e m kraak schreef op zondag 1 oktober 2006, 12:02:


Ik ben het niet eens met jou.
Ik ken wel paarden die het uit zichzelf doen.
Mijn paard bijvoorbeeld. Ik had nooit zelf met haar gesprongen. Maar vroeger toen ze nog jong was en op een pensionstal stond, liet ik haar soms lopen in de buitenpiste waar altijd wel een parcours stond opgesteld. Ze is dan ooit in een zotte bui voor zo'n hindernis terecht gekomen en met een noodsprong erover heen gegaan. Achteraf leek ze een beetje verbaasd en ging ze er nog eens over. Sinds toen nam ze vaak uit zichzelf een hindernisje mee als ik haar in die piste liet lopen.
En een vroegere verzorpony van mij, die deed het trouwens ook uit zichzelf. Dat paardje was wel altijd getraind als springpony, maar hij leek het wel leuk te vinden. (waarom zou hij het anders uit zichzelf in vrijheid doen?) En als we reden met die pony en we stapten hem uit aan een lange teugel, moest je altijd opletten dat je niet recht naar een hindernis reed, want hij durfde wel eens ongevraagd erover springen als hij een hindernis in het vizier kreeg. Maar aan die pony was het dus wel aangeleerd.

Dus waarom zou een hindernisje niet kunnen in zo'n racebaan?
Ik weet zeker dat mijn paard zoiets wel geapprecieerd zou hebben. En er zullen er wel meer zijn die een laag sprongetje wel leuk vinden.

groetjes
Ans

Beste allemaal,

Ik heb net een tijdje zitten zoeken in alle berichten op dit forum, maar heb toch nog wat vragen over hoe jullie je materiaal onderhouden. Mijn probleem zit 'm vooral in mijn renetten, of eigenlijk in de manier waarop ik deze slijp, denk ik.Toen ik mijn eigen NF pony nog bekapte ging dit altijd prima, haar hoeven waren niet al te hard (maar groeiden wel keihard) en de steunsels daar kwam ik zo doorheen, alsof ze echt zin hadden om los te laten. Bij het arabiertje van mijn vriendin werd dit echter al een probleem, zijn hoeven waren zo hard dat ik die steunsels niet makkelijk weg kreeg. En momenteel kom ik er helemaal niet meer doorheen.
Mijn eigen pony staat nu (tijdelijk) weer op ijzers (lang verhaal, ze is al anderhalf jaar kreupel -waarvan 14 maanden zonder ijzers- maar er kan maar geen oorzaak gevonden worden, druk bezig met allerlei kreupelheidsonderzoeken en röntgenfoto's, maar ze kon absoluut niet zonder ijzers op harde ondergrond draven, en dat was volgens de dierenartsen nodig voor de onderzoeken) dus ik kan niet bij haar checken of het bij haar hoeven nog wel gaat. Mijn natuurlijk bekapper komt niet meer bij mij dus aan hem kan ik het niet vragen. Hij heeft het me ooit voorgedaan maar kennelijk doe ik iets niet goed. In mijn map van Pete Ramey kan ik het ook niet vinden.
Hoe kun je nou het beste je renetten slijpen? Ik schaam me er enigszins voor dat ik dit nou moet vragen maar het lijkt me niet normaal dat ik de steunsels van dat arabiertje niet eens meer weg krijg, dus ik doe echt iets fout.

Gisteren werd ik gebeld door iemand die vroeg of ik eens naar de hoeven van haar shetje kon kijken en er meteen iets aan kon doen omdat er overal gaten en scheuren in zaten (ze waren veel te lang). Aanstaande vrijdag ga ik er heen dus ik wil uiteraard dat mijn renetten goed geslepen zijn als ik daar aankom. (Erg leuk trouwens, het is 'maar een shetje' maar toch weer iemand over de dam!)

Ans Jondral schreef op zondag 1 oktober 2006, 14:13:


misschien inderdaad een grindbak inbouwen, of een stuk plastic over de grond leggen (en een beetje vast ingraven), vlaggen ophangen e.d.
Ik heb zelf ook een koudbloed, die geef ik vaker op een dag een plukje hooi en staat op het moment in de bak, anders groeit hij ook helemaal dicht.

