Jacqueline v d Berg schreef op maandag 13 september 2010, 13:32:


Zo hoort het dan, voor het paard althans, wel te zijn.
Ook hier hebben we (Ilona eigenlijk) een bijzonder nare ervaring gehad met "het spuitje". Daarna ook weer een goede bij de hoogbejaarde pony. Je kunt niet zeggen dat een spuitje altijd de beste keus is. Ik heb geen principiele bezwaren tegen de slacht, mits het traject er naar toe geen gestress voor het dier is.


Dat ligt aan de situatie. Als je ineens geen baan meer hebt en het geld er gewoon niet meer is, of wanneer je in scheiding ligt en het huis en het geld er niet meer is, of je fysiek niet meer voor het paard kunt zorgen, of weet ik veel wat...
Verkopen is niet per definitie beter. Als jij jouw paard verkoopt dan is dat plekje bezet, en gaat er een ander paard voor in de plaats naar de slacht. Het is gewoon een stoelendans, en op dit moment zijn er veel spelers (paarden) en weinig stoelen (baasjes).
De schuld ligt voor een deel ook bij al die mensen die fokken, een nieuw paard op de wereld zetten, die ze zelf niet willen of kunnen houden, en daarmee zorgen dat het aanbod de vraag overschrijdt.
Een beetje een economische crisis en we zitten met veel te veel paarden en de stoelendans kan beginnen.


Precies. Zo'n beest komt nooit goed terecht. En als het al goed terecht komt dan is dat ten koste van een ander paard. Het is hard maar de slacht is dan nog de eerlijkste oplossing.

Natuurlijk ben ik het niet eens met de manier waarop sommige mensen afstand nemen van een paard, niet omdat ze geen geld meer hebben, maar omdat ze er op uitgekeken zijn of perse een nieuwe auto willen kopen, of weet ik veel wat. Maar dan nog vind ik het te koop zetten en het paard in "de handel" laten verdwijnen een laffe oplossing. Laten ze zo'n paard zelf maar naar de slacht brengen, misschien leren ze er wat van en denken ze de volgende keer als ze een paard ineens weer leuk vinden er aan terug.

Frans

Volgens mij zijn er maar 4 paardenslachthuizen zolas jij omschrijft in NL
Nijkerk, Wolvega en Purmerend en Bodegraven. Met andere woorden de meeste paardeneigenaren moeten een vaak zwak/oud/ziek paard een paar uur in een trailer proppen om uren later op een vreemd adres een pen door het hoofd te laten geven. Aan huis slachten kan ik me iets bij voorstellen zoals een noodslachting echter dat gebeurd niet meer vanwege alle regels.

Het gekke is dat ik wel verhalen hoor van het vechten tegen de verdovingsprik (ik neem aan dat je da niet de hartprik er direct in zet) voor in laten slapen en nooit als ze onder narcose gaan. De keren dat ik het meegemaakt heb is allemaal heel vredig gegaan tussen of naast de andere paarden rustig in elkaar gezakt en paar minuten later de fatale prik. Afscheid van de andere paarden en rustig de tijd nemen voor alles. Dit kan allemaal niet als je ze naar de slacht brengt. Direct na de dood zijn de kuddegenoten de grootste zorg, het paard zelf niet mee. Het is mij niet het moment van het heengaan maar die laatste belangrijke uren in het leven van mijn paard.

Deze 4 slachterijen doen gezamenlijk nog geen 100 paarden per week dus je kan je voorstellen waar de rest wordt geslacht. De reden dat 90 % zijn paard naar de slacht brengt zijn nog altijd die paar rotcenten, daarnaast laten ze ze ophalen door de handel. Leuke rit naar Italie. Sorry ik heb weinig respect voor het wegbrengen naar de slacht in NL.

amar schreef op zondag 12 september 2010, 10:13:


De slager is inderdaad niet de beste optie, ook niet als het geld op is. dat is waar.
Maar het euthaniseren van een gezond dier lijkt me ook niet te doen.

Moniek

muriel schreef op maandag 13 september 2010, 14:18:

Mee eens.

En toch he Muriel.... plaats ik een kanttekening. Ook ik was daar altijd zo fel op tegen. Eventjes niet om het geld (trouwens, weet je wel wat NU de kiloprijs is?? zowat niks!), maar puur de keuze die je hebt (indien mogelijk natuurlijk) als eigenaar. Slachten of in laten slapen op eigen erf.
En weet je dat ik door alle verhalen serieus ben gaan twijfelen wat te doen?
Want wat Sandra beschreven heeft, dat vechten tegen de definitieve spuit, gebeurd vaker als je denkt. En eerlijk gezegd vind ik het doodeng!
Nog enger vond ik altijd het idee van 'n slachthuis. Dus heb ik zowat alle YouTube's daarover uitgeplozen, zeker die van Nederland.
Die slachterij in Nijkerk biedt de mogelijkheid om een afspraak te maken. Als je dan aankomt is jouw paard als enigste en gelijk aan de beurt. Het is echt in een fractie van een seconde gebeurd. Dus mijn mening is bijgesteld/veranderd.

