Wil schreef op maandag 13 september 2010, 15:01:


Yep, ook vaak gehoord, en Ilona heeft het vroeger ook meegemaakt bij haar paard destijds.
Paarden willen niet gaan liggen in een situatie die ze niet 100% vertrouwen (en dat is helaas meestal het geval als er een dierenarts naast staat en aan het prikken is). Als vluchtdier voelen ze zich machteloos als ze liggen, en ze gaan dus ook aan het vechten als ze zichzelf onderuit voelen gaan. In die angst en stress komt er adrenaline vrij, die de verdoving en alles tegenwerkt en zorgt dat het paard nog een tijd kan "gaan", en het inslapen ook maar moeizaam lukt. Er is gewoon geen middel dat in 1 keer zo stevig werkt dat het paard weg is voor het dat door heeft. Tenminste, geen chemisch middel. Een kogel door de kop doet dat wel, in 1 keer weg. Voordat het paard op de grond valt is het al dood.


Ik meen dat de meeste (alle?) slachterijen in Nederland die optie nu hebben. Ze kunnen niet concureren tegen Italie, maar door dit soort zorg krijgen ze juist weer meerwaarde.

Als ik een paard naar de slacht breng dan doe ik dat niet voor het geld (dat zou ik waarschijnlijk schenken aan een goed doel, ik zou het een raar gevoel vinden om daar in de supermarkt mijn boodschappen mee af te rekenen).

Frans

Mijn eerste paard, Jolah, is naar de slacht gegaan. We hadden een afspraak gemaakt (slachterij in Schagen, ongeveer een kwartier van hier) en John heeft haar zelf weggebracht. Ik heb haar hier op de trailer gezet, John heeft haar daar uitgeladen en heeft haar naar binnen gebracht. De slachtplaats was helemaal schoon, waardoor Jolah niet in de gaten had wat er ging gebeuren. John is bij haar geweest tot ze neerviel. Daarna werd hij even meegenomen het kantoor in en toen hij terugkwam kreeg hij keurig het halster nog mee.
Enige jaren later heeft hij zo ook een pony van een vriendin van me weggebracht.
Maar goed, niet iedereen kan dat, denk ik, met zijn eigen paard mee lopen.

Froukje hebben we hier thuis in laten slapen. Dat ging niet zo moeilijk als sommigen hier schrijven, maar het was ook niet echt gemakkelijk. De eerste verdoving werkte wel, maar toen ze eenmaal lag, zijn er wel 4 van die grote blauwe spuiten ingegaan. En telkens moest ik haar hoofd naar me toe trekken om haar hals te strekken. Het duurde heel lang voor ze het uiteindelijk op gaf. (Maar ik heb ditzelfde ook met een hond meegemaakt, dat duurde ook heel lang. Eén injectie was toen wel genoeg, maar hij had zo´n sterk hart, dat het een hele tijd heeft geduurd voor hij écht dood was.)

Ik zou het van de situatie af laten hangen, wat te doen. Heb je een paard dat gemakkelijk de trailer op wil en heb je een slachterij in de buurt waar het met respect wordt geregeld, zou ik daar voor kiezen.
Is een paard heel ernstig ziek, niet makkelijk te laden of is de rit gewoon te lang, dan kies ik voor in laten slapen.

Els.
***Medicus curat, natura sanat***

En bedenk net dat ik die keuze helemaal niet meer kan maken, omdat in de paspoorten staat aangetekend dat ze niet voor de slacht bestemd zijn. Dit om het lastige gedoe met aantekenen van medicijnen en wormkuren te voorkomen..

Els.
***Medicus curat, natura sanat***