Marleen den Arend schreef op zondag, 10 juli 2005, 12:51:


Ideaal gezien weet een paard wat je wil zonder dat je een opdracht
gegeven hebt, zo niet gebruik ik stem en pas daarna teugels
en daarna pas mijn zit en been.


Het hoort bij gewone onbewuste lichaamstaal om te kijken
in de richting waarheen je wilt. Ik volg echter geen dressuur
en op een buitenrit kijkt het paard en ik ook alle kanten op.
We volgen elkaar, of ik volg het paard in zijn belangstelling.
Al die normale lichaamstaal betekend niet, en mag niet
betekenen dat mijn paard elke blik opvat als afslaan.

Dus vandaar de teugelvoering als duidelijk signaal.
Het heeft niets te maken met of een paard stuurt met zijn achterkant.
Het is gewoon een communicatief signaal, een gesproken woord
kan het ook zijn en dan vervalt helemaal of een paard draait met
zijn achterkant. Natuurlijk lijkt het heel mooi als tijdens dressuur
in 1 lichte verdraaiing zowel been, hand en hoofd tezamen één
licht signaal afgeven. Op een gewone buitenrit heb je hier echter
helemaal niets aan, als je takken moet ontwijken, de molshopen moet
ontwijken naar links en rechts moet kijken bij het oversteken,
je het verkeer achter je moet opmerken of een dijkje op en af draaft.
Dan is een signaal aan de doorhangende teugel wel zo duidelijk.


Het grote verschil ligt erin, dat een paard al doet wat je bedoeld,
zonder dat je daartoe een opdracht gegeven hebt. Terug kijkend kun
je dan wel terug vinden welke lichaamstaal je paard gelezen heeft.
Die lichaamstaal is echter weer zo subtiel dat de echte geleefde
intentie de doorslag gegeven heeft. Honderd maal kun je die zelfde
lichaamstaal hebben, zonder die intentie tot werkelijke actie.
En dan hoop ik dat mijn paard niet telkens reageert )

Michiel

Michiel schreef op zondag, 10 juli 2005, 13:54:

Dat snap ik. Al wil dat niet zeggen dat je daar dan maar een standaard van moet maken. Het voelt een beetje als 'bij gebrek aan beter' dus als ik het te druk heb om alles volgens de eigenlijke bedoeling te doen, werkt dat signaal aan de teugel ook heel goed.
Ik wil uiteraard niet zeggen dat het signaal aan de teugel verkeerd is. Wel dat het feit dat het misschien tijdens een buitenrit heel praktisch is, niet betekent dat het ideaal gesproken de voorkeur geniet (lijkt mij). Je blijft toch streven naar het meest subtiele ipv direct dat signaal aan de teugel.


Yep, maar dan hebben we het in principe toch over hetzelfde. Subtiele, doch sprekende lichaamstaal geboren uit een gedachte of wens, waardoor je paard direct begrijpt wat je bedoelt. Alleen lijkt het alsof jij die lichaamstaal veel vanzelfsprekender ervaart dan ik. Ik moet er echt moeite voor doen en er dus ook op letten dat mijn wens in overeenstemming is met mijn lichaamstaal. Dat is waarschijnlijk ook zo de reden dat ik dat ik er zo op 'hamer'. (voor jou ook een lachende smilie, ik weet niet waar ik die vandaan moet toveren.)

Groeten, Marleen

Helaas vandaag een paard wel erg hard geslagen, en de vraag blijft hoe hadden we het anders kunnen of moeten doen. Het zit me dwars dat we echt de gloeiende pook gebruikt hebben. De bel ging, ( gelukkig hoorde iemand de bel, ik ben doof door twee ontstoken oren, en er waren mensen op bezoek, die hoorden de bel wel godzijdank) Kinderen kwamen vragen of de paarden in het natuurgebied van ons zijn, want er lag er een in het water. Het was een van de grote paarden van onze buren, de buren waren weg.
Ik dus rennen, iedereen rennen, halster vinden longeerlijnn vinden enz. Trekker er bij gevraagd mocht het nodig zijn. Het grote paard bleef maar zwemmen, en geen halster om, met de brandweer het bootje in, ( even onofficieel gejat, met dank aan de eigenaar van het bootje, die merkt het nooit denk ik) Maar het paard bleef maar zwemmen, en ging echt harder dan bootje, mijn vriendin het water in, maar iedere keer als ze in de buurt was, paard weg. Steeds zwemmen. Vriend het water in, uiteindelijk toch halster om kunnen doen, al zwemmende, maar paard werd zo moe, liet gewoon kop hangen. Iedere keer weer naar de kant zodat ie uit kon rusten, maar hij kwam er niet op. Drassige bodem, benen die ie nergens neer kon zetten. En steeds in paniek ging ie weer zwemmen. Veel publiek stond te huilen. Een trekker hadden we kunnen halen als het nog langer duurde, met risico dat we nek braken, en zijn grote vriend was ook al aan het stressen die moesten we ook op de wal zien te houden, te pakken was ie niet meer.
Na een uur zwemmen hebben we hem uiteindelijk op een plek gekregen waar ie zijn voorbenen op de kant kreeg, maar hij was te moe om de kant op te gaan. De benen hebben we met man en macht op de wal gekregen, de lijnen weer voor de zoveelste keer achter zijn kont, en met man en macht getrokken, en hem echt keihard geslagen met de zweep. Wat een klotegevoel, iets wat je nooit doet, wat je niet wilt doen, maar uiteindelijk bleef ie wel wakker en vond de kracht om de kant op te komen. Paard is godzijdank helemaal heel, heeft wel wat wondjes, maar is allemaal verzorgd. Maar hoe hadden we het anders kunnen doen? Het slaan zit me zo dwars, ik heb geen idee hoe we hem op een andere manier bij de les moesten houden. Die kop naar beneden was echt eng. Hij verzoop zichzelf gewoon als we hem niet zo geslagen hadden. Ik was al ziek, maar hier ben ik dus ook ziek van. Was erg blij dat mijn vriendin zo doortastend was, en zelfs in het water op zijn rug ging zwemmen om het halster om te krijgen en de lijnen vast kon maken.

