Nick Altena schreef op donderdag 15 juni 2006, 20:30:


Ja, mee akkoord , mischien verkeerd uit gelegd . Er van uit gaande dat elk paard even gevoelig is (alhoewel dat ik vind dat er verschillen zijn ) is het toch een feit dat de ene gerust een paardevlieg op zijn buik laat zitten terwijl de andere die er onmiddelijk aftrapt of zwiept Beide hebben die vlieg wel degelijk gevoelt maar bij de ene ligt de steek onder en bij de andere boven de "pijn" gevoeligheidsgrens . Wel iets gelijkaardigs bedoelde ik ook met ruiterhulpen/teugelhulpen.

Isabel van der Made schreef op donderdag 15 juni 2006, 20:13:

Je bent zo duidelijk als wat.
Ik denk dat bij de paarden die jij benoemt als paarden met een dode geest sowieso de hulpen niet goed geinstalleerd zijn. Dat klinkt weer wat mechanisch, zo bedoel ik het niet maar het maakt het wel duidelijk. Bij afgestompte paarden maar ook bij paarden die nooit concequent hebben geleerd om aan de hand al weg te stappen op een klak of stap en stil te staan op een ho of licht ophouden op het touw ook niet goed onder het zadel reageren op deze hulpen.

Test je paard maar eens aan de hand: gaat ie consequent weg op jou aanwijzing? Staat ie direct stil op jou ho?
Mijn paard had de neiging niet makkelijk stil te staan of halt te willen houden onder het zadel. Sinds ik daar nu en dan mee oefen aan de hand, en dan direct de reactie vraag die ik wil en dat consequent vasthoudt, staat ze nu onder het zadel veel beter stil. Al op een licht bekkenkantelen en direct.

jose schreef op donderdag 15 juni 2006, 22:27:


Ik denk dat sommige paarden ook gewoon geen zin meer hebben om nog iets anders van mensen te verwachten en alles maar over zich heen laten komen, vaak maak ik mee dat paarden dag in dag uit eigenlijk het zelfde leventje leiden, conseqent niet begrepen worden maar ook weer niet een echt rotleven hebben, de lichtjes verdwijnen dan langzamerhand uit de ogen. Je kan ze wel weer terug krijgen en dan is het genieten geblazen, krijgen ze weer lol in wat ze doen, vaak is soms aleen maar een krabbel omdat iets goed gaat voldoende om weer een sprankje terug te krijgen of die ruiter die eindelijk eens lekker gaat zitten.

Ik denk dat gevoeligheid haast beter vertaald kan worden in irritatiegrens, wannneer ga je ergens op reageren om het te veranderen.
Ina

En ja hoor! Het is gelukt! Maar niet zoals verwacht... veel beter nog!
Eerst beetje aan de hoefjes gewerkt en dan hups zadel der op, bitloos hoofdstel aangedaan en in de kleine (lees: controle tussen de oren ? ) weide rondgestapt. En zoals jullie ervaring ook was: het ging vanzelf! Queenie heeft welgeteld 2minuten gezocht naar hoe en wat ik nou weer aan het doen was, maar plots hàd ze het! Sturen geen enkel probleem en mijn vraagteken bij het stoppen kan nu een uitroepteken worden!
Stoppen ging beter dan met bit!!!
Ik moest denken aan stoppen, de teugels een heel klein beetje opnemen, en ze stond al stil: actief stil! Met bit had ik vaak idee dat Queenie eerst nog een of twee stappen moest zetten vooraleer ze echt stilstond, maar vandaag deed ze dan onmiddellijk!
Ben echt verwonderd van resultaat!
Omdat de wei te nat lag en pas bijgezaaid heb ik slechts enkele meters gedraven: haar hoofd helemaal ontspannen naar beneden en ook in draf stond ze meteen stil! Na 20min experimenteren ben ik afgestapt en nog beetje gevoetbald met haar, doet ze heel graag, wordt ze graag mee beloond.
Kijk er naar uit om dit weekend nog een keertje te rijden!

Ik lijk wel een super paard te hebben; ofwel een super combinatie

epona schreef op donderdag 15 juni 2006, 22:50:


gevoeligheid ? of verdoofdheid voor hulpen dwz. het "bewust"negeren van impulsen. Door overvloed ervan ?

