlander, maar dat is "vrij worstelen", niet rennen.

Al met al geloof ik zeker dat er paarden zijn die er echt van genieten om samen met hun mens (ruiter) te rennen.
Maar ik geloof ook dat dat niet voor élk paard geldt.
En ik geloof dus NIET dat je een paard *per definitie* tekort doet als je hem geen gelegenheid (meer) geeft om met een ruiter op z'n rug te racen.

Ook dressuurmatig gereden worden is nmm niet per definitie een verrijking van een paardenleven. Waarom zou dat zo zijn? Vanwege rechtrichten en daarna oprichten?
Honden lopen ook scheef, die worden niet rechtgericht en dat is ook niet nodig. Wél hebben ze voldoende beweging en "mentale uitdaging" nodig (paarden ook).

Scheve paarden hoeven nmm ook niet te worden rechtgericht (medische uitzonderingen daargelaten), ténzij ze een ruiter moeten dragen. Als ze beweging krijgen zonder onnatuurlijke ballast zie ik niet in waarom ze zouden moeten worden rechtgericht. Tenzij er een medische noodzaak is. Maar bij "medische noodzaak" kunnen al die oefeningen ook worden uitgevoerd met een mens ernaast of erachter, in plaats van er op! En zo'n medische noodzaak komt bijna altijd voort uit... (verkeerd) bereden/belast zijn.

Toch denk ik wel dat ik Fálki weer ga rijden (naast andere dingen met hem blijven doen), als ik denk dat dat voor wat betreft mijn gezondheid weer verantwoord gaat én onze vetrouwensband tijdens rijden weer minstens net zo goed is als een tijd geleden. Na de perikelen met een andere ruiter op zijn rug is het vertrouwen tijdens rijden nog niet terug op ons oude niveau - hoewel ik moet zeggen dat er kort vóór die andere ruiter ook al wat verlies van vertrouwen was tussen Fálki en mij. Over het waarom daarvan heb ik wel een idee maar weet het niet zeker, ik puzzel er nog op. Nu ja, dat gaat ook wel erg ver off topic, om daar nu op in te gaan.

Als ik Fálki weer ga rijden dan is dat omdat IK rijden zo heerlijk vind. En omdat IK het als een uitdaging zie zijn vertrouwen in mij als ruiter weer terug te winnen.
Best egoistisch, want ik weet bijna zeker dat als Fálki het kon en mocht zeggen, HIJ zou kiezen voor niet meer rijden (maar wel graag wandelen, mee naast de fiets, clickeren, e.d.). Nu ja, ik zie wel hoe het loopt en laat daarvan afhangen of ik hem weer ga rijden of niet...

(voor de laatste alinea zie volgend bericht ajb)....

(laatste alinea behorend bij voorgaand bericht)

Wat ik vooral wil zeggen met dit bericht is dat ik beslist niet geloof dat bereden worden voor elk paard een verrijking van zijn leven is. Dat ligt aan de eigenschappen van het individuele paard, en aan wat de rest van zijn leven al biedt om in zijn verlangens te voorzien. En natuurlijk spelen ook de eigenschappen en vaardigheden van de eigenaar/trainer/ruiter een grote rol.

Rijden is nmm toch voorál een mensenwens, en soms een gebrek aan mogelijkheden of de wil om op andere manieren tegemoet te komen aan de wensen van het paard. Een hond is ook een "bewegingsdier", en daar vinden (goede) eigenaren wél manieren om hun hond een kwalitatief heel goed leven te bieden - zonder te rijden...

grt,
Karen

Anja Seijn schreef op dinsdag 9 februari 2010, 0:03:


Ja ik snap. Het ging om de meerwaarde van het rijden in het algemeen, daar komt de verwarring denk ik vandaan.

Anja Seijn schreef op dinsdag 9 februari 2010, 0:03:


Maar het is wel acceptabel om hem in een trailer voor een uitje naar België te laten reizen? Wat is daar precies de meerwaarde van?

Karen Koomans schreef op dinsdag 9 februari 2010, 2:43:

Ik reager op enkele elementen, het hele bericht quoten kan niet, te lang.

Fysiek is het niet mogelijk om zover te komen als rijdend.
Elk 'spelletje' heeft zijn eigen meerwaarde, daar begon ik mee.
Fysiek is het onmogelijk om zo hard te gaan als rijdend.
De lol van hard gaan zit 'm niet in topsnelheid op een breed strand, maar behendig worden in geaccidenteerd terrein. Die behendigheid bereik je niet ernaast lopend.
Een paard dat veel (verschillende goede ervaringen) meemaakt, op veel verschillende plaatsen komt, zal meer zelfvertrouwen krijgen. Da's een mooi kado.
Als je erop zit voel je net zo goed hoe blij, nerveus of opgetogen hij is, zonder hem aan te kijken

En dat je paarden zoals Falki of Ingenioso met een verleden of handicap met beleid behandelt, lijkt me evident. (Hoewel Cadiz toen hij kwam ook een verkreukelde schijtlijster was en opgebloeid is tot evenwichtige terreinmachine).