Hier in Portugal is een slachthuis helemaal geen optie. Ik zou niet eens weten of hier uberhaupt wel paarden voor consumptie geslacht worden.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik vind slachten een prima optie...

Gelukkig heb ik zelf nog nooit voor zo een keuze gestaan, en ik hoop dat het nog heel lang duurt voordat het zo ver is.

Ik denk dat er nu veel te veel gedacht wordt vanuit ethiek, vanuit gevoel van de eigenaar. Wat heel logisch is, want de eigenaar is verbonden met het paard en heeft er voor gezorgd.

Overigens zou ik wel zeker willen weten dat mijn paard dood is, dus het liefste zou ik iemand anders laten kijken naar de slachting; zelf wil. Gewoon voor mijn veilige gevoel. Maar dat is hoe ik er dan nu over denk...

Ik ben niet voor of tegen het één of ander, ik ben tegen eigenaars die hun verantwoording niet nemen.

Precies. Die laatste zin, er staat op Bokt nu b.v. een 26-jarige pony te geef, met artrose.
Dát zijn ook de zaken die ik bedoel. Zo'n dier kun je gewoon niet meer aanbieden als gezelschapspaardje want dit lijkt heel veel op problemen proberen weg te moffelen en je verantwoordelijkheid niet nemen.
Ik wordt er een beetje treurig van.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wil schreef op maandag 13 september 2010, 15:49:


Triest..... is ie stuk, gaat ie weg.



Monique

Wil schreef op maandag 13 september 2010, 15:01:


Yep, ook vaak gehoord, en Ilona heeft het vroeger ook meegemaakt bij haar paard destijds.
Paarden willen niet gaan liggen in een situatie die ze niet 100% vertrouwen (en dat is helaas meestal het geval als er een dierenarts naast staat en aan het prikken is). Als vluchtdier voelen ze zich machteloos als ze liggen, en ze gaan dus ook aan het vechten als ze zichzelf onderuit voelen gaan. In die angst en stress komt er adrenaline vrij, die de verdoving en alles tegenwerkt en zorgt dat het paard nog een tijd kan "gaan", en het inslapen ook maar moeizaam lukt. Er is gewoon geen middel dat in 1 keer zo stevig werkt dat het paard weg is voor het dat door heeft. Tenminste, geen chemisch middel. Een kogel door de kop doet dat wel, in 1 keer weg. Voordat het paard op de grond valt is het al dood.


Ik meen dat de meeste (alle?) slachterijen in Nederland die optie nu hebben. Ze kunnen niet concureren tegen Italie, maar door dit soort zorg krijgen ze juist weer meerwaarde.

Als ik een paard naar de slacht breng dan doe ik dat niet voor het geld (dat zou ik waarschijnlijk schenken aan een goed doel, ik zou het een raar gevoel vinden om daar in de supermarkt mijn boodschappen mee af te rekenen).

Frans

Mijn eerste paard, Jolah, is naar de slacht gegaan. We hadden een afspraak gemaakt (slachterij in Schagen, ongeveer een kwartier van hier) en John heeft haar zelf weggebracht. Ik heb haar hier op de trailer gezet, John heeft haar daar uitgeladen en heeft haar naar binnen gebracht. De slachtplaats was helemaal schoon, waardoor Jolah niet in de gaten had wat er ging gebeuren. John is bij haar geweest tot ze neerviel. Daarna werd hij even meegenomen het kantoor in en toen hij terugkwam kreeg hij keurig het halster nog mee.
Enige jaren later heeft hij zo ook een pony van een vriendin van me weggebracht.
Maar goed, niet iedereen kan dat, denk ik, met zijn eigen paard mee lopen.

Froukje hebben we hier thuis in laten slapen. Dat ging niet zo moeilijk als sommigen hier schrijven, maar het was ook niet echt gemakkelijk. De eerste verdoving werkte wel, maar toen ze eenmaal lag, zijn er wel 4 van die grote blauwe spuiten ingegaan. En telkens moest ik haar hoofd naar me toe trekken om haar hals te strekken. Het duurde heel lang voor ze het uiteindelijk op gaf. (Maar ik heb ditzelfde ook met een hond meegemaakt, dat duurde ook heel lang. Eén injectie was toen wel genoeg, maar hij had zo´n sterk hart, dat het een hele tijd heeft geduurd voor hij écht dood was.)

Ik zou het van de situatie af laten hangen, wat te doen. Heb je een paard dat gemakkelijk de trailer op wil en heb je een slachterij in de buurt waar het met respect wordt geregeld, zou ik daar voor kiezen.
Is een paard heel ernstig ziek, niet makkelijk te laden of is de rit gewoon te lang, dan kies ik voor in laten slapen.

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

En bedenk net dat ik die keuze helemaal niet meer kan maken, omdat in de paspoorten staat aangetekend dat ze niet voor de slacht bestemd zijn. Dit om het lastige gedoe met aantekenen van medicijnen en wormkuren te voorkomen..

Els.
***Medicus curat, natura sanat***