Saskia Kooger schreef op zondag 1 oktober 2006, 13:30:


Hoi Saskia,

Ik heb verschillende verhuizingen met mijn eigen paard en paarden van mijn vriendin meegemaakt. De eerste verhuizing van mijn eigen paard was 4 jaar geleden toen ik haar bij de manege weghaalde en naar een pensionstal bij mij in de buurt bracht. De omstandigheden op de manege waren zo slecht dat toen ze op de pensionstal voor het eerst in een box stond, ze er al niet eens meer uit wilde (op de manege stond ze in een kleine stand met haar hoofd aan een ketting aan de muur). Ze leek het geweldig te vinden, en elke keer als ik haar eruit haalde en los liet rende ze weer terug haar stal in, maar dit kan ook komen doordat het een angsthaas is en ze niets gewend was en haar box waarschijnlijk veiliger vond. Ondanks de sterk verbeterde omstandigheden en haar enorme opleving omdat ze nu eindelijk lekker buiten kwam in een paddock, was ze een lange tijd angstig. Ook omdat ze niet veel gewend was (op de manege was het van de stal naar de bak en weer terug en dat was het). Wat ik met haar gedaan heb is dag in dag uit (ook meteen de eerste dag al) het terrein verkennen. Ging natuurlijk gepaard met een hoop geblaas en gesnuif en protest, maar met een hoop geduld en lieve woordjes hebben we langzaam alle 'enge' dingen uitgebreid bekeken en besnuffeld. Dat is voor haar denk ik het belangrijkst geweest. De eerste dagen ben ik heel veel bij haar geweest, daarna heb ik haar lekker met rust gelaten om haar bij te laten komen. De verhuis-stress was toen snel over.

Binnen deze stal heb ik ook een keer van box moeten verhuizen. Ik stond naast een oude ruin, en er was een vrouw bij mij op stal die haar oude merrie graag naast die ruin wilde hebben omdat dat zulke goede maatjes waren (opa en oma noemden we ze). Mijn pony ging dus in haar box en die van haar in de mijne. Ik ben met haar mee de box in gegaan en heb haar daar eten gegeven en gepoetst en vanaf dat moment wist ze dat dat haar nieuwe plekje was. Ze liep er vanzelf in en ging nooit meer naar haar oude plekje. Alleen met haar nieuwe buren was ze minder blij. Veel getrap tegen de zijkanten van de box.
De oude merrie van die vrouw was helemaal niet meer te kalmeren, veel getrap tegen de wand en gegil naar haar 'maatje' en elke dag bezweet op stal. Na een week besloot de vrouw om toch maar weer terug te ruilen omdat het gedrag van haar merrie niet verminderde. Vanaf de minuut dat ze weer op haar oude plekkie stond as het over, de merrie was weer de rust zelve. En die van mij vond het ook weer prima. Een keer eten gegeven in haar oude box en het was weer helemaal haar plek.

Ik hoop dat dit voorbeelden zijn waar je iets mee kunt!

Sieta schreef op zondag 1 oktober 2006, 15:02:

Ja hier kan ik zeker wat mee. Dank je. Elke ervaring is waardevol voor mij. Ik hoop uiteindelijk uiteraard wat algemene zaken te kunnen onderscheiden in al die verschillende verhalen. Ik zou van jou nog graag willen weten hoe oud je paard was bij de verhuizing, het ras en volgens mij heb je een merrie? En ook of de hoeveelheid en het soort werk veranderde op haar nieuwe plek?

