Karin schreef op woensdag 9 april 2014, 17:56:


Waar ik graag meer over wil weten is die geconditioneerde relaxtoestand en perceptie modificatie. Hoe doe je dat precies in praktijk? Ergens goede schrijverij erover te vinden? Welke diepe spieren worden gemasseerd en waarom? Ik heb er wat naar gezocht, hoe dat moet met die massage e.d. maar niets naar mijn zin bruikbaar gevonden. Ik vind dit een buitengewoon interessante ingang, vooral het argument: "het feit dat een dier heeft geleerd zijn emotie niet (meer) te uiten in de vorm van bepaald gedrag wil niet zeggen dat het onderliggende gevoel ook veranderd is. Perceptie modificatie doet dat wel". Dát is natuurlijk precies wat je voor je angstbijtertje nodig hebt!
Als we weer bij paarden terecht komen, zie ik analogie in een paard leren ontspannen door "hoofd laag" te klikkeren.

Enfin, dit kan nog een interessante draad worden, is het al!
En een hondentrainster die http://moniquebladder.nl/cms/wp-content/uploads/artikel-LosVast.pdf schrijft kan bij mij natuurlijk ook moeilijk meer stuk. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben, heb ik ook meermaals gedaan maar dan in relatie tot paarden, hier op PN. Fantastisch dat het wat meer begint door te dringen dat die vertekende, mismaakte dominantieverhalen lulkoek zijn.

e m kraak schreef op donderdag 10 april 2014, 1:57:


Monique kan bij mij helemaal niet meer stuk. Ze verricht echt heel goed werk op het gebied van kennisvergroting en verbeterde inzichten in de hondenwereld. Haar motto: verander de emotie, verander het gedrag is datgene wat wij in onze hele omgang met Oscar hebben doorgevoerd. En dat voelt echt heel goed, want je lost problemen echt op en je krijgt elke keer een betere band. In tegenstelling tot de gedrags-veranderende trainingen, dan heb je wel gewenst gedrag, maar verder kom je niet zo ver.

Effin, het ontspannen op commando doe ik ook met Oscar. Mogelijk dat met betere massagetechnieken, diepere spieren enz, een beter resultaat gehaald kan worden. Maar ik doe gewoon lekker een beetje aaien, strelen, wrijven enz, waarbij ik zachtjes tegen hem praat en diep uitadem. Werkt prima, ik krijg hem in de meeste gevallen binnen een paar minuten relaxt. Betere massagetechniek lijkt me wel heel interessant, maar mijn persoonlijke ervaring is, dat het niet eens nodig is.

Wieteke schreef op woensdag 9 april 2014, 22:09:


In feite wel. Maar dat doe je anders.

Als ik bijvoorbeeld onderweg een standbeeld tegen kom en Oscar schrikt zich daar het lazerus van (lollig joh, mensen die paardenstandbeelden neerzetten ), dan clicker ik hem er naar toe. Wat ik dan doe is: kijken = click beloning. Langer kijken = click beloning, stapje er naar toe = click beloning enz. Maar! de beloning krijgt de hond verder weg van het standbeeld. Dus de beloning geeft de hond de gelegenheid om afstand te nemen. Anders lok je hem met de beloning over zijn grens heen en dat werkt averechts.
Wat ook kan is dat je beloning het weggaan van het enge voorwerp is. Dan kom je alweer bij BAT training uit. Op het moment dat je hond het enge iets zo eng vindt, is de aller grootste beloning die er is om er bij weg te mogen. Omdraaien en weglopen dus. En door dat vertrouwen te geven, gaat de hond vanzelf steeds iets dichterbij durven komen.

Bij het toedienen van medicijnen is dat lastiger. Als ik een pipetje in zijn oor wil doen, moet het zijn gehoorgang in. Dan luistert nogal nauw en als je dat verkeerd doet omdat de hond zijn hoofd niet stil houdt, doet het zeer. Daarom hier de keus om vooraf keuze te geven, maar de uitvoering van de handeling bij mij te laten.
Ook is het zo dat het hele proces nu niet gaat om het verdienen van de beloning. Die beloning geef ik wel, want Oscar is heel voergericht en hij wordt er blij van. Maar het proces gaat om het vertrouwen. Zonder dat vertrouwen, was de beloning nooit motiverend genoeg om de handelingen toe te laten.

