Christel Provaas schreef :
> De meerwaarde van 'erop' is dat je samen hard kunt, iets wat je niet
> bereikt als je ernaast fietst of loopt. Ik kan je het gevoel amper
> beschrijven van op je paard door de slingersteile duinen scheuren,
> vertrouwend op zijn benen, zijn inzicht, zijn balans: ga maar en neem mij
> mee! Er verschijnt een helling of een scherpe bocht, jij denkt 't, en hij
> doet 't.
Daar kan ook ik echt enorm van genieten, zo'n situatie en dat gevoel herken ik helemaal. Het is een WOW moment, bijna niet uit te leggen aan iemand die dat niet zelf heeft meegemaakt.
Of een paard daarvan ook geniet? Ja, sommige paarden wel, al dan niet nadat ze geléérd hebben om daarvan te kunnen genieten. En/of paarden die meer energie hebben dan ze thuis kwijt kunnen. Want hoe beter "thuis" is qua oppervlakte, afwisseling in landschap en de samenstelling van de kudde, hoe minder behoefte er zal zijn om met een ruiter op de rug te rennen.
Ik begin steeds meer te ontdekken hoe veel je kunt doen en kunt bereiken náást je paard in plaats van er op. Vrijheidsdressuur doe ik al jaren, maar tot voor kort meestal binnen de veiligheid én de beperkingen van een afgesloten ruimte; dus in de wei, rijbak e.d. Sinds kort ga ik vaker wandelend op pad met m'n paard, waarbij m'n paard, zo veel als dat veilig kan, losloopt. Voor mij is dit een nieuwe vorm van genieten van het samenzijn en de samenwerking met m'n paard. We doen "doe mij na"-spelletjes, gaan van dichtbij bekijken wat Fálki graag van dichtbij wil bekijken (dat blijken veel dingen te zijn!), we rennen korte stukjes, spelen bergje op/bergje af bij heuvels/hellingen die zich daarvoor lenen, houden even pauze als ik uit wil blazen en/of als Fálki iets byzonder lekkers eetbaars heeft gevonden, ...
Fálki vindt dit wandelen duidelijk leuker dan rijden. Hij loopt voortdurend te genieten en is geen moment nerveus. Als ik hem rij loopt hij soms te genieten, maar er zijn elke rit ook momenten dat hij nerveus is. Hoeveel genieten versus hoeveel nerveuze spanning, dat verschilt per rit en per periode.
Fálki en ik hadden al een heel goede band, maar onze band verdiept zich opnieuw en verder sinds we wandelen. Ik denk dat dat komt doordat:
* alle negatieve associaties die Fálki van vroeger uit had met "gereden worden" helemaal weg zijn bij "wandelen". Van vroeger uit (vorige eigenaren) weet ik dat hij veel negatieve ervaringen heeft gehad met gereden worden, maar ik weet dat er ook in de jaren sinds hij bij mij is situaties zijn geweest waarin hij het maar niks vond om gereden te worden. Ik heb zelf als ruiter fouten gemaakt, maar de allergrootste fout - achteraf bezien - was mijn beslissing om Fálki een aantal malen door iemand anders te laten rijden. Ik deed dat toen omdat ik dacht dat dat in zijn belang was. Kon hij lekker blijven lopen en zich uitleven, dacht ik - ik kon hem dat op dat moment zelf niet bieden vanwege gezondheidsproblemen. Dat is erg fout gelopen, en Fálki is dat nog steeds niet helemaal te boven.
* ik kan als ik er naast loop ipv erop zit véél beter zien wat Fálki wil, hoe hij zich voelt etc. Ik zie het meest aan zijn ogen en zijn mond (in combinatie met de rest van zijn lichaamstaal). Juist de ogen en mond zie ik niet goed als ik er op zit. Nu ik het wél zie kan ik op ieder klein signaaltje inspelen. Het is voor mij zó duidelijk hoezeer Fálki dat waardeert! Hij bloeit helemaal open, als het ware. Mede daardoor heb ik tot nu toe elke wandeling wel één of meer WOW-momenten, voor mij van dezelfde kwaliteit als zo'n WOW-moment wanneer je met je paard aan het racen bent en je elkaar zo goed aanvoelt dat bewuste hulpen nauwelijks meer nodig zijn. Fálki is een gesloten, onzeker en gevoelig paard; dus voor mij is elke keer dat hij zich nóg meer open stelt en hij volkomen relaxed nóg meer vertrouwt op mij, een WOW moment.
> Er verschijnt een helling of een scherpe bocht, jij denkt 't, en hij
> doet 't.