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 16 juni 2006, 0:25:


Waarom altijd overvloed ervan? Dat is zo makkelijk om aan te nemen, ik denk eerder dat het juist een inconsequent en niet eenduidig toedienen ervan is.

Ik ken mensen die van een kleine tik hun mama roepen en andere die tegen een harde stoot kunnen, het aangenaam vinden

Ben ervan overtuigd dat de pijngrens, beter: tolerantiegrens, bij elk paard verschillend is, maar die tolerantiegrens wil ik niet bereiken met mijn paard, ik wil er persé onder blijven. Maar, je moet ze wel weten liggen natuurlijk! Kan me best voorstellen dat heel wat mensen die niet weten te vinden; wees maar zeker dat het paard door zijn tolerantiegrens heen nog steeds 'normaal' gedrag vertoont. Mijn idee is dat verzet pas optreedt als we te hoog boven de grens gaan, of langdurig. Het gevaar is dat mensen de pijngrens zoeken (als ze daar al interesse in hebben!) door er steeds over te gaan en te onthouden waar het verkeerd liep. Ga in dat geval naar een muur en bonk je eigen hoofd ertegen dat je alweer de tolerantiegrens te boven bent gegaan.

Is natuurlijk heerlijke utopie de tolerantiegrens te ontdekken zonder in de buurt te komen...

Maar moeten we de tolerantiegrens wel kennen? Als we doen zoals Isabel zo mooi weet te beschrijven, en de zachtste middelen gebruiken om het paard iets te vragen, dan komen we toch niet in de buurt van de tolerantiegrens? Pas dan lijkt me een perfecte samenwerking te kunnen ontstaan. Alertheid en reactie op subtiele signalen van het paard, maar ook van de ruiter! Stop onmiddellijk met wat je doet als je paard zwiept met zijn staart. Het is onaangenaam of doet pijn. Doe het anders; vraag het anders; beloon het anders.

Als je paard vraagt 'doe zachtjes met me' moeten we het paard uiteraard niet gaan desensibiliseren. Maar als een paard vraagt 'doe maar lekker hard'; kunnen we hem dan niet met zachte hand bereiken en een wereld laten opengaan voor hem?

Zoals ik nu een stap gezet heb: Queenie reageerde heel goed op bit (over tolerantiegrens heen?!) kon met fluisterende signalen praten met haar, door de teugels heen. Maar ik wil dat ze naar me wilt luisteren omdat ze daar interesse in heeft, niet omdat ze het moét. Hoe krijg je een afgeleid kind in de klas terug met zijn aandacht bij de les? Niet door hem een lap te geven en te brullen 'luister'; maar door dingen te gaan vertellen die het kind interesseert!

Ben ik nu geheel buiten de kwestie aan het gaan; of heb ik als 2jarige ervaring met paarden, een naïef utopisch ireëel sprookjesidee hierover?
Of zit er toch iéts van in?
Verbeter mij maar ben zooo ontzettend leergierig
We kicken derop

Groetjes
Eva

Eva Saegerman schreef op vrijdag 16 juni 2006, 10:18:


Ik begrijp heel goed wat je bedoeling is , zo wil ik het ook doen!!!
Maar ik weet al dat ik dagelijks over die grens ga , en daar ben ik mij met sommige dingen ook bewust van. Nog lang niet met alles , en mijn uitdaging is om het met alles te zien , en de volgende stap is , het proberen te voorkomen...Blijkbaar heb ik wel nodig dat er over de grens van tolerantie heen gegaan word , anders begrijp ik mijn paard niet. Ik zet de paarden een voor een op stal[kan momenteel even niet anders] en de ander die dan even achterblijft geeft duidelijk aan dat ik te ver ben gegaan...

Ik probeer heel duidelijk door mezelf te vragen , wil ik dit? vind ik dit in het belang van het paard? Is het is het belang van het paard? Namkje is hengstig...moet ik nu echt haar hoeven doen? kan ik niet even wachten tot ze niet meer hengstig is....[ze kan dan soms erg moeilijk doen over hoeven geven]
Jij bent al een paar stapjes verder denk ik , ben jaloers!!!! Maar ik ga het ook leren hoor , ik kom eraan!!!!!!

Gr Esther