Aanvulling voor Egon: schrijverij over het onderwerp weet ik niet. Maar Monique heeft dat vast wel en via bridgeandtarget.nl/index.php?id=14" target=_blank>bridgeandtarget.nl/index.php?id=14" target=_blank>http://www.bridgeandtarget.nl/index.php?id=14 zou je het ook aan Gertruud Kaandorp kunnen vragen. Zij zit meer in de paarden, dus misschien weet zij ook meer gerelateerd aan paarden.

Een kleine update:

Training om te injecteren is klaar. Vorige week voor het laatst naar de dierenkliniek geweest om te oefenen. In september staat er een inenting op de planning. Dan gaan we dus voor het eerst "echt". Hoewel ik dat spannend vind (heel stom, maar toch), heb ik er ook alle vertrouwen in, want het gaat gewoon goed.

Wat doen we nu nog? Trainen dat anderen iets bij hem kunnen. Dat iets is vooralsnog alleen maar bewust aanraken. Momenteel kan hij op mijn aanwijzingen alle makkelijke lichaamsdelen aan mijn partner aanbieden en accepteert de makkelijke "medicijnen" als aangeraakt worden door een verbandje ed.
Zelf ben ik bezig hem te leren dat ik met een elektrische tandenborstel zijn tanden poets. Hij heeft een nogal smerig gebit en ik hoop met de elektrische tandenborstel dat schoner te krijgen. Ik mag hem bij zijn poot aanraken met de tandenborstel aan, en op 10 cm van zijn tanden komen. Of het me gaat lukken? Geen idee, maar we zijn al een heel eind gekomen en ik zie wel hoe ver ik kom.
We moeten ook nog met zijn oren aan de slag, want daar zit nog een best trauma op. Dat doe ik rustig, zo heel af en toe eens. En dat gaat langzaam beter, maar heeft nog wel tijd nodig.

Laatst had hij een wondje, welke ik heel ontspannen mocht wassen en zalven. Echt zo super, die ontspanning en het vertrouwen! Dat geeft me het gevoel dat we er zijn. Het maakt niet meer zoveel uit wat ik van hem wil, als ik deze manier gebruik, lukt het.

Netjes hoor, zouden meer mensen moeten doen!
De reactie van veel mensen dat het een hond is en je dus niets moet vragen is achterhaald. Als een hond in paniek raakt van iets kun je hem niet dwingen en leert hij helemaal niets, hij valt terug op zijn instinct.
Zelf heb ik nu 2 honden die gelukkig zonder trauma´s door het leven gaan, alleen met oud en nieuw heeft de jongste (5 jaar) heel veel last van de knallen. Ik doe wat iedereen zegt dat niet mag: Op de grond bij haar gaan zitten en masseren zolang ze bij me wilt wezen, als ze weg gaat laat ik haar gaan maar ze komt terug en zoekt steun. Ik ben de roedelleider en dus is het mijn taak om ervoor te zorgen dat ze geestelijk en lichamelijk in orde is.
Ik ben een zeeuwse dus per definitie dwars en koppig, als ik het gevoel heb dat iets werkt dan doe ik dat wat een ander er ook over zegt. Vaak is het een kwestie van logisch denken. Jij hebt met je hond bereikt dat hij jouw compleet vertrouwd, volgende stap is dat hij er ook op vertrouwd dat anderen die in jouw ogen goed zijn dat ook daadwerkelijk zijn.
Fijn dat je een dierenarts met geduld hebt.