Saskia Kooger schreef op zondag 1 oktober 2006, 16:05:


De verhuizing was 1 mei en 15 mei werd ze 11, het is inderdaad een merrie, een new forest. Op de manege moest ze 6 dagen per week 2 tot 3 uur lopen, dressuur en 1 keer per week een springles. Zowel beginnerslessen als gevorderden. Maar het laatste half jaar was ze kreupel, eerst stond ze 24 uur in de stand en daarna stond ze een tijdje op het land (omdat ze naar de slacht zou gaan). Tussendoor is er wel af en toe geprobeerd of ze weer goed liep maar dit resulteerde in een hoop gesteiger en diverse ongelukken.
Toen ze bij mij kwam ben ik vrijwel meteen buiten met haar gaan wandelen (in het twiske, recreatiegebied bij amsterdam noord) en na 2 maanden wandelen was haar blessure hersteld en kon ik buitenritjes gaan maken. Deze buitenritjes duurden zo'n 1,5 tot 2 uur. Nog niet pittig in het begin vanwege haar pas net herstelde blessure (in het begin alleen stappen). Ook in de bak wat dressuur gaan doen (reed toen nog met bit) maar eigenlijk bestond dat alleen uit een beetje proberen haar weer 'zacht in de mond te maken' en weer normaal op mijn benen te laten reageren, dus geen hoog niveau, meer de basis. Rijden in de bak meestal een half uur tot een uurtje, flink verschil dus met de manege. Wel veel met haar bezig geweest maar vooral heel rustig aan en HEEL veel naar buiten. Ook na het werk in de bak vaak nog een korte buitenwandeling er achteraan.

Het enige nadelige verschil wat ik heb gemerkt:
De paarden op de manege mochten wel eens los in de rijbak, en dan stonden ze met zijn 20en in een bak van 20 bij 40 meter. Zonder problemen heeft ze daar altijd bij gekund. Op de pensionstal heeft ze de eerste twee jaar NIET bij andere paarden kunnen staan, zelfs niet in de wei! Ze bleef maar aanvallen (ook zonder reden, ze rende simpelweg helemaal naar de andere kant van het weiland om een paard een paar flinke trappen te geven en rende dan weer terug) en het bleef niet bij één trap. Ze verwonde ze echt. Bleef ze maar in een hoek drijven en trapte er flink op los. Een tijd aangekeken maar het werd niet minder. Dus altijd op een eigen strookje land gestaan. Nu, weer twee jaar later, gaat het pas weer goed en past ze goed in de groep.

Sieta schreef op zondag 1 oktober 2006, 14:43:


Bij het cursusboek "Natuurlijk Bekappen" hoort een dvd, waarop wordt voorgedaan hoe je je renetten moet slijpen. Dat is in tekst niet uit te leggen.
Vraag het anders je smid? Die doet het ook met zijn eigen gereedschap.

Marlies van Peyote schreef op zaterdag 30 september 2006, 10:50:


hai Markies,

via deze weg dan maar, (ik heb nog niet gezien na de aankoop) van harte
en heeeeeeeeeeeeeeeeel veel plezier met je prachtige meisje

Jacqueline

Marlies van Peyote schreef op zaterdag 30 september 2006, 10:50:


ik bedoel natuurlijk MarLies

Jacqueline

Christel Provaas schreef op zondag 1 oktober 2006, 16:39:


Mijn smit komt altijd precies op tijden dat ik op mijn stage zit (loop 32 uur stage en moet 1 dag de hele dag naar school) anders had dat handig geweest inderdaad.. En op stal en in de buurt kan ik het ook aan niemand vragen, niemand is hier zelf met natuurlijk bekappen bezig, alleen ik heb 3 paarden onder mijn hoede. Ik woon in het verkeerde deel van het land geloof ik... Anders alsnog maar die dvd bestellen..