groeten Esther, die echt zich afvraagt of we het anders hadden kunnen doen.

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:


Lieve Esther, je hebt het enige juiste gedaan! Dank zij jullie leeft hij nog terwijl hij al bijna de moed had opgegeven. Kop op en wees trots op jezelf en geef hem morgen een paar lekkere appeltjes en fluister in z'n oor dat het je spijt. Hij vergeeft het je vast!

Groetjes, veel sterkte en beterschap van Edith

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:

Neee, je had het echt niet anders kunnen doen.
Soms zijn er toestanden waar het doel de middelen heiligt! Dit was in levensbelang!!! Je mag trots op jezelf zijn, hij heeft het gered, Esther!
gr Caroline

Hallo hier weer een berichtje van mij :)

Heb een veulentje gekocht (helemaal happy)
Het is een shet veulentje en nogal eigenwijs hahaha
Maar nu is het probleem ze is nu 6 weken en ze heeft bij haar geboorte niet meteen een halster aangekregen .
Wat nu dus het probleem geeft om d,r te vangen .
Wil er niet achteraan gaan rennen .

Dus iemand een goede vriendelijke manier om d,r te vangen ?

Vertrouwen winnen snap ik maar ja ze moet wel worden ontwormd en zo lukt dat dus niet en daar kan ik niet maanden mee wachten

alvast bedankt ! groet wendy

wendy roovers schreef op zondag, 10 juli 2005, 23:15:

Gefeliciteerd!

Is het dan nu al bij de moeder weg?

Met een kriebel en een beetje voer op het veulen wachten helpt goed (vooral als het iets ouder is). Zet de eerste keer een beetje voer op een afstandje en verklein deze telkens. Langzaam aan zul je merken dat je het veulen ook kunt kriebelen en aan raken met een halster en touw. Het halster om doen is dan een niet al te grote stap.
Mijn veulen was 4 maanden dat hij bij mij kwam. Hij was niet aan te raken, maar met 2 dagen kon ik hem overal kriebelen. Zo snel kan het gaan!

Vriendelijk is mijn manier wel, maar goed? niet iedereen zal het eens zijn met de methode waarbij je voer gebruikt. Maar ik zie het meer als iets om het paardje duidelijk te maken dat het prettig is om bij je te zijn. Na een tijdje gaat het niet meer om het voer maar om de aandacht!

Esther schreef op zondag, 10 juli 2005, 21:23:

Nou, zoals je het vertelt... veel keuze hadden jullie niet toch. Een enorm sterke prikkel is het enige wat volgens mij werkt om uit zo'n allerdiepst dieptepunt te komen waarop je het bijltje erbij neer dreigt te gooien.

Eerlijk gezegd kun je beter energie steken in het trots zijn op jezelf. Op jullie volhardendheid dit paard te redden. Met succes!!!

Geen onnodig schuldgevoel meid, je hebt precies het goede gedaan!
Marjolijn

wendy roovers schreef op zondag, 10 juli 2005, 23:15:


Ik mag aanemen dat dit veulen van 6 weken nog gezellig met moeders mee loopt?
Zie hier de functie van een stal....neem moeders mee naar binnen en zet haar in die stal...dikke kans dat veulen er plots naast staat?
Kan je meteen halstertje oefenen enzo....maar ook weer afdoen voor het naar buiten gaat nmm.
Een veulen kan rare dingen doen en dan lijkt me zon ding nogal gevaarlijk.
ik zou het zelf nog niet doen maar gewoon op deze manier het veulen mee lokken door moeders mee te nemen.
Voer kan je denk ik wel vergeten...t zal nog wel drinken bij moeders neem ik aan?
Gewoon in de wei gaan zitten en wachten dat het naar je toe komt, zal niet lang duren...ze zijn meestal erg nieuwschierig.... om zo het vertrouwen te krijgen is ook een manier om er niet achter aan te moeten rennen, dat ga jij niet winnen en lijkt me niet echt goed voor het vertrouwensbandje...het veulen is de prooi weet je nog? en jij bent de jager!
Succes

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. Nick

Nick Altena schreef op maandag, 11 juli 2005, 0:36:


Enige onduidelijkheid over mijn schrijven heb ik gemerkt....
Het halster zou ik nu dus voorlopig helemaal vergeten....daar is dit beestje nog lang niet aan toe.
Ik bedoelde dus niet dat je meteen de eerste keer dat je het mee neemt ook dat halster al om moet gaan doen.
In de stal contact zien te krijgen als dat in de wei niet lukt...kriebelen en dat soort dingen, vertrouwen zien te krijgen van het beestje.