jouw hond lijkt erg op onze hollandse herder senna. ( die er helaas niet meer is)
we hebben haar als pup gekocht bij een fokker die al vanalles met de pups ondernomen had. 3 keer geweest kijken en toen senna uitgezocht. maar toen we haar thuis hadden was ze bang van mensen. grommen en gillen zodra mensen haar wilden bekijken of aaien. zo'n pup hadden we nog nooit gehad. de eerste jaren hebben we heel veel met haar ondernomen en laten zien. daardoor ging het wel beter,maar ze bleef grommen naar vreemden. voor ons een lieve hond, maar wel onzeker. de hondencursus vond ze geweldig! werken voor en met mij was super. je hoefde maar 1 keer iets "uit te leggen" en ze snapte het. ze doorliep de hele g &g cursussen op haar sloffen.
bij de dierenarts was ze een ramp. ze blafte vanaf de parkeerplaats tot binnen. ze was zo druk en luidruchtig dat ons werd gevraagd haar in de auto te laten in het vervolg, want de assistentes konden de telefoontjes niet eens meer verstaan. bij de dierenarts moest ze een muilkorf om en ze schreeuwde moord en brand om alles.
nagels knippen of een teek verwijderen............. dat moest in het begin met 2 man en in de houdgreep. en dan durfde ze te snappen en happen. later na veel oefenen en wat meer rust van haar kant kon ik het alleen. ze heeft trouwens nooit geprobeerd echt te bijten naar ons. die rem had ze wel.
hoe ouder ze werd, hoe meer ze kon hebben. met een jaar of 7 werd ze zelfs vriendelijker naar mensen en kon bijna iedereen haar aanhalen. de dierenarts is nooit meer goed gekomen, maar gelukkig hoefde ze er zelden naar toe.
dit is nog maar de korte versie van alle problemen met haar. maar voor ons de ultieme werkhond die altijd luisterde uit het boekje.
zover ik heb gehoord is zij de enige uit haar nest die zo extreem is. op nestdagen de rest gezien en haar vader die helemaal een lieve ,blije guppy was.
senna is helaas maar 11 jaar geworden.
bij senna hadden, en hebben we nog een cattledog die we met 2 jaar als herplaatser hebben gekregen. veel meegemaakt en zo zenuwachtig maar zeer lief. met alle kennis van toen en nu hebben we die omgeturnd met clickeren. en dat doet wonderen. ze is toen in een maand of 3 , totaal veranderd in een zekerdere en blije hond. als ze nu terugvalt pakken we de clicker er weer bij en dan zie je haar weer veranderen.

Wat grappig dat dit topic weer naar boven komt! Ik heb even wat terug zitten lezen, ook voor mij goed.
Jammer genoeg is er sindsdien wel een en ander gebeurd. Oscar blijkt spondylose en LSI te hebben en staat sinds een ruim half jaar op een hele flinke dosering pijnstillers. Omdat we hem op de foto wilden, heb ik geprobeerd hem een injectie met het verdovende middel te geven en dat is niet gelukt. Mijn zenuwen en zijn pijn (daardoor nam zijn vertrouwen heel erg af) hebben roet in het eten gegooid. Sindsdien probeer ik het weer goed te krijgen, maar dit gaat bijzonder moeizaam. Onbedoeld heb ik zijn vertrouwen toch weer een deuk gegeven. Opvallend is wel dat dit alleen het injecteren betreft, alle andere handelingen kan ik nog precies zo goed, of inmiddels nog makkelijker uitvoeren.
Al met al maakt het feit dat we niets kunnen injecteren de behandeling nu ook heel lastig. We kunnen geen goede foto's maken en we kunnen ook geen bloedonderzoek doen om de effecten van de pijnstilling te monitoren. En de operatie die aangeraden werd is al helemaal geen optie.

Voordat de pijnstilling goed ingesteld was hebben we echt een rottijd met hem gehad. Toen de pijnstilling eenmaal op de rit was, kreeg hij een flinke maag/darm bloeding. Toen wisten we het even niet meer. Gelukkig knapte hij weer op en is hij al maanden redelijk stabiel met de pijnstilling en alle supplementen die hij krijgt. Zolang dat is maken we ons maar zo min mogelijk zorgen en genieten we van alle leuke momenten. We hebben een loopplank gemaakt om in en uit de auto te komen, de stoep voor de opstap bij de voordeur verhoogt, zijn slaaphok 2,5 keer zo groot gemaakt zodat hij hierin nog wat bewegen kan (los mag van ons ook, maar dan speelt de verlatingsangst op, dan is de ruimte hem te groot). Ik had een half jaar geleden niet durven hopen dat het nu weer zo goed zou gaan, dus we genieten er maar goed van!

Dat over de hond. Ik vind het leuk te lezen dat dit topic nog steeds mensen raakt!