Wij hebben op onze wei een oude pony van 23 die dagelijks meerdere neusbloedingen heeft. Na inspanning, maar ook gewoon al grazend op de wei. Heeft hij al jaren, is naar gekeken, niets aan te doen. Beestje gewoon al jaren heel happy.

Ja, ik heb ook gelezen van paarden die er jaren mee geleefd hebben. Maar ook van paarden die binnen een dag doodgebloed zijn.
Als je naar Banjer in de wei kijkt: vrolijk, staat te hinneken en te showen. Niks aan te zien, behalve een druppeltje bloed aan z'n neus (dus geen rode snuit oid) en dat bv vandaag zelfs niet eens.

Maar ik weet ook dat een paard (als vluchtdier) geen pijn laat zien, dus in hoeverre heeft hij pijn?
Ik weet nu zeker dat hij pijn heeft: Begin juli had ik de overstap naar bitloos gemaakt, maar half augustus merkte ik dat hij telkens de teugels uit m'n handen trok en z'n eigen gang ging (t/m er echt vandoor gaan, want ik niet kende van hem). Hij was altijd wel een druktemaker, maar hij was uiteindelijk altijd terug te pakken.
Ik weet het aan het bitloos (in combinatie met wellicht mijn onvoldoende rijvaardigheid) en hing er dus maar weer een bit in. Maar het ging niet beter: elke keer verzet, scheef lopen en uiteindelijk zelfs steigeren (echt recht omhoog, dat had hij nog nooit gedaan). We zijn door zijn steeds heftiger wordende verzet zelfs samen gevallen tijdens de PTV op het NK TREC (bij de simpele oefening: recht achterwaarts lopen). Ik begon echt moedeloos te worden, begreep niet wat ik fout deed.
Ook bij het knuffelen merkte ik dat hij z'n kop wegtrok, dus ik begon zelfs te twijfelen aan mijn relatie met hem. Maar nu ik weet dat hij druk in die neus heeft (en dat de druk van zowel het bitloze als het bithoofdstel waarschijnlijk pijn veroorzaakt heeft en ook knuffelen gewoon niet fijn was) vallen ineens ook alle puzzelstukjes op z'n plaats.

Misschien heeft hij nu nog niet structureel pijn (alleen als er druk op komt), maar wanneer heeft hij altijd, dus 24/7, pijn? En wanneer vindt hij dat nog acceptabel? Hij kan het me niet zeggen! Maar het gaat wel om hem, niet om mij!
En als het gaat drukken op hersenen, is hij dan nog betrouwbaar? M'n kinderen kruipen nu gewoon onder hem door. En kan hij zich nog handhaven in de kudde (hij is nu de leider, maar de nieuwe merrie en hij zijn voorlopig nog water en vuur)? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet.

Als "ze" het leven dragelijk voor 'm kunnen maken (en ik dus zeker weet dat hij geen pijn heeft), en al zou ik nooit meer op 'm kunnen rijden, best. Natuurlijk ga ik liefst met Banjer de Veluwe rond en verder met TREC. Maar als dat niet meer kan en hij wel gelukkig en pijnvrij kan leven, dan is het ook goed. Dan mag hij hier lekker op de wei blijven (ik heb 3,5 ha, dus ik zou er wel heel wat meer kunnen hebben dan de 4 pony's die ik nu heb). En zoek ik een andere pony om op te rijden (al dan niet tijdelijk, want Zandora is nu 2 en zal dus over een paar jaar ook gereden kunnen worden). Er staan zo veel pony's te koop die een fijne plek zoeken, daar zit vast ook een New Forester bij die hier past.

Ik heb de afgelopen week de ogen uit m'n kop gejankt, ik had echt van die gezwollen kikker-ogen. Maar als de uitkomst echt is dat het beter voor Banjer is hem (op enig moment) te laten inslapen, dan zal dat ook gebeuren, hoe verdrietig ik daarom ook zal zijn. Ik laat hem niet lijden omdat ik bang ben voor m'n eigen verdriet. Maar de ellende is dat ik het allemaal nog niet weet, ik weet alleen dat niets doen geen optie is.

Woensdag-ochtend hebben we een afspraak ik de Lingehoeve. Dan hoop ik meer te weten, ook over slagingskansen van de te kiezen behandelmethode en over de residive-kans. Tot die tijd kan ik alleen maar hopen dat alles weer wordt zoals het was.

angelique hage schreef :


Na mijn diepgaande ervaring met Winner's dood kan ik je alleen maar zeggen dat je het wéét wanneer het zover is, dat je wéét of hij pijn heeft, of er nog levenslust/waardigheid/levenskwaliteit is. Je leest het in zijn ogen, in zijn houding, in zijn uitstraling. Zolang jij daar nog over twijfelt is alles nog OK genoeg. Geloof me maar. Als het dan eindelijk echt zover is ben ook jij er klaar voor om een volgende beslissing te nemen maar zo ver is het (hopelijk nog lang) niet.

Sterkte, ik begrijp nu steeds beter waar jij doorheen aan het gaan bent.

Pien

Spirithorses schreef op maandag 4 oktober 2010, 13:29:


Je weet het inderdaad wanneer het zover is, wanneer het niet meer kan. Indy was regelmatig erg slecht, echter ze gaf steeds aan dat ze toch verder wilde, dat het leven voor haar nog voldoende waarde had om door te gaan. Ik zag het in haar ogen, voelde het gewoon, maar toch twijfelde ik. Was het werkelijk Indy die aangaf dat het nog wel ging, was het niet stiekum ik zelf die haar niet kon/wilde missen?

Ik ben een tijdje erg bang geweest dat ik een verkeerde beslissing zou nemen, te vroeg, onnodig rekken, ed.. Toen het echter zover was, wist ik het gewoon zeker dat het moment aangebroken was. Ik voelde het gewoon, ik was heel rustig van binnen, heb het aanvaard, bijna met opluchting omdat aan jaren van onzekerheid en pijn een einde was gekomen. Ik gunde het haar zo erg dat ze geen pijn meer zou hebben, dat mijn eigen verdriet op dat moment op de achtergrond raakte. Ik was er op gefixeerd dat alles goed, op een waardige manier zou gebeuren, alleen Indy was op dat moment belangrijk.

Dat ik er op dat moment voor haar kon zijn, hielp me door de moeilijke tijd daarna.

Sterkte Angelique. Ik kan me voorstellen wat je doormaakt.

Monique