Wat een rotdiagnose zeg, verschrikkelijk gewoon.
Ik neem aan dat ze met een cameraatje heel de luchtwegen hebben afgespeurd in de kliniek?
Ik heb het met Player járen geleden ook voorgehad: hevige bloedneuzen en tussendoor druppels of kleine beetjes bloed uit haar neus.
Zij kreeg het vooral als ze zich "druk" maakte; als ze in een haar onbekende situatie was waar veel paarden aanwezig waren bijvoorbeeld.
De da gaf mij toen allerlei mogelijke oorzaken, waaronder ook inderdaad de mogelijkheid van een tumor. Ook een schimmel in de luchtzakken kan een oorzaak zijn.
Om één en ander vast te stellen hebben we de da dan met een camera via de neus haar luchtwegen en ook de luchtzakken laten bekijken.
In haar geval was er niets te zien en bleek het achteraf een tekort te zijn aan vitaminen (vit K zorgt voor een goede bloedstolling). ze stond toen op een dieet van alleen hooi (ik was geïnspireerd door PN ) maar blijkbaar bekwam haar dat totaal niet.
Wat ik wil zeggen, ik weet het eigenlijk niet
Het is een verschrikkelijke diagnose, ik zou misschien ook wel voor een second opinion gaan....ik weet het niet...zou wel zeker willen zijn dat er geen twijfel bestaat over de juistheid van deze diagnose
Heel veel sterkte....

sorry, had de foto's niet gezien toen ik vorige reactie schreef.
Bah, dit is echt shit.

Wat een vreselijke diagnose.
Waar zit het precies in/op het slijmvlies?


Weet je inmiddels meer van wat er uit de overleggen is gekomen?

Mijn paard heeft vanaf het begin dat ik haar had, ook last van bloedneuzen gehad.
De DA is twee keer met een slang naar binnen geweest en kon geen oorzaak ontdekken.

Verklaring die ik er zelf voor had, was haar gevoeligheid voor mugjes/vliegjes. Door al haar gebries knapten er dan wat bloedvaatjes en ontstond de bloedneus. Ook gewoon grazend in de wei.
Ik vond het altijd een vreselijk gezicht.
Inmiddels heeft ze alweer zo'n anderhalf jaar geen bloedneus meer gehad, dus het gaat nu goed.

De kliniek die de foto's heeft gemaakt, heeft gebeld met Utrecht. Daar overlegd men nog.
Cindy gaf mij een aantal adviezen waar ik nog eens verder zou kunnen vragen. Zij noemde ook de mogelijkheid van formol-injecties, wat Monique hier ook al noemde. Met diezelfde optie kwam mijn DA, na overleg met de Lingehoeve (hij had hen de endoscopie-opnamen gestuurd). Ik weet nog niets over slagingskansen e.d. (later vandaag belt de Lingehoeve mij terug). Jeetje, we hebben een strohalm!!!!

https://secure.vlsstore.com/Media/PublicationsArticle/PV_23_12_1094.pdf

in dit artikel alles op een rijtje + een toch vrij positieve samenvatting

He jakkes Angelique.
Wat zoon klein stom ding wel niet voorn ellende kan veroorzaken....
Ik hoop dat je nu weer wat hoop hebt gekregen , en dat het echt gaat aanslaan , wat voorn methode er ook gebruikt gaat worden.
Heel veel succes en sterkte de aankomende tijd!!

Gr Esther
Stokpaardjes zijn op stal gezette idealen.

joop schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 10:50:


Bedankt Letje!!
Ik loop al 2 dagen het net af te speuren, maar dit had ik nog niet gevonden (ben er misschien ook niet zo handig in als jij). Ik ga d'r, gewapend met woordenboek in duiken. Hopelijk houdt de inhoud van dit artikel er bij mij de moed in.

angelique hage schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 10:37:

Ik ga duimen voor jullie!

Ik duim mee.

Monique

angelique hage schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 10:37:


Go, Banjer, go!

Monique Meijer schreef op vrijdag 1 oktober 2010, 12:07:


Ik duim al jaren niet meer maar wens je heel veel succes met het zoeken naar een goede oplossing. En dat de strohalm naar een positieve oplossing mag lijden.

Wij hebben op onze wei een oude pony van 23 die dagelijks meerdere neusbloedingen heeft. Na inspanning, maar ook gewoon al grazend op de wei. Heeft hij al jaren, is naar gekeken, niets aan te doen. Beestje gewoon al jaren heel happy.

Ja, ik heb ook gelezen van paarden die er jaren mee geleefd hebben. Maar ook van paarden die binnen een dag doodgebloed zijn.
Als je naar Banjer in de wei kijkt: vrolijk, staat te hinneken en te showen. Niks aan te zien, behalve een druppeltje bloed aan z'n neus (dus geen rode snuit oid) en dat bv vandaag zelfs niet eens.

