Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:44:


Mijn opa was boer.
Hield zielsveel van zijn zwarte paard waar hij mee de schillen ophaalde.
Maar ik heb ook zijn grove handen bezig gezien.
In een boerenbedrijf was geen tijd voor "fijngevoeligheid".
Dat laat indruk achter......ook bij mij als kind toen.

Jij zei het als een geintje, maar inderdaad hij sloeg ook mijn grootmoeder over de bank heen.

Dus de andere dames hoeven niet eens beledigd te zijn over je woorden.
Het is in de praktijk als bewezen verklaard door mij.
Iets wat natuurlijk niet voor elke boer geldt.

Maar zo sprak ook deze week een boer tegen mij over een schepsel van God, terwijl hij naar een door hem geschoten hert wees.
Liefde is zijn stem voor het beest, maar hij ging ook de diepvries voor de winter in.
Het zijn tegenstrijdigheden die ik niet altijd kan rijmen.
Toch leven ze in andere mensen en hun handelingen.Ik heb het maar te accepteren.
Zo ook dat blijkbaar mensen het gebruik van een praam, bit,hoefijzers,enz. gerechtvaardigd vinden

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:28:


Even een, in mijn ogen, kleine onduidelijkheid rechtzetten.
In de ene zin zeg je: Bouw de druk niet op, in de volgende heb je het over toenemende druk.
Ga mee met je paard met de zelfde aanhoudende druk en beloon elke beweging in de richting die jij wilt door druk los te laten.
Dat je van dat moment ook nog een bridge kunt maken door er Yes bij te zeggen en nog eens extra te belonen maakt dat het nog sneller werkt. Natuurlijk moet je dan je paard de betekenis van een bridge geleerd hebben.

Nu reageer ik op het bijtverhaal van Esther.
Shiny heeft ook een poosje de neiging gehad me te willen bijten als hem iets niet aanstond.
Nou kan je dat fijn negeren en wachten tot het moment komt dat je niet meer met een blauwe arm thuiskomt en dan zeggen: "zo, dat heb ik hem toch maar fijn afgeleerd, hij doet het niet meer" Maar blauw kleurt zo slecht bij mijn roodharig type met wit velletje. Dus heb ik dat anders aangepakt.
Hij deed et voornamelijk vanuit het geniep, als ik naast hem stond was het hoofd draaien en hap in m'n arm. Dan is er maar 1 oplossing en dat is even adequaat timen als met de bridge voor iets goeds: "laat hem zijn neus stoten tegen je elleboog" Let enorm goed op wanneer die mond naar je toe komt en beweeg je elleboog er naar toe. Laat hem schrikken. Wordt niet boos, houd je gezicht neutraal, reageer verder niet, ga gewoon door waar je mee bezig was. Shiny vondt het nodig om het hierna nog 1 keer te proberen, daarna vond hij het bijtspelletje niet zo grappig meer en heeft het nooit meer gedaan.
Kont naar me toedraaien, als ik dat niet wil, want vaak vraag ik dat juist, zou ik negeren door een paar stappen weg te lopen en zijn aandacht te vragen voor een leuke oefening. Maar eerlijk gezegd met clikkeren ben ik dat nog nooit tegen gekomen. Een paard, zeker een niet afgestompt paard, wil samen leuke dingen, zoals voetje geven en wijken en volgen en noem maar op, allemaal fantastisch leuke spelletjes!
Piet

Sinds afgelopen maandag staan mijn paarden Tara en Finn samen met een bevriende ruin op een andere plek waar ze de hele winter buiten kunnen blijven.
Geweldig natuurlijk en ik ben er dan ook heel erg blij mee, alleen sinds ze daar staan ziet Tara het helemaal niet zitten om bij me te komen terwijl ze anders als ze me aan zag komen heel blij aan kwam draven!
Ik kan me voorstellen dat alles nog heel nieuw is en dat ze daardoor heel erg naar elkaar toetrekken, maar begin me nu wel een beetje een buitenstaander te voelen.
Gisteren waren we in de bak, wilde wat grondwerk doen, en ze wou alleen maar naar haar collega's, die op hun beurt ook als idioten aan het roepen waren dat ze echt niet zonder haar konden :))
Ben nadat ze uiteindelijk toch bij me kwam samen met haar het weiland ingegaan en daar veranderde ik in lucht!
Finn is nog helemaal groen, het probleem is dat zijn hoeven belachelijk lang zijn maar hij nog lang niet mak genoeg om ze aan te raken, nu Tara al zo heftig reageert laat ik hem ook nog maar ff begaan maar we moeten toch wel aan de slag.
Heeft iemand hier ervaring mee??
Yolanda

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Nou..... volgens mij verdraai je hier wat. Ik zie alleen het nut van een praam in als niets anders meer werkt. Opvoeding is natuurlijk het sleutelwoord, maar wat met paarden die uit angst gewoon niet mee willen/kunnen werken en blind zijn van angst? Dat ik een paar keer een praam moest gebruiken stond me natuurlijk tegen. Het heeft me dankzij gediplomeerde bullebakken die zich hoefsmid noemen twee jaar gekost dat ik mijn paard weer gewoon aan een paal vast kon binden zonder dat ze zich bijna ophing van angst. En een paard bekappen met gevaar voor eigen leven? Wie meldt zich vrijwillig? Niemand kon meer bij haar in de buurt komen. En voorbereiding en geduld? Geen probleem, zolang er maar niemand opduikt die iets met haar hoeven wil doen. Welke hoefsmid is bereid een hele zaterdag te besteden aan een paard? Niemand dus. Een paard wassen onder dwang met een praam vind ik te gek. Ik was mijn paard in het voorjaar en in het najaar, en dat is genoeg. Ze is er niet gek op, maar laat het over zich heen komen, ondersteund door wat worteltjes of appeltjes.
Er is een duidelijke grens, dat is de noodsituatie!
En dat wilde ik even rechtzetten.
Monique