wie heeft er nog een idee, doordat mijn paard vanaf dinsdagavond met schoenen loopt, krijgt ie nu verdikkingen wit zacht materiaal net onder de kroonrand. ook op de zijkanten van de hoef zitten witte bulten. ook de hoefballen krijgen het nu te verduren. hij kan nog niet zonder. de linkerschoen had ik vannacht al uit gedaan, ik zag daar ook al plekken komen. overdag doe ik die wel weer om. anders staat ie uit balans lijkt me. ik probeer straks nog een sok met een dikke laag watten erin. wie weet. ik had nu vetrap erom heen. nu net na de biotex heb ik maar een knieband om de hele hoef gedaan, en daarna weer de schoen aangetrokken.Wat ook shit is, dat ie altijd met zijn linkervoet naar voren graast en dus met zijn rechtervoet naar achter staat dus dan ontstaat er ook automatisch meer druk van de schoen op de kroonrand. t s nog allemaal heel, maar als ie nog zo kreupel zonder schoen loopt, moet ik toch wat gaan verzinnen. gister is de nb'r geweest, kon niets vinden, ook met een tang overal geknepen. geen reactie, ook niet bij t v'je. we lieten m nog even zonder schoenen lopen,na 2 stappen was t al mis. schoen aan, hij liep weer goed.

Over een paar maanden gaan we verhuizen met de paarden naar Noord Portugal, naar de provincie Minho. We gaan wonen aan de voet van de Serra de Cabreira. In dit gebergte komen de Garrano's voor, de bergponies van Noord Portugal. Het leuke is dat deze ponies daar ook gewoon in het wild lopen. Ze hebben wel een eigenaar en worden tegenwoordig ook gechipt, maar ze lopen er dus vrij rond en moeten zelf hun kostje bij elkaar scharrelen. Van de zomer kwamen we al een kudde van 3 merries met een veulen tegen en onlangs opnieuw een merrie met nog een heel jong veulen.

Vorige week heb ik samen met mijn dochter en een gids een prachtige tocht van een aantal uren in de Cabreira gemaakt. Ik zat op een 18 jarige Garranoruin, mijn dochter op een kruising Andalusier/Engels volbloed en de gids ook op een Garrano.

Gelukkig spreekt mijn dochter redelijk goed Portugees (ik helaas nog niet), want ik zat stikvol vragen over de verzorging, hoefonderhoud enz.
De paden in het gebergte zijn eigenlijk alleen geschikt voor 4w auto's en mountainbikes, vol gleuven, keien en erg ongelijk. Mijn Garrano en de cruzado hadden allebei ijzers onder, de garrano van de gids niet. De verklaring was dat de paarden met ijzers voor de wagen liepen of aan draverijen meededen en de merrie eigenlijk alleen met de toeristen wat werk deed en vorig jaar een veulen heeft gehad. In de winter staan de paarden van de gids binnen. Overigens blijven de "wilde"Garrano's wel het hele jaar buiten.
Natuurlijk heb ik even onder de voeten van de ijzerloze Garrano gekeken. De voeten hebben hoge hielen, zijn wat cilindervormig, mooi concaaf, maar de straal was heel smal (gesneden?), met losse flappen en lag diep, dus droeg niet mee. Er stond soms een klein randje kronkelig steunsel.
De halfwilde Garrano's laten zich jammer genoeg niet zo gemakkelijk bekijken. Maar in het wild zijn de hoeven minder cilindervormig, maar lijken ook niet zo laag op de hielen. Dat ga ik nog eens beter proberen te bekijken in de toekomst.
Het viel me op dat alle drie de paarden zeer trefzeker liepen, zich niet verstapten op het zeer ongelijke terrein, ook niet als we er over draafden en zelfs galoppeerden. Bij afdalingen gingen ze uit zichzelf in stap, dat hadden ze zo geleerd volgens de gids.

De paarden worden niet vriendelijk behandeld; op het dorpsfeest waren ook wedstrijden harddraven en galop met oa. Garrano's. Dat gaat met sporen (tot bloedens toe), zweep, stangen met lange scharen en kinkettingen en ijzers. Daar werd ik goed beroerd van. Hopelijk tref ik in de toekomst nog een geestverwant van PN.

Overigens daagde de gids me uit om mee te doen op het dorpsfeest met de wedstrijden. Ik hou helemaal niet van die stress heisa bij wedstrijden, maar wie weet komt het in dit geval nog zover, maar dan zonder ijzerwerk en andere martelwertuigen en met mijn bodywarmer (of liever Tshirt) van Paard Natuurlijk!

Groet,
Tineke