Maar ik weet ook dat een paard (als vluchtdier) geen pijn laat zien, dus in hoeverre heeft hij pijn?
Ik weet nu zeker dat hij pijn heeft: Begin juli had ik de overstap naar bitloos gemaakt, maar half augustus merkte ik dat hij telkens de teugels uit m'n handen trok en z'n eigen gang ging (t/m er echt vandoor gaan, want ik niet kende van hem). Hij was altijd wel een druktemaker, maar hij was uiteindelijk altijd terug te pakken.
Ik weet het aan het bitloos (in combinatie met wellicht mijn onvoldoende rijvaardigheid) en hing er dus maar weer een bit in. Maar het ging niet beter: elke keer verzet, scheef lopen en uiteindelijk zelfs steigeren (echt recht omhoog, dat had hij nog nooit gedaan). We zijn door zijn steeds heftiger wordende verzet zelfs samen gevallen tijdens de PTV op het NK TREC (bij de simpele oefening: recht achterwaarts lopen). Ik begon echt moedeloos te worden, begreep niet wat ik fout deed.
Ook bij het knuffelen merkte ik dat hij z'n kop wegtrok, dus ik begon zelfs te twijfelen aan mijn relatie met hem. Maar nu ik weet dat hij druk in die neus heeft (en dat de druk van zowel het bitloze als het bithoofdstel waarschijnlijk pijn veroorzaakt heeft en ook knuffelen gewoon niet fijn was) vallen ineens ook alle puzzelstukjes op z'n plaats.

Misschien heeft hij nu nog niet structureel pijn (alleen als er druk op komt), maar wanneer heeft hij altijd, dus 24/7, pijn? En wanneer vindt hij dat nog acceptabel? Hij kan het me niet zeggen! Maar het gaat wel om hem, niet om mij!
En als het gaat drukken op hersenen, is hij dan nog betrouwbaar? M'n kinderen kruipen nu gewoon onder hem door. En kan hij zich nog handhaven in de kudde (hij is nu de leider, maar de nieuwe merrie en hij zijn voorlopig nog water en vuur)? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet.

Als "ze" het leven dragelijk voor 'm kunnen maken (en ik dus zeker weet dat hij geen pijn heeft), en al zou ik nooit meer op 'm kunnen rijden, best. Natuurlijk ga ik liefst met Banjer de Veluwe rond en verder met TREC. Maar als dat niet meer kan en hij wel gelukkig en pijnvrij kan leven, dan is het ook goed. Dan mag hij hier lekker op de wei blijven (ik heb 3,5 ha, dus ik zou er wel heel wat meer kunnen hebben dan de 4 pony's die ik nu heb). En zoek ik een andere pony om op te rijden (al dan niet tijdelijk, want Zandora is nu 2 en zal dus over een paar jaar ook gereden kunnen worden). Er staan zo veel pony's te koop die een fijne plek zoeken, daar zit vast ook een New Forester bij die hier past.

Ik heb de afgelopen week de ogen uit m'n kop gejankt, ik had echt van die gezwollen kikker-ogen. Maar als de uitkomst echt is dat het beter voor Banjer is hem (op enig moment) te laten inslapen, dan zal dat ook gebeuren, hoe verdrietig ik daarom ook zal zijn. Ik laat hem niet lijden omdat ik bang ben voor m'n eigen verdriet. Maar de ellende is dat ik het allemaal nog niet weet, ik weet alleen dat niets doen geen optie is.

Woensdag-ochtend hebben we een afspraak ik de Lingehoeve. Dan hoop ik meer te weten, ook over slagingskansen van de te kiezen behandelmethode en over de residive-kans. Tot die tijd kan ik alleen maar hopen dat alles weer wordt zoals het was.

angelique hage schreef :


Na mijn diepgaande ervaring met Winner's dood kan ik je alleen maar zeggen dat je het wéét wanneer het zover is, dat je wéét of hij pijn heeft, of er nog levenslust/waardigheid/levenskwaliteit is. Je leest het in zijn ogen, in zijn houding, in zijn uitstraling. Zolang jij daar nog over twijfelt is alles nog OK genoeg. Geloof me maar. Als het dan eindelijk echt zover is ben ook jij er klaar voor om een volgende beslissing te nemen maar zo ver is het (hopelijk nog lang) niet.

Sterkte, ik begrijp nu steeds beter waar jij doorheen aan het gaan bent.

Pien

Spirithorses schreef op maandag 4 oktober 2010, 13:29:


Je weet het inderdaad wanneer het zover is, wanneer het niet meer kan. Indy was regelmatig erg slecht, echter ze gaf steeds aan dat ze toch verder wilde, dat het leven voor haar nog voldoende waarde had om door te gaan. Ik zag het in haar ogen, voelde het gewoon, maar toch twijfelde ik. Was het werkelijk Indy die aangaf dat het nog wel ging, was het niet stiekum ik zelf die haar niet kon/wilde missen?

Ik ben een tijdje erg bang geweest dat ik een verkeerde beslissing zou nemen, te vroeg, onnodig rekken, ed.. Toen het echter zover was, wist ik het gewoon zeker dat het moment aangebroken was. Ik voelde het gewoon, ik was heel rustig van binnen, heb het aanvaard, bijna met opluchting omdat aan jaren van onzekerheid en pijn een einde was gekomen. Ik gunde het haar zo erg dat ze geen pijn meer zou hebben, dat mijn eigen verdriet op dat moment op de achtergrond raakte. Ik was er op gefixeerd dat alles goed, op een waardige manier zou gebeuren, alleen Indy was op dat moment belangrijk.

Dat ik er op dat moment voor haar kon zijn, hielp me door de moeilijke tijd daarna.

Sterkte Angelique. Ik kan me voorstellen wat je doormaakt.

Monique