Ik ken mensen die van een kleine tik hun mama roepen en andere die tegen een harde stoot kunnen, het aangenaam vinden

Ben ervan overtuigd dat de pijngrens, beter: tolerantiegrens, bij elk paard verschillend is, maar die tolerantiegrens wil ik niet bereiken met mijn paard, ik wil er persé onder blijven. Maar, je moet ze wel weten liggen natuurlijk! Kan me best voorstellen dat heel wat mensen die niet weten te vinden; wees maar zeker dat het paard door zijn tolerantiegrens heen nog steeds 'normaal' gedrag vertoont. Mijn idee is dat verzet pas optreedt als we te hoog boven de grens gaan, of langdurig. Het gevaar is dat mensen de pijngrens zoeken (als ze daar al interesse in hebben!) door er steeds over te gaan en te onthouden waar het verkeerd liep. Ga in dat geval naar een muur en bonk je eigen hoofd ertegen dat je alweer de tolerantiegrens te boven bent gegaan.

Is natuurlijk heerlijke utopie de tolerantiegrens te ontdekken zonder in de buurt te komen...

Maar moeten we de tolerantiegrens wel kennen? Als we doen zoals Isabel zo mooi weet te beschrijven, en de zachtste middelen gebruiken om het paard iets te vragen, dan komen we toch niet in de buurt van de tolerantiegrens? Pas dan lijkt me een perfecte samenwerking te kunnen ontstaan. Alertheid en reactie op subtiele signalen van het paard, maar ook van de ruiter! Stop onmiddellijk met wat je doet als je paard zwiept met zijn staart. Het is onaangenaam of doet pijn. Doe het anders; vraag het anders; beloon het anders.

Als je paard vraagt 'doe zachtjes met me' moeten we het paard uiteraard niet gaan desensibiliseren. Maar als een paard vraagt 'doe maar lekker hard'; kunnen we hem dan niet met zachte hand bereiken en een wereld laten opengaan voor hem?

Zoals ik nu een stap gezet heb: Queenie reageerde heel goed op bit (over tolerantiegrens heen?!) kon met fluisterende signalen praten met haar, door de teugels heen. Maar ik wil dat ze naar me wilt luisteren omdat ze daar interesse in heeft, niet omdat ze het moét. Hoe krijg je een afgeleid kind in de klas terug met zijn aandacht bij de les? Niet door hem een lap te geven en te brullen 'luister'; maar door dingen te gaan vertellen die het kind interesseert!

Ben ik nu geheel buiten de kwestie aan het gaan; of heb ik als 2jarige ervaring met paarden, een naïef utopisch ireëel sprookjesidee hierover?
Of zit er toch iéts van in?
Verbeter mij maar ben zooo ontzettend leergierig
We kicken derop

Groetjes
Eva

Eva Saegerman schreef op vrijdag 16 juni 2006, 10:18:


Ik begrijp heel goed wat je bedoeling is , zo wil ik het ook doen!!!
Maar ik weet al dat ik dagelijks over die grens ga , en daar ben ik mij met sommige dingen ook bewust van. Nog lang niet met alles , en mijn uitdaging is om het met alles te zien , en de volgende stap is , het proberen te voorkomen...Blijkbaar heb ik wel nodig dat er over de grens van tolerantie heen gegaan word , anders begrijp ik mijn paard niet. Ik zet de paarden een voor een op stal[kan momenteel even niet anders] en de ander die dan even achterblijft geeft duidelijk aan dat ik te ver ben gegaan...

Ik probeer heel duidelijk door mezelf te vragen , wil ik dit? vind ik dit in het belang van het paard? Is het is het belang van het paard? Namkje is hengstig...moet ik nu echt haar hoeven doen? kan ik niet even wachten tot ze niet meer hengstig is....[ze kan dan soms erg moeilijk doen over hoeven geven]
Jij bent al een paar stapjes verder denk ik , ben jaloers!!!! Maar ik ga het ook leren hoor , ik kom eraan!!!!!!

Gr Esther