Wat grappig dat dit topic weer naar boven komt! Ik heb even wat terug zitten lezen, ook voor mij goed.
Jammer genoeg is er sindsdien wel een en ander gebeurd. Oscar blijkt spondylose en LSI te hebben en staat sinds een ruim half jaar op een hele flinke dosering pijnstillers. Omdat we hem op de foto wilden, heb ik geprobeerd hem een injectie met het verdovende middel te geven en dat is niet gelukt. Mijn zenuwen en zijn pijn (daardoor nam zijn vertrouwen heel erg af) hebben roet in het eten gegooid. Sindsdien probeer ik het weer goed te krijgen, maar dit gaat bijzonder moeizaam. Onbedoeld heb ik zijn vertrouwen toch weer een deuk gegeven. Opvallend is wel dat dit alleen het injecteren betreft, alle andere handelingen kan ik nog precies zo goed, of inmiddels nog makkelijker uitvoeren.
Al met al maakt het feit dat we niets kunnen injecteren de behandeling nu ook heel lastig. We kunnen geen goede foto's maken en we kunnen ook geen bloedonderzoek doen om de effecten van de pijnstilling te monitoren. En de operatie die aangeraden werd is al helemaal geen optie.
Voordat de pijnstilling goed ingesteld was hebben we echt een rottijd met hem gehad. Toen de pijnstilling eenmaal op de rit was, kreeg hij een flinke maag/darm bloeding. Toen wisten we het even niet meer. Gelukkig knapte hij weer op en is hij al maanden redelijk stabiel met de pijnstilling en alle supplementen die hij krijgt. Zolang dat is maken we ons maar zo min mogelijk zorgen en genieten we van alle leuke momenten. We hebben een loopplank gemaakt om in en uit de auto te komen, de stoep voor de opstap bij de voordeur verhoogt, zijn slaaphok 2,5 keer zo groot gemaakt zodat hij hierin nog wat bewegen kan (los mag van ons ook, maar dan speelt de verlatingsangst op, dan is de ruimte hem te groot). Ik had een half jaar geleden niet durven hopen dat het nu weer zo goed zou gaan, dus we genieten er maar goed van!
Dat over de hond. Ik vind het leuk te lezen dat dit topic nog steeds mensen raakt!