Als dat eenmaal zo ver is dan kan je het bij een van de volgende keren uitbreiden door voetjes te leren geven enz., met van alles aanraken zoals dat halstertje en pas dan , als dat allemaal goed gaat eens zien of je dat ding om kan krijgen zonder paniek....
Nu gaat je dat niet lukken dus!Daar gaat echt wel een hele poos over heen.

Overigens lijkt me voer (biks) voor een paardje van deze leeftijd gevaarlijk, zou ik niet geven dus! Die darmen zijn daar nog lang niet op ingesteld lijkt me.

Hoop dat ik me zo duidelijker heb uitgedrukt.

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. Nick

Gisteren bij Pien en Jack in Kanne op bezoek geweest, om als collega cursusleider de natuurlijk bekappen cursus mee te maken. Kanne ligt net onder Maastricht op Vlaams grondgebied.
Na een wat langere rit dan nodig was geweest als ik niet had staan snurken bij de benzinepomp ( ik vond eventjes dat er wel benzine in mijn dieselbus kon...anwb...leegpompen en dan nog een keer tanken ) was ik er ruim op tijd geweest.
Hoewel de cursus op precies dezelfde manier wordt gegeven als bij Frans en Ilona zijn er altijd dingetjes die je dan weer opvallen. Al was het maar dat een ieder zijn eigen persoonlijkheid altijd meebrengt.
Pien en jack zijn een goede gastheer en vrouw. Het eten en drinken zijn tot in de puntjes verzorgd. Maar je hoort dan wel dat de voorbereidingen op de cursus een dag kosten, boodschappen doen, administratie, de antwoorden van de toets..... er gaat veel tijd in zitten.
Maar de beloning is altijd dat de cursisten enthousiast over het geleerde naar huis gaan, terwijl ze in het begin van de dag toch vol vragen en twijfels zitten. De mogelijkheid om s'middags in de praktijk, de behandelde theorie te oefenen laat je beseffen dat je dit werk zelf kunt doen.
Pien en Jack wonen in een schitterend oud mergel huis uit 1830. Met mooie hoge bewerkte plafonds, de vloeren belegd met antieke tegels en een joekel van een kelder eronder. Daar kun je nogal een flesje opbergen en volgens mij ook je eigen champignons kweken :) Voor een zeeuws-Vlaming wonen ze midden in de bergen, met als het ware een paar km verder "per ongeluk" een redelijk stuk "vals plat" waar de paarden lopen en waar hun bedrijf Spirithorses zich ontwikkeld. Het was ook leuk de paarden te zien, het veulentje "Spirit" met zijn aparte kleur en hier en daar een been op te tillen, om natuurlijk bekappen en slijtage door de harde ondergrond in de praktijk te zien brengen.
Ondanks de dure reis , toch een hele fijne dag gehad, met aan het eind alleen maar lachende gezichten van cursisten, het maakt dat ik nog veel meer zin krijg in mijn eerste zelfstandige cursusdag op 27 augustus.
Pien, Jack, bedankt voor het kijkje in de keuken, letterlijk en figuurlijk.
Piet

Nick Altena schreef op maandag, 11 juli 2005, 0:58:


Hi Wendy,

Gefeliciteerd met je aankoop!
Ik heb dit jaar ook weer 2 veulentjes in de wei lopen en mijn ervaring is dat de merrie veulentjes altijd iets schuwer zijn dan de hengstjes (in het begin).
Ook mijn tip is inderdaad besteed veel tijd bij het veulentje. Ik neem aan dat het veulentje nog bij de moeder loopt. Geef de moeder veel aandacht, ga wandelen, lekker poetsen etc. Het veulen loopt dan natuurlijk ook steeds in de buurt en ziet zo dat moeders je niet eng vindt dus worden ze zelf ook steeds nieuwschieriger. En geloof me als ze een keer het kriebelen ontdekt hebben zijn ze niet meer bij je weg te slaan! (die 2 can mij zijn net Horzels)

En doe het halstertje niet in een gevecht aan! dat werkt alleen maar tegen je, de volgende keer als ze het halstertje zien zijn ze weg!
Bij ons werkt het altijd heel goed als je ze eerst laat wennen aan het kriebelen, dan gaat er een achter het veulen staan om hem/haar op de kont te kriebelen (vinden ze altijd erg lekker!) en de ander doet het halstertje aan. Werkt bij ons altijd! en zonder gestribbel.

Veel succes
Lianne