Marleen den Arend schreef op zondag, 10 juli 2005, 12:51:


Ideaal gezien weet een paard wat je wil zonder dat je een opdracht
gegeven hebt, zo niet gebruik ik stem en pas daarna teugels
en daarna pas mijn zit en been.


Het hoort bij gewone onbewuste lichaamstaal om te kijken
in de richting waarheen je wilt. Ik volg echter geen dressuur
en op een buitenrit kijkt het paard en ik ook alle kanten op.
We volgen elkaar, of ik volg het paard in zijn belangstelling.
Al die normale lichaamstaal betekend niet, en mag niet
betekenen dat mijn paard elke blik opvat als afslaan.

Dus vandaar de teugelvoering als duidelijk signaal.
Het heeft niets te maken met of een paard stuurt met zijn achterkant.
Het is gewoon een communicatief signaal, een gesproken woord
kan het ook zijn en dan vervalt helemaal of een paard draait met
zijn achterkant. Natuurlijk lijkt het heel mooi als tijdens dressuur
in 1 lichte verdraaiing zowel been, hand en hoofd tezamen één
licht signaal afgeven. Op een gewone buitenrit heb je hier echter
helemaal niets aan, als je takken moet ontwijken, de molshopen moet
ontwijken naar links en rechts moet kijken bij het oversteken,
je het verkeer achter je moet opmerken of een dijkje op en af draaft.
Dan is een signaal aan de doorhangende teugel wel zo duidelijk.


Het grote verschil ligt erin, dat een paard al doet wat je bedoeld,
zonder dat je daartoe een opdracht gegeven hebt. Terug kijkend kun
je dan wel terug vinden welke lichaamstaal je paard gelezen heeft.
Die lichaamstaal is echter weer zo subtiel dat de echte geleefde
intentie de doorslag gegeven heeft. Honderd maal kun je die zelfde
lichaamstaal hebben, zonder die intentie tot werkelijke actie.
En dan hoop ik dat mijn paard niet telkens reageert )

Michiel

Michiel schreef op zondag, 10 juli 2005, 13:54:

Dat snap ik. Al wil dat niet zeggen dat je daar dan maar een standaard van moet maken. Het voelt een beetje als 'bij gebrek aan beter' dus als ik het te druk heb om alles volgens de eigenlijke bedoeling te doen, werkt dat signaal aan de teugel ook heel goed.
Ik wil uiteraard niet zeggen dat het signaal aan de teugel verkeerd is. Wel dat het feit dat het misschien tijdens een buitenrit heel praktisch is, niet betekent dat het ideaal gesproken de voorkeur geniet (lijkt mij). Je blijft toch streven naar het meest subtiele ipv direct dat signaal aan de teugel.


Yep, maar dan hebben we het in principe toch over hetzelfde. Subtiele, doch sprekende lichaamstaal geboren uit een gedachte of wens, waardoor je paard direct begrijpt wat je bedoelt. Alleen lijkt het alsof jij die lichaamstaal veel vanzelfsprekender ervaart dan ik. Ik moet er echt moeite voor doen en er dus ook op letten dat mijn wens in overeenstemming is met mijn lichaamstaal. Dat is waarschijnlijk ook zo de reden dat ik dat ik er zo op 'hamer'. (voor jou ook een lachende smilie, ik weet niet waar ik die vandaan moet toveren.)

Groeten, Marleen