Sinds afgelopen maandag staan mijn paarden Tara en Finn samen met een bevriende ruin op een andere plek waar ze de hele winter buiten kunnen blijven.
Geweldig natuurlijk en ik ben er dan ook heel erg blij mee, alleen sinds ze daar staan ziet Tara het helemaal niet zitten om bij me te komen terwijl ze anders als ze me aan zag komen heel blij aan kwam draven!
Ik kan me voorstellen dat alles nog heel nieuw is en dat ze daardoor heel erg naar elkaar toetrekken, maar begin me nu wel een beetje een buitenstaander te voelen.
Gisteren waren we in de bak, wilde wat grondwerk doen, en ze wou alleen maar naar haar collega's, die op hun beurt ook als idioten aan het roepen waren dat ze echt niet zonder haar konden :))
Ben nadat ze uiteindelijk toch bij me kwam samen met haar het weiland ingegaan en daar veranderde ik in lucht!
Finn is nog helemaal groen, het probleem is dat zijn hoeven belachelijk lang zijn maar hij nog lang niet mak genoeg om ze aan te raken, nu Tara al zo heftig reageert laat ik hem ook nog maar ff begaan maar we moeten toch wel aan de slag.
Heeft iemand hier ervaring mee??
Yolanda

Huertecilla schreef op vrijdag 14 oktober 2005, 13:17:


Nou..... volgens mij verdraai je hier wat. Ik zie alleen het nut van een praam in als niets anders meer werkt. Opvoeding is natuurlijk het sleutelwoord, maar wat met paarden die uit angst gewoon niet mee willen/kunnen werken en blind zijn van angst? Dat ik een paar keer een praam moest gebruiken stond me natuurlijk tegen. Het heeft me dankzij gediplomeerde bullebakken die zich hoefsmid noemen twee jaar gekost dat ik mijn paard weer gewoon aan een paal vast kon binden zonder dat ze zich bijna ophing van angst. En een paard bekappen met gevaar voor eigen leven? Wie meldt zich vrijwillig? Niemand kon meer bij haar in de buurt komen. En voorbereiding en geduld? Geen probleem, zolang er maar niemand opduikt die iets met haar hoeven wil doen. Welke hoefsmid is bereid een hele zaterdag te besteden aan een paard? Niemand dus. Een paard wassen onder dwang met een praam vind ik te gek. Ik was mijn paard in het voorjaar en in het najaar, en dat is genoeg. Ze is er niet gek op, maar laat het over zich heen komen, ondersteund door wat worteltjes of appeltjes.
Er is een duidelijke grens, dat is de noodsituatie!
En dat wilde ik even rechtzetten.
Monique