> Dat geeft een flinke boost voor het onderling vertrouwen en de
> band, iets wat je met een van de andere 'spelletjes' niet bereikt.
Daar ben ik het dus niet mee eens, dat dat niet bereikt en beleefd kan worden met andere dingen dan rijden. Althans, voor MIJ geldt dat niet.
Misschien geldt het voor jou wel, dat kan. Niks mis mee, maar zowel mijn ervaringen als die van jou kunnen nmm niet worden gegeneraliseerd naar elk mens, en/of elk paard.
> bereik je weer andere dingen mee, is ook allemaal meerwaarde. Maar samen
> snelheid beleven, iets wat voor het bewegingsdier paard cruciaal is, is
> toch wel een prachtige uitbreiding op het spectrum.
> Nee ik promoot niet het scheuren over kronkelpaadjes met een blind paard.
bewegingsdier paard... ik weet het zo net nog niet. Ik zie de meeste paarden die in een groep lopen zelden over een lange afstand racen (een groep zonder mensen er op, bedoel ik). Ze leven zich wel uit in spel, waarbij *korte stukjes* racen zeker voor komt. Mijn indruk is dat voor de meeste paarden die 24/7 buiten lopen 2 - 3 minuten rennen al veel is. Rennen uit vrije wil, puur omdat ze dat leuk vinden, bedoel ik. Paarden die veelal opgesloten staan en dan ineens de ruimte krijgen in een wei, dat is natuurlijk een ander verhaal.
Verder zie ik grote verschillen tussen individuele paarden. Sommige paarden spelen en rennen relatief wél veel, andere paarden zelden. Fálki rent uit zichzelf af en toe een kort sprintje (100 tot 200 meter), met een paar grote bokken. Ik heb een groot deel van de dag zicht op onze paarden en als ze gaan rennen dan hoor ik dat (en kijk meteen wie en wat...). Verder speelt hij regelmatig met Joris, onze Shetlander, maar dat is "vrij worstelen", niet rennen.
Al met al geloof ik zeker dat er paarden zijn die er echt van genieten om samen met hun mens (ruiter) te rennen.
Maar ik geloof ook dat dat niet voor élk paard geldt.
En ik geloof dus NIET dat je een paard *per definitie* tekort doet als je hem geen gelegenheid (meer) geeft om met een ruiter op z'n rug te racen.
Ook dressuurmatig gereden worden is nmm niet per definitie een verrijking van een paardenleven. Waarom zou dat zo zijn? Vanwege rechtrichten en daarna oprichten?
Honden lopen ook scheef, die worden niet rechtgericht en dat is ook niet nodig. Wél hebben ze voldoende beweging en "mentale uitdaging" nodig (paarden ook).
Scheve paarden hoeven nmm ook niet te worden rechtgericht (medische uitzonderingen daargelaten), ténzij ze een ruiter moeten dragen. Als ze beweging krijgen zonder onnatuurlijke ballast zie ik niet in waarom ze zouden moeten worden rechtgericht. Tenzij er een medische noodzaak is. Maar bij "medische noodzaak" kunnen al die oefeningen ook worden uitgevoerd met een mens ernaast of erachter, in plaats van er op! En zo'n medische noodzaak komt bijna altijd voort uit... (verkeerd) bereden/belast zijn.
Toch denk ik wel dat ik Fálki weer ga rijden (naast andere dingen met hem blijven doen), als ik denk dat dat voor wat betreft mijn gezondheid weer verantwoord gaat én onze vetrouwensband tijdens rijden weer minstens net zo goed is als een tijd geleden. Na de perikelen met een andere ruiter op zijn rug is het vertrouwen tijdens rijden nog niet terug op ons oude niveau - hoewel ik moet zeggen dat er kort vóór die andere ruiter ook al wat verlies van vertrouwen was tussen Fálki en mij. Over het waarom daarvan heb ik wel een idee maar weet het niet zeker, ik puzzel er nog op. Nu ja, dat gaat ook wel erg ver off topic, om daar nu op in te gaan.
Als ik Fálki weer ga rijden dan is dat omdat IK rijden zo heerlijk vind. En omdat IK het als een uitdaging zie zijn vertrouwen in mij als ruiter weer terug te winnen.
Best egoistisch, want ik weet bijna zeker dat als Fálki het kon en mocht zeggen, HIJ zou kiezen voor niet meer rijden (maar wel graag wandelen, mee naast de fiets, clickeren, e.d.). Nu ja, ik zie wel hoe het loopt en laat daarvan afhangen of ik hem weer ga rijden of niet...
(voor de laatste alinea zie volgend bericht ajb)....
Warboel
